ขอบคุณที่อยู่ด้วยกัน
วันนี้ไม่มีอะไรพิเศษ มีเรื่องทะเลาะกันนิดหน่อยพอดีเราโทรไปเช็คค่าไฟ เดือนนี้ค่าไฟ 10898.78 กรี๊ดดดดดดดดดดด....... เพิ่มจากเดือนที่แล้ว สองพันกว่าบาท( ไม่นับที่บ้านอีก สามพันกว่าบาทนะ )สามีบอกว่า ใช้ไฟให้น้อยๆ หน่อย จากเดิมเราเปิดแอร์ตั้งแต่ 6 โมงเช้า - 3 ทุ่มต่อไปให้เปิดแอร์ได้ตอน 11 โมง - บ่าย 2เราก็องค์ลง สิ คือโกรธมากเลยนะ จริงอยู่ เราก็อยากสบาย แต่ทำไมล่ะ ก็เราทำงานนี่นา แถมยังเลี้ยงลูกที่นี่อีกถ้าไม่อยากให้เปิดแอร์ ก็หาพี่เลี้ยงมาเลี้ยงที่บ้านสิ ค่าไฟที่นี่จะได้ลดลงสามีกลับบ้านไป ก็โทรมาอีก เราก็ปรี๊ดด... เบ๊งเรื่องนี้เลยเถียงกันอยู่ ชั่วโมงครึ่ง แบตเราเกือบหมด เราก็แปลกใจนะ เราทำไมต้องเสียใจอะไรมากมายขนาดนี้ด้วยทั้งร้องไห้ ทั้งตวาด แต่เค้าก็ยังฟังเราเป็นชั่วโมงๆไม่มีการวางสายทิ้ง ไม่มีการเถียง แต่จะพูดนิ่มๆ ให้เราคิด แต่เสียใจ.... นาทีนี้คิดไม่ได้ค่ะ 5555 จนเราเริ่มเหนื่อย แล้วก็วางสายเองซักพักเค้าโทรมาอีก เราก็เอ๊ะ... จะเอาไงดีวะ จะโวยวายอีกดีป่าวแต่อย่าเลย ดูสถานการ์ณก่อนเค้าโทรมาถามว่า จะกินอะไรไม๊ เดี๋ยวซื้อเข้ามาให้... เห้อ ก็รู้สึกดีใจนะ ที่ยังมีคนทนเราได้ สามีเป็นคนที่อดทนกับการโวยวายของเราได้ดีเป็นคนที่คอยช่วยเลี้ยงลูก อาบน้ำ,ป้อนข้าวให้ลูก และทำได้ดีกว่าเรามากนักยังเคยคิดเหมือนกันว่า ทำไมเราต้องมาเจอกันนะ แล้วทำไมเราต้องเลือกผู้ชายคนนี้? แต่ตอนนี้ไม่คิดแล้วล่ะ ไม่อยากได้คำตอบหรอก คิดแค่ว่า เราเป็นคนโชคดีขนาดไหนที่ได้อยู่กับคนแบบนี้ตอนนี้ สามีกลับไปบ้านค่ะ กลับไปทำความสะอาดห้อง ดูดฝุ่นและเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้ เอาใจเราหน่อย เพราะเราทำงานตรงนี้ก็ถือว่าเหนื่อยทีเดียว ต้องดูแลลูกค้า แล้วยังต้องจัดระเบียบลูกน้องอีก ไม่นับเรื่องเลี้ยงลูกอีกคนที่นี่นะ
ต้องจ่ายค่าไฟ แล้วยังต้องมาจ่ายค่าโทรศัพท์ อีกเหรอ