คนที่พวกคุณเรียกว่าเค้าบ้า!

บอกแล้ว.....ว่าอย่าเดา ผิดหมดแหละครับ! เอาเป็นว่า มาอ่านกันต่อนะครับ
ใครว่า คนพวกนี้เป็นคนบ้า ผมหล่ะเถียงแหลก...
บ้าแล้วจะมาเดินเที่ยวห้างได้เหรอ? เฮอๆ บางทีคนแบบเรา กลับเดินเข้าห้างน้อยกว่าคนแบบที่เราว่าเค้าบ้าซะด้วยซ้ำ..
บ้าแล้วจะมาทำอะไรต่อมิอะไรได้ด้วยเหรอ? เออ..บางทีเราเองกล้ายังกล้าน้อยกว่าพวกเค้าเสียด้วยซ้ำ(ทั้งๆที่ควรจะกล้า)
มันต้องมีเหตุผลแน่ๆที่คนพวกนี้ต้องเป็นและต้องอยู่ร่วมกับเราๆและท่านๆในสังคมแปลกๆนี้
ถามว่าจริงๆแล้ว ใครกันแน่ที่เป็นบ้ามากกว่ากัน? อืมมม..บางที เราเองนี่ก็บ้ามากกว่ามั้ง?
บางทีเราก็บ้าอย่างไม่มีขีดจำกัด ทั้งระยะเวลาและอารมฌ์
แต่คนที่คุณว่าเค้าบ้า พอถึงเวลากินเค้าก็กิน ถึงเวลานอนเค้าก็นอน
แต่เราเวลาบ้า ไม่ยอมกิน ไม่ยอมนอน บางทีก็บ้าได้ทั้งวัน(และมากกว่า)ก็มี
ทั้งๆที่รู้และมีสติ(ดี)เราก็ยัง(บ้า)ทำ...แล้วจะให้เรียกว่าบ้าไหม?
ส่วนคนที่บ้านั้น เค้าจะมีจังหวะในการกระทำ เวลาสติมีก็อาจจะปกติ แต่เวลาสติหลุดไปก็จะบ้า(ในสิ่งที่คุณเห็นนั่นแหละ)
คุณว่าเค้าตัวเหม็น เพราะไม่อาบน้ำ ก็อาจจะใช่ ..ผมคิดว่า บางทีที่เค้าตัวเหม็น เพราะเค้าอาจจะไม่มีน้ำจะให้อาบ
แต่เรานี่ มีน้ำให้อาบแท้ๆ เราก็ยังไม่ยอมที่จะอาบด้วยซ้ำ เออ แปลกดี!
ที่พูดนี่ อยากให้คุณคิดว่า บางทีเราว่าเค้าแตกต่าง เราว่าเค้าบ้า แต่บางทีคุณมองตัวเองดูมั่งไหมว่า คุณก็(บ้า)ไม่ต่างจากคุณอื่นเท่าไหร่หรอก
ดังนั้น การมีสตินั่นแหละจะช่วยให้เราดูแตกต่างจากคนอื่นๆได้
ในบรรดาคนที่เค้ามาใช้บริการในแต่ละวัน มีลูกค้าแปลกๆเข้ามาบ่อยๆ อันนี้จะเรียกว่าบ้าหรือไม่ ลองตามมาดูกัน
คนแรก..ไอ้ชูมาร์กเกอร์(มันเรียกตัวมันว่าแบบนั้น) ครั้งแรกที่เห็น มันหิ้วกระป๋องน้ำมันเครื่องมอเตอร์ไซด์มาด้วย ไอ้นี่เห็นแล้วรู้เลยว่าบ้า เพราะกลิ่นตัวที่ไม่ยอมอาบน้ำ
และเล็บเท้านิ้วโป้งที่มันไว้แบบยาวๆ มาถึงไม่คุย คว้าหูฟังฟังเพลงซะ..คุณไม่ต้องรอคิวต่อจากมันหรอกครับ เพราะมันฟังทีนึงมากกว่าครึ่งชั่วโมง!
หลังจากมันฟังจนหนำใจ มันก็จากไปพร้อมๆกับรอยยิ้ม(บ้าๆ)ของมัน
คนที่สอง..สาวน้อยช่างฝันกับรองเท้าผ้าใบใสๆ รายนี้อารมฌ์ดี ยิ้มตลอด มาถึงก็มายังที่ประจำ(ของเธอ) แล้วก็คว้าหูฟัง ฟังเพลงอย่างหนำใจ ซึ่งก็นานโขไม่ต่ำกว่าไอ้ชูมาร์กเกอร์
คนที่สาม..ตาลุงกินถั่ว ตานี่เป็นลูกค้าประจำเก่าแก่ตั้งแต่ที่สยามเซ็นเตอร์แล้ว เอกลักษณ์ที่จำได้คือใส่เสื้อเชิตกางเกงยีนส์ตัวเก่ง ชอบมาลองแผ่นประจำ(แต่ไม่เคยซื้อ) ชอบมาลองฟังนานๆ ..แต่ ..แต่
ตาไม่ได้มองใครอื่น นอกจากสาวๆที่เดินไปเดินมา บางทีก็หยิบมือถือเก่าๆออกมาโชว์เป็นระยะๆ(เหมือนมีคนโทรมา) บางทีก็เอาถุงใส่ถั่วออกมากินอย่างสำราญใจ
คนที่สี่..คุณลุงตัวเหม็น นี่ก็กลิ่นคล้ายๆไอ้ชู(ไม่อาบน้ำเหมือนกัน)หลังๆนี่หลายปีไม่เห็นแล้ว ชอบมาฟังเพลงเก่าๆ มาประจำบ่อยๆ ที่สำคัญคือ ฟังทีนึงนานมากว่า2-3ชั่วโมง!
