เหมือนคุณบรรยายความรู้สึกเราเลย เพราะเราก็ต้องเข้ากรุงไปดูเรือ่งนี้เหมือนกัน ครั้งแรกด้วยกับละครเวที เรื่มจากติดตามงานของน้องคนหนึ่งเหมือนกัน ด้วยยีนส์เก่าๆ ลากน้องแตะ ผมกระเซิง หน้ามันนนนนนซะ ย่ามย้วยๆ ตอนแรกยังคิดว่า นี่ชั้นจะเข้าไปถูกมั้ยเนี่ย ยังคิดเลยเทียบกับโจม (หนังสือ) เราคงซำเหมา บ้านนอกกว่าเยอะ 55 แต่พอขึ้นไปชั้น 3 เห็นทีมงานหน้าตายิ้มแย้ม ก็อุ่นใจขึ้น แหะๆ เห็นดาราก็หลายคน แต่เราตื่นเต้นกับเฉพาะคนที่อยู่บนเวทีเท่านั้น รักเรื่องนี้จริงๆให้ตายเหอะ!!!

มารออ่านตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ...