สมัครงานไปจะ 20 ที่แล้วอ่า 

เป้าหมายเปลี่ยนใหม่ทุกวัน

เครียดจนคลื่นไส้ ... กลุ้มใจ

ตอนนี้เราเป็นเด็กจบใหม่ อยากจะทำงานที่มีความสุข ได้ใช้ความรู้ความสามารถเต็มที่ ได้คิดอะไรยากๆ เจออะไรท้าทาย เงินเดือนไม่เกี่ยงนะ เกี่ยงแค่กลัวงานมันง่ายไป กลัวจะรักษาไม่เต็มที่ คือก็เลือกงานอยู่ระดับนึง 1. ขอเป็นงานที่ได้เจอเคสเยอะๆ ได้คิดเยอะๆ 2. มีสิทธิคิดและรักษา ตอนนี้หลักๆเงื่อนไขเท่านี้

เป้าหมายตอนเริ่มแรก คือ โรงพยาบาลรัฐบาล อยากทำมากๆ อยากให้คนไข้รู้ว่าโรงพยาบาลรัฐก็มีคนเก่งๆ อยากขึ้นวอร์ด อยากเจอโรคยากๆ

 ..... เลยกวาดเรียบแล้วนะรพ.ใหญ่ๆ แต่โชคจ๋าไม่เข้าข้่างเลย เขารับกันไปหมดแล้วช่วงเราสอบใบประกอบโรคศิลป์ เห้อออออ สรุปแล้ว

เป้าหมายค่อยๆลด เหลือเป็นโรคพยาบาลเอกชนก็ได้ แต่ก็พบกับความจริงที่ว่า มันไม่ได้เข้าง่ายๆนะ มันต้องมีคนออกก่อน 

...... คิดในแง่ดีไว้ อย่างน้อยเราก็ไปยื่นใบสมัครไว้ กวาดให้หมดเลย ถึงจะถอนหายใจไปกี่ครั้ง ว่าไม่ว่างอีกแล้วหรอ ตอนนี้คิดไปคิดมาก็ยื่นเอกชนไป 5 ที่แล้ว แพลนจะไปยื่นอีก4 ที่ สู้ๆ 

เป้าหมายสุดท้ายคือคลินิก จากรอบบ้านกระจายออกไปเลย มันอาจจะเป็นทางเลือกที่ต้องทำไปก่อนเพื่อรอโรงพยาบาลใหญ่

คิดว่า การเดินเข้าไปในโรงพยาบาล ให้มันสิ้นสุดในเดือนกันยายนนี้แหละ 

สู้ๆนะเด็กน้อย

ปัญหามันทำให้เราแกร่งขึ้น อดทนมากขึ้น

ดีกว่าอดตายอยู่บ้าน

เหนื่อยเดินทาง เหนื่อยนั่งรถ