กอดตัวเองเมื่อเหงาใจ...กอดตัวเองเพราะฉันไม่มีใคร...^^
 
ตุลาคม 2551
 1234
567891011
12131415161718
19202122232425
262728293031 
21 ตุลาคม 2551

...ตัวอักษรสะท้อนตัวตน...

ถ้าตัวอักษรสามารถสะท้อนตัวตน

จินตนาการก็สามารถสะท้อนจิตวิญญาณของคนๆนั้นได้เช่นกัน

ฉันมักจะพูดคำนี้จนติดปาก "ชีวิตจะสนุกถ้าไม่หยุดจินตนาการ"

นักวิทยาศาสตร์คนดังยังกล่าวไว้ "จินตนาการสำคัญเหนือการเรียนรู้"

ฉันก็เชื่อเฉกเช่นนั้น... ตอนเด็กๆเราสามารถเป็นได้ทุกอย่าง

เรารักแม่เท่าฟ้าได้ เราอยากเป็นซุปเปอร์แมนเราก็บินได้

นั่งคุยกับตุ๊กตาเป็นเรื่องเป็นราวยังได้เลย

เพราะเชื่อเช่นนั้นในจินตนาการของเรา เราทำได้ทุกอย่าง

เมื่อโตขึ้น ฉันก้าวเข้าสู่ช่วง"หมดวัยจินตนาการ"

ฉันต้องต่อสู้ในโลกของความจริง คำๆนึงเกิดขึ้นมาในสมองฉันบ่อยครั้ง

"เป็นไปไม่ได้" อะไรๆก็เริ่ม "เป็นไปไม่ได้" มากขึ้น

ยิ่งมีชีวิตยาวขึ้นในแต่ละวัน คำๆนี้ดูเหมือนจะเพิ่มมากขึ้นทวีคูณ...

เมื่อสัปดาห์ที่แล้วฉันได้ไปดูหนังมา

เป็นหนังเกี่ยวกับชายคนนึงที่ผิดหวังในชีวิตและพยายามฆ่าตัวตาย

เค้านอนป่วยอยู่ในโรงบาลวันนึงเค้าเจอเด็กหญิงคนนึง

ชายคนนั้นเล่าเรื่องในจินตนาการให้เด็กหญิงฟังทุกวันๆ

เรื่องดำเนินไปตามจินตนาการของชายคนนั้นจะปรุงแต่ง

เด็กหญิงก็ติดใจเฝ้าคอยมาฟังนิทานจากชายคนนั้นทุกวันๆ

เค้าเล่านิทานให้เด็กหญิงฟังเพื่อให้เด็กหญิงไว้วางใจ

จนวันนึงขณะที่เรื่องราวดำเนินมาจนถึงตอนใกล้จบ

ชายคนนั้นหยุดเล่า ... เค้าร้องขอสิ่งที่ต้องการ

เค้าบอกเด็กหญิงให้ไปหยิบยาขวดนั้นมาให้เค้า

เพื่อให้เค้าได้หลับไปตลอดกาล...

นั้นคือการจากโลกนี้ไป...
...

ระหว่างที่ดู ฉันนั่งร้องไห้กับฉากธรรมดา

เป็นฉากที่เด็กหญิงกำลังจะวิ่งไปหาชายคนนั้น

เธอวิ่งผ่านโบสถ์ เธอวิ่งไปหยิบแผ่นขนมปังศักดิ์สิทธิ์

แล้วเอาไปป้อนให้ชายคนนั้นบนเตียง

ชายคนนั้นถามเธอว่า " เธอพยายามจะรักษาจิตวิญญาณฉันหรอ"

เด็กหญิงทำท่าไม่เข้าใจแต่ยังคงมองหน้าชายคนนั้นโดยไม่หลบสายตา...

ฉันร้องไห้กับประโยคสั้นๆ

ประโยคที่ฉันเองก็รู้สึกไม่ต่างจากชายคนนั้น

ยิ่งดูฉันก็ยิ่งจมลงไปในหนัง เหมือนกำลังนั่งดูความรู้สึกตัวเอง...

เอาหล่ะฉันกำลังจะเล่าจินตนการของฉันให้คุณฟัง

มันเป็นเรื่องในจินตนาการของฉัน...

ฉันกำลังป่วย ป่วยเป็นโรคที่ใกล้เคียงกับชายคนนั้น

คล้ายกันในความเจ็บปวด ต่างกันในสิ่งที่เจอ

แล้วก็ไม่มีใครรักษาฉันได้ เพราะสำหรับฉันมันสายไปแล้ว...

มันนานเกินไป...

เกินเยียวยา...

ไม่เคยมีใครรู้ว่าฉันเป็นอะไร เพราะฉันอ่อนแอเกินกว่าจะบอกใคร

ในโลกนี้มีเพียงสองคนเท่านั้นที่รับรู้

ตัวฉันเองกับความทรงจำของฉัน

ฉันไม่มีเด็กหญิงวิ่งไปหยิบแผ่นขนมปังศักดิ์สิทธิ์

ฉันไม่มีคนคอยอยู่เคียงข้าง


แต่ฉันมีคุณ...

และฉันกำลังจะบอกความลับนั้นแก่คุณ

ตั้งใจฟังให้ดีนะ...

ก่อนจะฟัง...

...

...

..คุณช่วยไปหยิบยาขวดนั้นมาให้ฉันหน่อยสิ..







Create Date : 21 ตุลาคม 2551
Last Update : 21 ตุลาคม 2551 22:09:14 น. 1 comments
Counter : 394 Pageviews.  

 
ชอบหนังเรื่องนี้มากเลยค่ะ
เวลาที่เราหกล้ม หรือรู้สึกตกต่ำในชีวิต
ขอเพียงมีกำลังที่จะลุกขึ้น
ไม่ว่าจะหกล้มอีกกี่สิบครั้ง ก็ไม่ทำให้เราอ่อนแอลงได้

ถ้าคิดว่าตัวเองห่างหายไปจากจินตนาการ
ลองดูเรื่อง Big Fish สิคะ
จินตนาการที่ช่วยเติมเต็มชีวิต
จินตนาการไม่ใช่เรื่องของความเพ้อเจ้อ
แต่เป็นการ"พยายาม" มองโลกที่ดูโหดร้ายให้สวยงามขึ้น
เราจะได้มีกำลังใจลุกขึ้นใหม่ เวลาที่หกล้มลง...

^^


โดย: Quasar วันที่: 7 กันยายน 2552 เวลา:21:01:29 น.  

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

งามครอบคลุมจักรวาล
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




[Add งามครอบคลุมจักรวาล's blog to your web]