ไม่รุนแรงไม่เลวร้ายแต่ไม่มีความสุข(ดิสทีเมีย) หลังจากไม่ได้อัพบลอคมานาน วันนี้ฉันกำลังนั่งเขียนมันทั้งน้ำตา... ฉันร้องไห้จนจำไม่ได้แล้วว่าร้องทำไม ร้องเพราะอะไร หลังๆมานี้น้ำตากับฉันดูจะเป็นของคุ้นเคยกันไปแล้ว 2 ปี ที่ฉันเรียนจบมา ฉันเปลี่ยนไปแทบจะกลายเป็นคนละคน ทั้งบุคลิกภายนอกและความรู้สึกภายใน ฉันเคยมีผมยาวดำเลยเอว ตอนนี้ผมฉันยาวไม่ถึง2ข้อนิ้วด้วยซ้ำ ฉันตัดมันทุกครั้งที่ฉันรู้สึกแย่ ฉันหวังว่าการทำอะไรใหม่ๆให้ตัวเองมันจะช่วยให่ฉันสดใสขึ้นได้บ้าง ฉันทำสี ฉันเปลี่ยนทรงแทบจะทุกเดือน สีส้ม สีชมพู สีทอง กัดขาว สีน้ำเงิน ฉันทำมาหมดแล้ว ผลที่ออกมาก็คือฉันไม่เหลือผมให้ตัดทรงอะไรได้แล้ว เว้นแต่รอบหน้าฉันจะไปไถข้างเท่านั้น.... ฉันเจาะหูเพิ่มเป็น 5 รู เจาะจนไม่เหลือที่ให้เจาะ.... ฉันเลิกคุยกับเพื่อนๆแทบทุกคน ทุกสิ่งที่ฉันเคยทำแล้วมีความสุข ฉันหมดอารมณ์จะทำมันอีกต่อไป ฉันกลายเป็นคนนิ่ง เงียบ ไม่พูดจา ปลีกตัวออกห่างจากเพื่อนฝูง ฉันปล่อยให้เมล์ทิ้งไว้โดยไม่อ่านเกือบ 500 เมล์ ทั้งที่แต่ก่อนฉันไม่ชอบให้เมล์ค้างแม้แต่ฉบับเดียวด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ฉันไม่สนใจจะเปิดดูอะไรอีกแล้ว จากไม่เคยเที่ยวไม่ชอบกินเหล้า ฉันเมาทุกสัปดาห์มา 6 เดือนติดต่อกัน บางครั้งฉันเที่ยวติดกันทั้งสัปดาห์ เช้าไปทำงาน ดึกเที่ยวยันเช้า พอเช้าก็ไปทำงานต่อ วนไปแบบนี้.... ฉันใช้เงินเพิ่มมากขึ้นกว่า 4 เท่าของปกติ หมื่นนึงฉันใช้มันหมดเพียงใน 3 วัน ฉันนอนไม่เคยเกินคืนละ 3 ชั่วโมง บางครั้งฉันไม่นอนเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้อยู่ได้ยังไง ฉันเริ่มกินน้อยลง และในที่สุดฉันก็เลิกกิน เพียงเพราะร็สึก “ไม่อยาก” ฉันเริ่มไม่อยากหลายอย่าง ไม่อยากคุย ไม่อยากพูด ไม่อยากนอน ไม่อยากกิน จนบางครั้ง “ไม่อยากมีชีวิต”.... ตลอดระยะเวลาฉันจะมีอาการเดี๋ยวเศร้า เดี๋ยวร่าเริง แล้วก็กลับมาเศร้าแบบนี้สลับไปมาตลอด เพื่อนสนิทฉันเริ่มเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงที่แย่ลงเรื่อยๆในช่วงหลังๆ จนวันนึงเพื่อนก็ลากฉันไปหาจิตแพทย์ หมอสรุปฉันเป็น “ดิสทีเมีย” แต่มีแนวโน้มจะเป็น “ไบโพล่าร์” หมอให้ยามากิน 1 เดือน ฉันเจอผลข้างเคียง ทั้งใจสั่น เวียนหัว หมดแรง ร้ายกว่านั้น ฉันกลายเป็นคนฉุนเฉียว โมโหเกรี้ยวกราดกับเรื่องเล็กๆน้อยๆ หงุดหงิดง่าย ทนอะไรไม่ได้ อารมณ์รุนแรง ทั้งเศร้า ทั้งโมโหร้าย .... คนรอบตัวจากที่มีน้อยอยู่แล้ว(เพราะฉันเลิกติดต่อพวกเค้าเอง) ก็ยิ่งไม่กล่าเข้าใกล้ฉันไปใหญ่ จะมีก็เพียงเพื่อนไม่กี่คนเท่านั้น ที่ยัง “ทน” กับฉันได้ ยาทำให้ฉันนอนได้มากขึ้น กลับมากินได้บ้าง (แต่ก็ยังน้อยกว่าแต่ก่อนมาก) แต่ทุกครั้งที่ฉันเจออะไรที่มากระทบจิตใจ แม้เรื่องจะเล็กน้อยแค่ ฉันก็ยังร้องไห้ฟูมฟาย เศร้าติดกันไป 3-4 วัน อยู่ดี ฉันทนกับอาการเดี๋ยวก็ดี เดี๋ยวก็เศร้าของตัวเองมาเกือบ 3 ปี จนวันนี้ที่ฉันต้องใช้ยาในการรักษา แต่ฉันก็ยังต้องทนอยู่ดี มันไม่ดีขึ้นเลย ฉันยังเศร้า ยังท้อแท้ หมดความสุขไปเรื่อยๆ วันนี้ก็เป็นอีกวัน ฉันเหนื่อย.... เหนื่อย... ....จะลืมตามาหายใจ   Create Date : 08 เมษายน 2552 4 comments Last Update : 13 กันยายน 2552 23:10:52 น. Counter : 708 Pageviews. Share Tweet

มาอยู่เป็นเพื่อนจขบ.ค่ะ พยายามเรียบเรียงความคิดใหม่ พยายามมองความสุขเล็กๆ น้อยๆ รอบตัวนะค่ะ อย่าเอาตัวเอง เป็นแกนกลางของทุกสิ่งค่ะ อาจจะดุยากแต่ปรับวันละนิด ปรับจนเป็นชีวตปกตินะค่ะ อ้อ อย่าลืมพบแพทยืและทานยาให้สม่ำเสมอค่ะ   โดย: น้าหนูนีล_น้องขวัญ 8 เมษายน 2552 22:16:21 น.

มาเป็นเพื่อน..แต่ไม่รู้จักหรอก..แค่ผ่านมาและอ่านเจอดูแล้วอาการที่เป็นอยู่ก็เคยเป็น...สิ่งเลวร้ายก็เคยผ่าน..มามากจนมากที่สุด...บางครั้งเหนื่อยจนไม่อยากจะหายใจ.... ไม่อยากตื่นมาดูโลกอีกต่อไป.... .......................................................................... แต่ถ้าเมื่อไหร่มีอาการแบบนี้..ให้คิดด้าน+ เข้าไว้แล้วมันก็จะผ่านไปด้วยดี ..เวลาเจอความทุกข์ที่หนักๆก็คิดซะว่า... นี่แหละ..แบบฝึกหัดที่ช่วยเสริมทักษะในการดำเนินชีวิต ..เวลาที่เรา..เจอกับสิ่งที่ผิดหวัง..ก็คิดซะว่า.. นี่คือวิธีที่ธรรมชาติ..กำลังสร้างภูมิคุ้มกันให้กับชีวิต... ...เป็นกำลังใจให้ค่ะ..ขอให้ผ่านพ้นไปด้วยดี....   โดย: บัวคลี IP: 58.8.199.170 19 เมษายน 2552 10:30:37 น.

เป็นกำลังใจให้นะคะ พี่ก็เคยเป็น แต่เป็นซึมเศร้า ตอนนี้หายแล้ว ก่อนนั้นก็อ่านพวกธรรมมะเยอะ ๆ ค่ะ อ่านจากเรื่องที่สนใจก่อน แล้วก็ขยายออกไปเรื่อย ๆ น้า เมื่อก่อนพี่ก็เที่ยวเหมือนกันนะ ชีวิตบัดซบ พอ ๆ กันเลย อิอิ แต่ตอนนี้ก็เปลี่ยนไปแล้วนะ แล้วก็มีความสุขกับปัจจุบันมากมาย บางทีพี่เสียใจเรื่องอะไรก็ไม่เกิน 2-3 วน เมื่อก่อนเรื่องเดียว คิดเป็นสัปดาห์ รักนะ เด็กโง่ บะบาย   โดย: Fluoxtine 29 เมษายน 2552 11:22:57 น.

สู้ ๆ ครับ.... หาที่ยึดเหนี่ยวให้ได้โดยเร็วนะครับ   โดย: tgclub IP: 58.9.3.200 10 สิงหาคม 2552 10:05:38 น.