หาหัวใจให้เจอก็เป็นสุข
ยิ่งสูง ยิ่งเหงา ยิ่งก้าวต่อ ไม่รั้งรอไม่ห่วงใยคนไล่หลัง
คนไต่เขา-สูงไกลหากไม่ระวัง อาจพลาดพลั้งตกเขา เข้ารกพง
ยิ่งสูงเหน็บหนาว ไร้เงาเพื่อน ใครเล่าจักเฝ้าเตือนยามเลือนหลง
ทั้งเมฆหมอกบังตาพามึนงง ตั้งสติให้มั่นคงทุกเส้นทาง
ชีวิตดั่งนักสู้ไต่ภูผา ต่างมุ่งมาดปรารถนาคนละอย่าง
ฉัน สันโดษ มักน้อย และปล่อยวาง โลกกว้างจึงแค่ขอบรอบๆภู
ปลูกดอกไม้ผักหญ้า-สามัญชน รอคนบนยอดเขาก้าวมาสู่
ยอดภูผา แม้ท้าทาย ให้ไปดู แต่มิใช่ที่อยู่ อย่างร่มเย็น
ยิ่งสูงยิ่งเหงานะเจ้าเอย ไร้เพื่อนมิตรชิดเชยคนเคยเห็น
แดดกล้า พายุพัด ฝนสาดกระเซ็น แต่ก็เป็นที่ใครๆอยากไปยืน 
วันรวี รุ่งแสง
Free TextEditor
| Create Date : 13 มีนาคม 2552 |
| Last Update : 13 มีนาคม 2552 6:25:56 น. |
|
33 comments
|
| Counter : 771 Pageviews. |
|
 |
|
555
แต่ว่า... กว่าจะกลิ้งลงจากเตียง... ก็ซักเกือบ 6 โมงค่ะ...สายเลย..
แม้..ท่านเล่นเอาเขิน..เขิน..เล้ย 5555 ยิ่งบ้ายกยออยู่ด้วยอ่ะจิ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ยิ่งสูงยิ่งเหงานะเจ้าเอย ไร้เพื่อนมิตรชิดเชยคนเคยเห็น
แต่ก็็อย่างว่านะคะ ถึงแม้เราจะสูงเพียงใด
หากเรายังอ่อนน้อมถ่อตน และ ไม่ทำตัวเป็นวัวลืมตีน
เราก็จะมีคนคอยให้กำลังใจ และ เป็นมิตรกับเราได้เสมอๆ
---------------------------------------
คนเรา ต่อให้ใหญ่คับฟ้าแค่ไหน ก็ไม่ให้ญ่ไปกว่า...โลง