อุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้พลอยรุ้งย้อนกลับไปในวันวานในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก

ได้พบกับเขา ชายชาติทหารผู้ครอบครองหัวใจเธอไว้ทั้งดวง

และเป็นคนที่บอกเธอด้วยเสียงหนักแน่นว่า ‘พี่รักเจ้า และจักขอรักตลอดไป!’

-------------------------------------------------------------------

“ขุนเทพ!”

นางพุดตะโกนออกมาอย่างนึกไม่ถึง และจ้องเขาอย่างตะลึงงันอยู่เช่นนั้น ส่วนผู้ชายคนนั้นทำเพียงแค่พยักหน้ารับ แล้วเอ่ยว่า

“เอ็งรีบพานายของเอ็งกลับบ้านเถิด เปียกปอนไปหมดแล้ว...” ประโยคท้ายหันมามองเธอ แล้วถือวิสาสะวางมือลงบนผมที่มวยไว้บนศีรษะ จับโยกเล็กน้อย ก่อนสั่งสอนว่า

“ทีหน้าทีหลังอย่ากระโดดลงน้ำแบบนี้อีกหนา...อันตรายรู้ฤๅไม่”

“ค่ะ” เธอตอบรับไปตามมารยาท มองสบดวงตาคู่คมอยู่นานกระทั่งเขาเอ่ยประโยคถัดมา เธอก็แทบสะบัดหน้าพรืดด้วยความไม่พอใจ

“มิได้พบหลายปี เจ้าโตขึ้นมากนัก หนูพลอย”

เป็นคำเรียกที่ทำให้เธอเบิกตาโต รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาตงิดๆ

หนูพลอยงั้นหรือ! เฮอะ! สนิทสนมกันขนาดไหนถึงมาเรียกเธอว่า...หนู! ผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน!