จุดเริ่มต้น
1 พฤศภาคม 2553วันแรกที่เขา จำใจและจำเป็นต้องไปรับใช้ชาติเป็นทหารเกณฑ์ ไม่ว่าเต็มใจหรือไม่ก็ตาม ทุกคนที่โดนใบแดงไม่มีสิทธิเลือกว่าไปหรือไม่ไป ทุกคนที่เป็นชายมายืนรอ ณ จุดที่มีหมายเรียกเป็นจุดนัดพบ ที่หน้าอำเภอตัวจังหวัดตื่นแต่เช้ามืด เพราะเมื่อคืนนอนไม่หลับ น้ำตาไหลตลอดเวลาที่เรามองหน้ากัน เราเป็นคนขับรถ ไปส่งให้ลงถึงที่ พอได้ยินนายทหารคาดว่าน่าจะมียศจ่า เรียกขาน ชื่อเขาเท่านั้นเราถึงกับเก็บอาการไว้ไม่อยู่ร้องไห้ตลอดเวลา มองหน้ากึ่งเข้มแข็งกึ่งอ่อนแอ ดูเหมือนเค้ามั่นใจไม่เป็นไร แต่รู้ว่าเขานั่นแหละ สีหน้าหวั่นยิ่งกว่าเราอีก สุดท้ายของคำลาคำเดียวที่พูดคำแรก"รอเรานะ อย่าเพิ่งคิดมีใครใหม่นะแค2เดือนเอง"จบคำพูดไม่กี่คำ รถบัสจ.เพชรบูรณ์ก็ออกตัวไป มุ่งหน้าสู่ ค่ายพ่อขุนผาเมือง จ.เพชรบูรณ์
มากแล้วแถมยังมีปล่อยให้กลับมาเยี่ยมบ้านได้อีก