BlogGang.com : : Piano in the MorN_ing : ความห่วงใยเล็กๆที่เป็นกำลังใจที่ยิ่งใหญ่... กับเรื่องมหัศจรรย์

ความห่วงใยเล็กๆที่เป็นกำลังใจที่ยิ่งใหญ่... กับเรื่องมหัศจรรย์

8 มีนาคม 2552

อีกหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านไป กับอาการยุ่งขนานใหญ่ เตรียมรับเสด็จพระเทพฯในงานประชุมประจำปี
แต่สิ่งที่ต้องทำให้แปลกใจทุกทีก็อยู่ตรงที่ ทำไมเวลามีงานใหญ่จะต้องมีงานดนตรีเข้ามาด้วยนะ

ศุกร์ที่ผ่านมาก็เช่นกัน มีงานของ สสส ที่จัดขึ้นที่ Central World บริเวณลานหน้า Isetan
งานนี้ห่วงอยู่ตรงที่ ผมแทบจะไม่รู้อะไรเลย ว่าต้องเตรียมการอย่างไรบ้าง
เพราะไม่รู้เลยว่างานมีอะไรบ้าง

กว่าจะรู้ว่าต้องทำอะไรก็ก่อนหน้างานวันนึง แต่ก็ได้มาแค่ว่าตารางกิจกรรมมีอะไรบ้าง
ก็เลยทำให้เตรียมตัวไม่ถูก แต่ก็อย่างว่าแหละครับ เตรียมเกินดีกว่าเตรียมขาดครับ

วันพฤหัสก็เลยแว่ปไปหาพี่หนึ่ง jazzclub เพื่อขอยืม Power Mixer มาใช้
แต่กว่าจะเคลียร์งานเสร็จก็สามทุ่มครึ่ง รีบขับรถไปหาพี่หนึ่ง
ขับรถแบบมึนๆสุดชีวิตเพราะทำข้อมูลมาทั้งวัน แล้วก็ไม่ได้ทานอะไรตอนเย็นเลย
ก็เลยติดบลูทูสโทรหาเจ้าตัวง้องแง้ง ให้คุยเป็นเพื่อนระหว่างทาง

เจ้าตัวง้องแง้งรู้เข้าว่าเพิ่งออกจากที่ทำงานก็บ่นงึมงำๆพักใหญ่
แม้จะเป็นเสียงบ่นที่ฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่มันก็ทำให้เป็นสุขได้อย่างแปลกๆ
เพราะเป็นเสียงง้องแง้งที่ทำให้รู้สึกว่า น้องสาวคนนี้ก็ยังห่วงพี่ชายอยู่เหมือนกัน
เจ้าตัวง้องแง้งก็บ่นๆว่า
“…ทำไมต้องเป็นพี่อีกแล้วล่ะ ที่ต้องมาทำงานให้คนอื่นอยู่ตลอด ทำไมคนอื่นเค้าไม่สนใจ...
ก็เพราะว่าพี่คอยทำให้เค้าตลอด ทำให้คนอื่นเข้าใจว่าเป็นพี่ที่ต้องทำ เค้าเลยไม่สนใจทำ
ทำไมพี่ไม่หยุดทำบ้างล่ะ คนอื่นเค้าจะได้เข้าใจว่า จะต้องทำอะไร....”

สิ่งที่น่าประหลาดใจของเจ้าตัวง้องแง้ง....ก็คือ... เค้ามองโลกคนละมุมกับผม
เค้ามักจะมีความคิดเห็นขัดแย้งกับผมในหลายๆเรื่อง แต่นี่กลับเป็นสเน่ห์ของเค้า
เพราะเค้าทำให้ผมได้คิด ได้มาทบทวนความคิดของตัวเอง
แต่ก็นะ... ไอ้สิ่งที่ผมทำอยู่ทุกวันนี้ ผมก็ไม่รู้ว่าจะหาใครมาทำแบบที่ผมทำอยู่ได้บ้างน่ะสิ

ว่าแล้วก็คุยกันต่อจนถึงบ้านพี่หนึ่ง ได้มิกเซอร์มาแล้ว ก็คิดว่า ไหนๆก็ไหนๆแล้ว
เข้าบ้านพัฒนาการไปเอาลำโพงมาเลยดีกว่า ตอนเช้าจะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปเอาอีก
แต่โทรเข้ามือถือพี่จั๊ก กลับไม่มีใครรับสาย ... ตายแล้วจะเข้าบ้านได้อย่างไรล่ะ
โทรบอกเจ้าตัวง้องแง้ง... ก็ได้ยินเสียงบ่นๆแบบเป็นห่วงมาอีก...แล้วพี่จะเข้าบ้านได้อย่างไร
ก็อ่ะนะ...ลองดูก่อน พี่เค้าอาจจะอยู่ข้างนอก ถ้าเป็นอย่างงั้นก็ไม่ได้ล๊อกกลอน ก็ไขกุญแจเข้าได้น่ะ

