|
21 ตุลาคม 2551
|
|
|
|
...ตัวอักษรสะท้อนตัวตน...
ถ้าตัวอักษรสามารถสะท้อนตัวตน
จินตนาการก็สามารถสะท้อนจิตวิญญาณของคนๆนั้นได้เช่นกัน
ฉันมักจะพูดคำนี้จนติดปาก "ชีวิตจะสนุกถ้าไม่หยุดจินตนาการ"
นักวิทยาศาสตร์คนดังยังกล่าวไว้ "จินตนาการสำคัญเหนือการเรียนรู้"
ฉันก็เชื่อเฉกเช่นนั้น... ตอนเด็กๆเราสามารถเป็นได้ทุกอย่าง
เรารักแม่เท่าฟ้าได้ เราอยากเป็นซุปเปอร์แมนเราก็บินได้
นั่งคุยกับตุ๊กตาเป็นเรื่องเป็นราวยังได้เลย
เพราะเชื่อเช่นนั้นในจินตนาการของเรา เราทำได้ทุกอย่าง
เมื่อโตขึ้น ฉันก้าวเข้าสู่ช่วง"หมดวัยจินตนาการ"
ฉันต้องต่อสู้ในโลกของความจริง คำๆนึงเกิดขึ้นมาในสมองฉันบ่อยครั้ง
"เป็นไปไม่ได้" อะไรๆก็เริ่ม "เป็นไปไม่ได้" มากขึ้น
ยิ่งมีชีวิตยาวขึ้นในแต่ละวัน คำๆนี้ดูเหมือนจะเพิ่มมากขึ้นทวีคูณ...
เมื่อสัปดาห์ที่แล้วฉันได้ไปดูหนังมา
เป็นหนังเกี่ยวกับชายคนนึงที่ผิดหวังในชีวิตและพยายามฆ่าตัวตาย เค้านอนป่วยอยู่ในโรงบาลวันนึงเค้าเจอเด็กหญิงคนนึง
ชายคนนั้นเล่าเรื่องในจินตนาการให้เด็กหญิงฟังทุกวันๆ
เรื่องดำเนินไปตามจินตนาการของชายคนนั้นจะปรุงแต่ง
เด็กหญิงก็ติดใจเฝ้าคอยมาฟังนิทานจากชายคนนั้นทุกวันๆ
เค้าเล่านิทานให้เด็กหญิงฟังเพื่อให้เด็กหญิงไว้วางใจ
จนวันนึงขณะที่เรื่องราวดำเนินมาจนถึงตอนใกล้จบ
ชายคนนั้นหยุดเล่า ... เค้าร้องขอสิ่งที่ต้องการ
เค้าบอกเด็กหญิงให้ไปหยิบยาขวดนั้นมาให้เค้า
เพื่อให้เค้าได้หลับไปตลอดกาล...
นั้นคือการจากโลกนี้ไป... ...
ระหว่างที่ดู ฉันนั่งร้องไห้กับฉากธรรมดา เป็นฉากที่เด็กหญิงกำลังจะวิ่งไปหาชายคนนั้น
เธอวิ่งผ่านโบสถ์ เธอวิ่งไปหยิบแผ่นขนมปังศักดิ์สิทธิ์
แล้วเอาไปป้อนให้ชายคนนั้นบนเตียง
ชายคนนั้นถามเธอว่า " เธอพยายามจะรักษาจิตวิญญาณฉันหรอ"
เด็กหญิงทำท่าไม่เข้าใจแต่ยังคงมองหน้าชายคนนั้นโดยไม่หลบสายตา...
ฉันร้องไห้กับประโยคสั้นๆ
ประโยคที่ฉันเองก็รู้สึกไม่ต่างจากชายคนนั้น
ยิ่งดูฉันก็ยิ่งจมลงไปในหนัง เหมือนกำลังนั่งดูความรู้สึกตัวเอง...
เอาหล่ะฉันกำลังจะเล่าจินตนการของฉันให้คุณฟัง
มันเป็นเรื่องในจินตนาการของฉัน...
ฉันกำลังป่วย ป่วยเป็นโรคที่ใกล้เคียงกับชายคนนั้น
คล้ายกันในความเจ็บปวด ต่างกันในสิ่งที่เจอ
แล้วก็ไม่มีใครรักษาฉันได้ เพราะสำหรับฉันมันสายไปแล้ว...
มันนานเกินไป...
เกินเยียวยา...
ไม่เคยมีใครรู้ว่าฉันเป็นอะไร เพราะฉันอ่อนแอเกินกว่าจะบอกใคร
ในโลกนี้มีเพียงสองคนเท่านั้นที่รับรู้
ตัวฉันเองกับความทรงจำของฉัน
ฉันไม่มีเด็กหญิงวิ่งไปหยิบแผ่นขนมปังศักดิ์สิทธิ์
ฉันไม่มีคนคอยอยู่เคียงข้าง
แต่ฉันมีคุณ...
และฉันกำลังจะบอกความลับนั้นแก่คุณ
ตั้งใจฟังให้ดีนะ...
ก่อนจะฟัง...
...
...
..คุณช่วยไปหยิบยาขวดนั้นมาให้ฉันหน่อยสิ..
Create Date : 21 ตุลาคม 2551 |
Last Update : 21 ตุลาคม 2551 22:09:14 น. |
|
1 comments
|
Counter : 394 Pageviews. |
|
|
|
|
โดย: Quasar วันที่: 7 กันยายน 2552 เวลา:21:01:29 น. |
|
|
|
| |
|
|
งามครอบคลุมจักรวาล |
|
|
|
|
เวลาที่เราหกล้ม หรือรู้สึกตกต่ำในชีวิต
ขอเพียงมีกำลังที่จะลุกขึ้น
ไม่ว่าจะหกล้มอีกกี่สิบครั้ง ก็ไม่ทำให้เราอ่อนแอลงได้
ถ้าคิดว่าตัวเองห่างหายไปจากจินตนาการ
ลองดูเรื่อง Big Fish สิคะ
จินตนาการที่ช่วยเติมเต็มชีวิต
จินตนาการไม่ใช่เรื่องของความเพ้อเจ้อ
แต่เป็นการ"พยายาม" มองโลกที่ดูโหดร้ายให้สวยงามขึ้น
เราจะได้มีกำลังใจลุกขึ้นใหม่ เวลาที่หกล้มลง...
^^