คนที่ห้า..เด็กหนุ่มน้อยออทิสติก เด็กหนุ่มหน้าใสใส่ชุดนักศึกษามหาลัย ด้วยความใฝ่รู้และใฝ่สงสัยอย่างผิดธรรมดาของเขา น้องคนนี้จะตรวจตาของทุกอย่างที่มีในร้าน เรียกว่าเดินดูทั่วกว่าผมอีก
เค้าจะสนใจสินค้าทุกอย่างและจะถามทุกอย่างที่เค้าอยากรู้ และในที่สุดเราก็เบื่อที่จะตอบ.. หลังจากที่เค้าได้ถามจนหนำใจ แล้วน้องเค้าก็จากไป
คนที่หก..คุณลุงผู้ใฝ่ฝันถึงแต่แผ่นUSA. รายนี้มาแบบเนียนๆ ถามถึงแต่แผ่นอิมพอร์ตจากUSA.อย่างเดียว(มีหรือไม่มี แกก็ไม่เคยได้ซื้อ)ลองฟังแผ่นจนหนำใจ แกก็จะฝากประโยคเด็ดว่า เสียดายถ้าเป็นแผ่นนอก
เสียงจะดีกว่านี้ ผมคิดว่า จนถึงปัจจุบันนี้ แกคงมีแต่เครื่องเล่นแผ่น แต่ยังไม่มีแผ่นที่แกอยากได้เลยสักแผ่น(แล้วแกจะได้ฟังชาติไหนเนี่ย..)
คนที่เจ็ด..น้องดรีม(พวกเราตั้งฉายาให้) ไม่ได้เห็นนานแล้ว เป็นลูกค้าประจำที่สยามเหมือนกัน แต่งชุดนักศึกษาเข้ามาฟังแล้วก็ร้องตามอย่างมีความสุข(แต่คนที่เดินผ่านไม่คิดแบบนั้น)
มีบ่อยครั้งที่เธอฟังเพลงแล้วก็เริ่มร้องไห้ ดูเหมือนเธอมีปัญหารุมเร้าหลายด้าน แต่จนถึงปัจจุบันนี้เราก็ไม่มีทางรู้ว่ามีเกิดอะไรขึ้นกับเธอ..
คนที่แปด..เจ๊ป่วยอันตราย เจ๊คนนี้ดูเป็นคนที่มีระดับการศึกษาดี แต่เพราะสภาพปัญหาทางจิตจึงต้องออกจากงาน(พวกเราได้แอบสัมภาษณ์ในไม่นานมานี้)
ชอบมาลองฟังอัลบั้มรวมเพลงบ่อยๆ หลังจากหนำใจ เจ๊แกก็เดินจากไปอย่างมีความสุข(แต่ผมดูเหมือนตัวเองโง่ๆยังไงไม่รู้..)
ที่ว่าอันตรายเพราะชอบเดินตามผู้ชาย ไม่ยอมคุยด้วยกับผู้หญิงด้วยกัน มันน่าอันตรายเพราะแกบอกว่าขอเงินจากแม่ใช้ ตอนเจ็แกเปิดกระเป๋าตังค์ออกมา
เงินเป็นปึกๆอยู่ในนั้น ผมเลยต้องเตือนเจ๊แกด้วยความหวังดีว่า อย่าเที่ยวไปเปิดให้ใครเห็นเพราะอาจจะโดนขโมยหรือโดนทำร้ายเอาก็ได้ เพราะหวังของที่อยู่ในกระเป๋านั่นแหละ
ที่เล่าให้ฟังมานี่ คงจะเดาออกแล้วนะครับ ว่าผมอยู่ที่ไหน..
จริงๆแล้ว คุณที่เราว่าบ้านั้น ยังมีอีกเยอะ แต่ผมยังนึกไม่ออกในตอนนี้
อยากให้เราดูว่าเราคล้ายพวกเขาเหล่านี้ไหม
มีบ่อยครั้งที่เราเดินข้ามเส้นบางๆที่แบ่งครึ่งระหว่างความปกติดีและความผิดปกติอยู่บ่อยๆ
อาจจะบอกได้ว่า บางทีเราก็ไม่ห่างจากพวกเขาเหล่านั้นมากมายนัก
......ขอจบมันแค่นี้แหละครับ

Create Date : 08 พฤศจิกายน 2550		0 comments
Last Update : 8 พฤศจิกายน 2550 13:20:02 น.
Counter : 306 Pageviews.
Share Tweet