oNe DaY

ชีวิตของคุณ "ย่ำแย่" จริง ๆ หรือ

คุณเคยรู้สึกไหม ว่าชีวิตช่างลำบาก
คุณไม่อยากอยู่ในสภาพแวดล้อมอย่างที่เป็นอยู่
คุณรู้สึกว่าชีวิตนั้นเป็นทุกข์ อาชีพการงานไม่ได้ดั่งใจ
อะไรๆ ก็ผิดพลาดไปหมด ?

เรื่องราวต่อไปนี้
อาจจะเปลี่ยนแปลงทัศนคติที่คุณมีต่อชีวิตคุณได้

ผมสนทนากับเพื่อนคนหนึ่ง ถึงแม้ว่าเขาจะทำงานสองอย่าง
รายได้แต่ละเดือนหักลบรายจ่ายแล้วยังเหลือแค่พันกว่า
แต่เขาก็มีความสุขมากแล้ว
ผมแปลกใจมากที่เขามีความสุขขนาดนั้น เพราะเขามีรายได้น้อย
ต้องประหยัดมัธยัสถ์จึงจะพอมีเหลือเลี้ยงดูคุณพ่อคุณแม่สูงอายุ
พ่อตาแม่ยาย ภรรยาและลูกสาวอีกสองคน
ไหนจะค่าใช้จ่ายต่างๆ จุกจิกภายในครอบครัว

เขาอธิบายให้ฟังว่า
เป็นเพราะหลายปีก่อนเขาได้เห็นเหตุการณ์บางอย่างที่ประเทศอินเดีย
ขณะนั้นเขาประสบปัญหาที่สาหัสมาก สภาพจิตใจตกต่ำ
จึงไปเที่ยวอินเดียเพื่อให้สบายใจขึ้น
เขาได้เห็นกับตา ผู้หญิงชาวอินเดียคนหนึ่ง
ถือมีดอีโต้ตัดแขนขวาของลูกตัวเอง
สายตาที่หมดหวังของผู้หญิงคนนั้น
และเสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดของเด็ก
อายุสี่ขวบ จนบัดนี้ยังวนเวียนอยู่ในใจเขามิรู้ลืม
คุณอาจจะถามว่า
ทำไมแม่คนนั้นจึงต้องทำเช่นนี้ ?
เป็นเพราะลูกของเธอซุกซนเกินไปหรือเปล่า ?
หรือเป็นเพราะแขนของเด็กติดเชื้อ ?
ไม่ใช่
ที่แท้ทำไปเพื่อให้เด็กสามารถไปขอทานตามถนน!
แม่ผู้สิ้นหวังคนนั้นจงใจทำให้ลูกตัวเองพิการ
เพื่อเขาสามารถออกขอทานตามท้องถนนได้

เพื่อนของผมคนนี้ตกใจแทบช๊อก
ขนมปังในมือของเขาที่เพิ่งกินได้ครึ่งก้อนตกหล่นลงพื้น
ทันทีทันใดก็มีเด็ก ๆ ห้าหกคนกรูกันเข้ามา
แย่งชิงขนมปังที่เลอะทรายบนพื้น เหมือนกับ
ปฏิกิริยาอัตโนมัติเวลาผจญกับความหิวโหย
เขาตกใจกับเหตุการณ์ดังกล่าว

ไกด์ของเขาขับรถพาเขาไปยังร้านขนมปังที่ใกล้ที่สุด
เขาเข้าไปในสองร้านของละแวกนั้น
ขอซื้อขนมปังทั้งหมดในร้าน เจ้าของร้านขนมปังแปลกใจมาก

แต่ก็ยินดีขายขนมปังทั้งหมดให้เขา
เขาใช้เงินทั้งหมดไม่ถึงหนึ่งร้อยเหรียญ

ซื้อขนมปังมาประมาณสี่ร้อยกว่า
ก้อน (ตกก้อนละไม่ถึง 25 เซน)
แล้วใช้อีกหนึ่งร้อยเหรียญซื้อของใช้ประจำวัน

และแล้ว
เขาก็นั่งบนรถบรรทุกที่บรรทุกขนมปังไว้เต็มคันรถ
ขับไปบนถนน
ขณะที่เขาแจกจ่ายขนมปังและของใช้ประจำวันให้กับเด็ก ๆ
ซึ่งพิการเป็นส่วนใหญ่นั้น
พวกเขาล้วนโค้งคำนับให้ด้วยความดีใจ
นั่นเองเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาคิดได้ว่า
ทำไมคนเราจึงสามารถละทิ้งศักดิ์ศรีของตนเอง
เพียงเพื่อชิ้นขนมปังราคาไม่ถึง 25 เซน เขาเริ่มบอก
ตนเองว่าตนเองนั้นโชคดีแค่ไหน

เขามีร่างกายครบสามสิบสอง
มีอาชีพการงาน
มีครอบครัว
มีโอกาสบ่นว่าอาหารชิ้นไหนดี อาหารชิ้นไหนไม่อร่อย
มีโอกาสสวมใส่เสื้อผ้า
มีโอกาสครอบครองสิ่งของมากมายที่คนเหล่านี้ไม่มี
ตอนนี้ ผมเริ่มคิดได้และตระหนักได้ว่า
ชีวิตของผมมันย่ำแย่จริงหรือ ?
บางทีมันอาจไม่ได้ย่ำแย่ขนาดนั้นก็ได้

คุณละ ?
บางทีเมื่อครั้งหน้าคุณรู้สึกว่าชีวิตของตนกำลังย่ำแย่
ลองคิดถึงเด็กคนที่ต้องเสียแขนเพื่อเป็นขอทาน คนนั้นดูสิ !

“ความรู้สึกพอ”
ไม่ใช่มาจากการเติมเต็มสิ่งที่คุณต้องการ
แต่มาจากการตระหนักว่าคุณ
มีมากมายและเพียงพอ เมื่อประตูแห่งความสุขปิดลง
ประตูอีกบานหนึ่งก็จะเปิดออก
แต่บ่อยครั้งเรามัวแต่จ้องบานประตูที่ปิดลงเท่านั้น
ไม่ได้สังเกตเห็นประตูอีกบานหนึ่งที่เปิดออกเพื่อเรา
จริงอยู่ พวกเรามักจะรู้ว่าตนเอง มี
ก็ต่อเมื่อเราสูญเสียมัน
แต่พวกเราก็ต้องคอยจนกว่าของสิ่งนั้นมาถึง
จึงจะรู้ตัวว่าเราไม่มีมัน

การมอบความรักทั้งหมดให้กับผู้อื่น

มิได้หมายความว่าเราจะได้รับความรักตอบกลับมาอย่างเท่าเทียมกัน

อย่าหวังว่ารักผู้อื่น แล้วผู้อื่นจะรักตอบ

จงสนใจแค่ให้ความรักนั้นเติบโตขึ้นในใจพวกเขา

แต่ถ้าไม่เติบโตขึ้นเลย

ก็จงพอใจกับความรักที่เติบโตขึ้นในใจของคุณเอง



หนึ่งนาทีจึงจะทำลายคน ๆ หนึ่งได้
หนึ่งชั่วโมงจึงจะชอบคน ๆ หนึ่งได้
หนึ่งวันจึงจะรักคนๆ หนึ่งได้
แต่ต้องใช้เวลาตลอดชั่วชีวิต จึงจะลืมคนๆหนึ่งได้

จงอย่ามองเพียงรูปภายนอก
เพราะสักวันมันจะหลอกคุณ
จงอย่ามองแค่ความร่ำรวยทรัพย์สมบัติ เพราะสักวันมันจะซีดจางลง
หาใครสักคนที่ยิ้มให้คน เพราะเมื่อมีร้อยยิ้มจะทำให้อารมณ์ของคุณดีขึ้น
หาใครสักคนที่ทำให้คุณอมยิ้มได้จากใจจริง
บางครั้งเมื่อคุณคิดถึงใครสักคน
ความคิดถึงนั้น อาจถึงขั้นให้คุณคว้าตัวเขาออกมาจากความฝันโอบกอดตัวเขาเอาไว้

ไล่ตามความฝันของคุณเอง ไปยังที่ๆ คุณอยากไป
เป็นอย่างคนที่คุณอยากเป็น เพราะคุณมีเพียงชีวิตเดียว
ซึ่งหมายถึงมีเพียงโอกาสเดียว ในการทำสิ่งที่คุณอยากทำ

อยาก ปาย เกาะ สวน สนุก อ่า ไป ป่าว ไป ป่าว อิอิ

Create Date : 11 สิงหาคม 2548		6 comments
Last Update : 19 สิงหาคม 2548 23:07:00 น.
Counter : 422 Pageviews.
Share Tweet