ย้อนกลับไปเมื่อห้าวันก่อน วันที่ 13 ต.ค. 59

ฉันได้รับข่าวไม่สู้ดีนักจากเพื่อนซึ่งกำลังเดินทางมาเพื่อซื้อเครื่องแบบเพิ่มเติม 

เขาเล่าว่าพระอาการของในหลวงไม่สู้ดี และมีข่าววงในมาให้เราเตรียมตัวเตรียมใจ

ข่าวดังกล่าว เริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งทางรัฐบาลแจ้งว่าให้รอฟังแถลงการณ์ในช่วงเย็น

ในวันนั้นฉันปวดหัวมาก เมื่อเลิกงานและกลับถึงบ้านฉันก็ล้มตัวลงนอนหลับไป

สะดุ้งตื่นขึ้นมาก็เกือบหกโมงเย็น ฉันรู้สึกหดหู่ใจ จึงรีบอาบน้ำให้ร่างกายสดชื่นก่อนออกไปรับเพื่อนชายไปซื้อเครื่องแบบเช่นเดียวกับเพื่อนของฉัน

จากนั้น เราทั้งสองคนก็มาเดินตลาดเพื่อทานข้าวเย็นกัน

ฉันรู้สึกกระวนกระวาย เพื่อนชายบอกว่าในหลวงไม่เป็นอะไรหรอกเพราะข่าวยังไม่ยืนยัน

ฉันบอกว่าฉันรู้สึกไม่ดีเลย ในใจของฉันเชื่อข่าวที่ได้ยินจากเพื่อนมาก

เกือบทุ่ม แม่โทรมาถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง ได้ข่าวอะไรหรือยัง

ฉันบอกว่ารัฐบาลจะแถลงเวลาหนึ่งทุ่มให้ฟังข่าวจากการแถลงนั้น

พอวางสายลง เสียงไลน์แชทก็ดังขึ้น

เพื่อนฉันส่งแถลงการณ์มาให้ดู

... ในหลวงสวรรคตแล้ว..

ฉันถามกลับไปว่า ข่าวลวงหรือเปล่า เพื่อนบอกให้เปิดโทรทัศน์ ตอนนี้เขากำลังแถลงการณ์

อ่านเพียงเท่านั้น ใจฉันตกลงไปอย่างไม่เคยเป็น

ฉันรู้ว่าวันนี้ยังไงก็คงมาถึง

ฉันรู้ว่าในหลวงท่านมีพระอาการไม่ดีมานานแล้ว

ฉันรู้และตระหนักถึงการ เกิด แก่ เจ็บ ตาย

แต่ความอาดูร ความโศกเศร้าก็เข้ามาทำให้ฉันจุก และโหวงเหวงอย่างบอกไม่ถูก

ก้อนสะอื้นขึ้นมาที่ลำคอ น้ำตาฉันรื้นแทบจะไหลรินอยู่กลางตลาดนั้นเอง

ฉันบอกเพื่อนชายว่าวันนี้ฉันไม่ไหว ขอตัวกลับบ้าน

ระหว่างนั้นก็มีคนพูดขึ้นมาว่าดูแถลงการณ์ๆ แล้วความเงียบก็ปกคลุมตลาด

ฉันขี่มอเตอร์ไซด์กลับบ้านพร้อมความเศร้าโศก 

เมื่อกลับถึงบ้าน ฉันสัมผัสได้ถึงความเงียบงัน

น้ำตาฉันไหลออกมาเรื่อยๆอย่างไม่สิ้นสุด

ฉันเปิดดูโทรทัศน์ ดูแถลงการณ์จากนายกรัฐมนตรี แล้วรายการก็ตัดเป็นรายการพระราชกรณียกิจต่างๆที่ในหลวงทรงงานไว้

ในสื่อสังคมโซเชียล ไม่ว่าจะทางเฟสบุ๊ค ไลน์ หรือเวบไซต์ต่างๆ ต่างก็แสดงความอาลับ

ความเศร้าเข้าสู่ประเทศเราแล้ว

...

เวลาผ่านมาห้าวัน

เกิดอะไรขึ้นมากมาย และตอนนี้ฉันก็หยุดร้องไห้แล้ว

ชีวิตต้องดำเนินต่อไป

ฉันได้เรียนรู้ถึงการคงอยู่ของคน คนเรามีเกิด แก่ เจ็บ ตาย สิ่งที่คงไว้คือความดีแท้ๆ

" นรชาติวางวาย มลายสิ้นทั้งอินทรีย์ 

สถิตทั่วแต่ชั่วดี ประดับไว้ในโลกา "