เมื่อไปถึงบ้าน โชคเข้าข้างผมพอดี พี่ชายไม่ได้อยู่ในบ้าน ก็เลยไขกุญแจเข้าไปเอาลำโพงมาได้
ขนเสร็จขับรถกลับบ้าน ก็โทรหาเจ้าตัวง้องแง้งอีกที ขอให้เล่าเรื่องที่เค้าถูกผู้ชายตามมาคุยด้วยให้ฟัง
เจ้าตัวง้องแง้งก็ยอมเล่าแต่โดยดี.... แต่ก็นะ... ทำให้เป็นห่วงสวัสดิภาพของน้องสาวคนนี้เพิ่มมากขึ้นอีก
ก็ได้แต่บอกให้ระวังๆตัว อย่าไปหลงเชื่อ หลงคุยกับใครง่ายๆเข้า....
ห่วงนะ.... ห่วงมากมายด้วย.....

วันศุกร์ไปทำงานแต่เช้ายาวจนถึงบ่ายโมง... ไม่ได้ทานข้าวเที่ยง เพราะต้องเร่งเคลียร์งาน
ก่อนจะรีบออกไปเซ็ตอัพบูธ.... บ่ายโมงโทรหาน้องวาว ช่วยเตรียมคนขนของกับที่จอดรถให้ด้วย
บึ่งขึ้นทางด่วนไป จากรังสิตไปยังเซ็นทรัลเวิร์ล ไม่ถึงชั่วโมงดี ... รถไม่ติด ค่อยโล่งใจหน่อย

จากตรงนี้ก็ไม่ค่อยมีอะไรแล้ว ติดตั้งเครื่องเสียงทั้งหมด ปรับแต่งเสียงเปียโน หาเก้าอี้นั่ง
ปล่อยน้องๆให้เล่นโชว์ พร้อมกับไปสัมภาษณ์ ส่วนเราก็คอยถ่ายรูปให้
ก็งานนี้เค้าสำหรับเด็กๆนี่นา จะให้เล่นโชว์เองก็ไม่ใช่วัยของเราแล้วล่ะ
เสร็จงานก็ลากน้องๆไปทานสุกี้กัน น้องวาว น้องปอม น้องหลิน น้องนนท์ แล้วก็น้องแป๋ม

เดินๆอยู่เจ้าน้องเกศก็โทรมา เลยลากไปทานสุกี้ด้วยกันซะเลย (สี่โมงเย็นแล้วมังตอนนั้น)
ทานเสร็จลงมา ก็ได้เวลาพิธีเปิดพอดี ก็เลยให้น้องๆเล่นโชว์ซะ
พอประธานเดินไปที่อื่นก็เลยขอเล่นกับเจ้าเกศ สักสองเพลง
ให้คุณน้องโชว์พลังเสียงกับเพลง Music Lovers ของมาช่าสักหน่อย
แล้วก็ให้รู้ซะบ้างว่า เปียโนก็เล่น dance dance ได้นะครับ

แค่นี้นึกว่าจะหมดงานแล้ว...ไม่ต้องทำอะไร...แต่ก็มีเหตุให้ งานเข้า จนได้
เมื่อนักร้องนำวงโซฟา พี่โตน ของน้องๆ แวะมาเป็นแขกรับเชิญ
แล้วพี่โตนก็ต้องโดนให้ร้องเพลงเอกของเค้า แล้วก็ต้องมีดนตรีประกอบ
...ทาดา...
มองลงมาจากบนเวทีก็เห็นเปียโนวางอยู่ตัวนึง กับกลุ่มเด็กๆที่เล่นอยู่
ได้การ... พี่โตนแวะมาขอให้ขึ้นไปเล่นแบ็คอัพให้ด้วย...อ่าว....
จะโยนให้น้องๆขึ้นไปเล่น ก็เป็นมือคลาสสิกซะเป็นส่วนมาก
คนที่ถนัดป๊อบที่สุด ก็เป็นเราเองน่ะแหละ.... ก็เลยโดนลากขึ้นไปเล่นซะ..
กับ เรื่องมหัศจรรย์ ที่ไม่เคยเล่นมาก่อน .... สดๆกันบนเวทีนี่แหละ

ด้วยความพริ้วที่จำไม่ได้ว่าเพลงนี้ Intro เป็นเช่นไร ก็เลยยกท่อน Hook มาเล่นก่อน
แต่แล้วก็...บ๊องแบ๊ง.... พี่โตนหาทางขึ้นไม่ได้ ... ขึ้นเพลงยังไงดีอ่ะ....
ลองตบคอร์ดท่อนธรรมดาไปอีก 2-3 ชุด กว่าจะขึ้นรับกันได้...เฮ่อ...
นึกว่าจะล่มซะแล้ว.....
ลงมาโทรบอกเจ้าตัวง้องแง้ง ว่าเล่นให้โซฟา....
กลับโดนบ่นว่า... ไหนพี่บอกว่าจะไม่เล่นแล้วไง... อ่าว แทนที่จะดีใจ...
ไม่เคยมาดูเราขึ้นเวทีก็ไม่ว่า แถมยังมาบ่นเราอีก.... เหอๆ
แต่ก็ขอบคุณในความห่วงใยกันนะ....

ลงจากเวทีมาก็มานั่งรอต่อ เพราะเจ้าเกศขอให้ช่วยส่งกลับบ้าน...อ่ะ ก็นะ...
รอก็รอ.... แต่แล้วสุดท้ายต้องรอเจ้าปอมเขียน CD เสร็จสักพัก เจ้าเกศเลยไม่รอ
แล้วก็เลยขับรถกลับบ้านคนเดียว กว่าจะถึงบ้านก็หมดสภาพ หมดเสียง
โทรหาเจ้าตัวง้องแง้งก่อนนอนนิดนึง.... แล้วก็สลบเหมือด...

เช้ามาแทบจะลุกไม่ไหว แต่ก็กลั้นใจลุกพาคุณพ่อคุณแม่ไปออกกำลังกัน
กลับมาหลับต่อ แล้วก็ตื่นมาเข้าที่ทำงาน....
กลับบ้านหมดสภาพ...ส่ง SMS หาเจ้าตัวง้องแง้ง.... คืนนี้หมดเสียงคุยไม่ไหวอ่ะ...

สี่ทุ่ม ได้ SMS กลับมา เป็นกำลังใจเล็กๆ..... เฮ่อ ดีใจนะ ที่รู้ว่าเป็นห่วง...

วันนี้วันอาทิตย์ก็เข้ามาทำงานอีก... บ่ายๆโทรหาเจ้าตัวง้องแง้ง บ่นๆให้ฟัง...
บ่นๆกันทั้งสองฝ่าย ว่าต่างคนต่างก็ยุ่ง ไม่มีโอกาสได้เจอกัน....

ถึงแม้จะเป็นเพียงเสียงบ่นเล็กๆ หรือ SMS สั้นๆ
แต่สิ่งเล็กๆเหล่านี้ กลับทำให้พี่ชายคนนี้รู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก

สิ่งเล็กๆที่แฝงความห่วงใย ที่เป็นกำลังใจให้พี่ชายตัวยุ่งตัวนี้
กลิ้งไปบนถนนที่ขรุขระได้อย่างไม่สะทกสะท้านมากขึ้น.....

คือเรื่องมหัศจรรย์ ที่เราได้พบกัน
คือเรื่องมหัศจรรย์ ที่ฉันได้รักเธอ
คือเรื่องมหัศจรรย์ที่สุด ที่ฉันเคยได้เจอ
เธอ.... คือเรื่องมหัศจรรย์

ขอบคุณนะ...สำหรับกำลังใจเล็กๆ จากเรื่องมหัศจรรย์ของพี่ชายคนนี้

Create Date : 08 มีนาคม 2552

Last Update : 8 มีนาคม 2552 18:43:01 น.

4 comments

Counter : 923 Pageviews.

เข้ามาตั้งใจอ่าน

โดย: rainfull

วันที่: 8 มีนาคม 2552 เวลา:21:30:10 น.

"ฉันดีใจที่มีเธอ ฉันดีใจที่เจอเธอ

เธอคือกำลังใจเดียวที่มี ไม่ว่านาทีไหนๆ

ฉันดีใจที่มีเธอ แม้จะต้องพบอะไร

แต่ฉันรู้ และฉันอุ่นใจ

ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่ ตรงนี้"

^
^
เค้านึกถึงเพลงนี้มากกว่า

โดย: พจมารร้าย

วันที่: 8 มีนาคม 2552 เวลา:22:08:13 น.

โดย: a lovely rainbow

วันที่: 9 มีนาคม 2552 เวลา:9:03:52 น.

เข้ามาอ่านเรื่องราวน่าประทับใจค่ะ

โดย: คนสวยเมืองนนท์ IP: 58.137.9.36 วันที่: 10 มีนาคม 2552 เวลา:10:09:52 น.