พูดไม่ออก
แม่แป้นเกิดอาการพูดไม่ออกค่ะ ไม่รู้จะบอกว่ายังไงดี นั่งๆป้อนข้าวแป้นอยู่ ก็ได้รับข้อความทางเอ็มจากคุณกุ้งว่าพลร่มโดนระเบิดเสียชีวิตที่ยะลาอีกแล้ววันนี้ แม่แป้นรีบโทรหาพ่อแป้นค่ะ (แม่แป้นไม่ได้ดูข่าวเลยวันนี้ อยู่กับแป้นไม่ได้เปิดทีวีเท่าไหร่) จากการโทรสอบถามก็ได้ความมาว่า น้องเค้าขับรถไปติดไฟแดงตรงสี่แยกค่ะ พวกเศษมนุษย์มันกดระเบิดพอดี น้องคนนี้เสียชีวิต พลร่มบาดเจ็บสาหัสอีกสอง ชาวบ้านก็ได้รับบาดเจ็บไปด้วย สุดที่จะหาคำอะไรมาด่าให้พวกมันได้ยินค่ะ ถึงแม้น้องคนนี้ (ส.ต.ต.จตุพล หลวงจันทึก อายุ 24 ปี) จะไม่ได้รู้จักกับแม่แป้นเป็นการส่วนตัว เหมือนพี่แคนกับตี้ แต่ความรู้สึกมันก็ไม่ต่างกันเลย หรืออาจจะเป็นเพราะแม่แป้นเคยสูญเสียบุคคลใกล้ตัวอันเป็นผู้ที่แม่แป้นมีความรู้สึกที่ดีๆ ด้วยก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นชาวบ้าน ครู ตำรวจ ทหาร พระ ไม่ว่าใครหรืออาชีพใดๆ ทุกครั้งที่แม่แป้นได้ยินข่าวเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ บอกตรงๆเลยว่ามันทำให้แม่แป้นรู้สึกเหมือนกำลังจะทรุด แม่แป้นถามว่าคนพวกนี้เค้าทำอะไรไม่ดีให้ใครหรือป่าว ??? เปล่าเลย เค้าไม่รู้เรื่องรู้ราวกับเหตุการณ์ที่ต้องสูญเสียนี้ด้วยเลย เค้าลงมาทำงานในพื้นที่ก็เพราะหน้าที่และความรู้สึกที่อยู่ในใจเค้าว่า ถ้ามีเค้าจะสามารถช่วยให้ชาวบ้านในพื้นที่เหล่านั้นปลอดภัยและอุ่นใจขึ้นได้ ทั้งๆที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเค้าเลย .. เค้าและครอบครัว พ่อ แม่ ควรจะต้องได้รับความสุขเป็นการตอบแทนในการเสียสละและความดีของเค้าไม่ใช่หร๋อ ??? ต่อให้ทุกคนออกมาพูดมากมายขนาดไหน ออกมาร้องไห้มากมายขนาดไหน ก็ไม่ได้ทำให้ผู้อันเป็นที่รักของพวกเค้ากลับฟื้นคืนมาได้ เราก็คงทำอะไรไม่ได้ หากแม้มีวิธีที่ทำได้เราก็ขอสัญญาว่าจะทำทุกทางให้ผู้เสียสละ ผู้ไม่สมควรจะต้องสูญเสีย ได้กลับมามีความสุขเหมือนพวกเราๆ ทุกคน ทุกวันนี้แม่แป้นเองก็ไม่เข้าใจว่าจะอยากแบ่งแยกดินแดน อยากเบียดเบียนกันไปทำไม ได้ดินแดนมาแล้วมีความสุขมากไปกว่าการทำมาหากิน เช้าออกมาทำงาน เย็นกลับบ้านอยู่กับพ่อแม่ ลูกเมีย อย่างนั้นหรือ ?? อันนั้นก็คงจะหมายถึงพวกแกนนำใหญ่ๆ ส่วนชาวบ้านที่ไปฝังคำชักชวน คำกล่อม ขอถามหน่อยคนพวกนี้หรือชาวบ้านผู้บริสุทธิเหล่านี้ไปทำอะไรให้คุณ แค่คนฝั่งโน้นก็สุดเกินบรรยายแล้วนะ ยังไม่รวมถึงคนกันเอง ที่อยากนักอยากเหลือเกินที่จะให้มีเหตุการณ์ไม่สงบเนี๊ยะ ตัวเองไม่ได้ลงไปทำงานให้พื้นที่เอง ไม่ต้องสูญเสีย เห็นชีวิตคนอื่นก็แค่เป็นชีวิตชีวิตนึง เพียงเพื่อได้รับผลประโยชน์จากเหตุการณ์พวกนี้ ไม่ว่าจะเล็กน้อย หรือมหาศาลก็ตาม ลองย้อนลงมาดูบ้างเถิดว่าสิ่งที่คุณได้อยู่บนความทุกข์ใจและน้ำตาของใครกันบ้าง อุบส์ .. แม่แป้นพูดอะไรออกไป ไม่มีอะไรหรอกค่ะ หลังๆ เริ่มเป็นนิยายน้ำเน่าไปแระ ตอนนี้เห็นว่าทางนี้กำลังเตรียมกองเกียรติยศไปรับน้องเค้ากลับมา ถึงแม้จะไม่รู้จักเป็นการส่วนตัวแต่ก็ตั้งใจว่าจะไปกราบศพน้องเค้าสักครั้งนึง เห็นพ่อแป้นเล่าว่าก่อนเสียชั่วอึดใจ น้องคนนี้โทรหาน้องที่เรารู้จักอย่างดี (แอบให้เค้ามาช่วยดูบ้านให้ และแฟนน้องเค้าก็เห็นว่าเป็นลูกน้องเลิฟของพ่อแป้นด้วย) รู้สึกว่าเค้าน่าจะเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน เห้ออออ นึกถึงพี่แคนมากๆเลย น้ำตาจะไหลอีกแล้ว จำได้ว่าคืนก่อนเสีย (คืนวันเกิด) เราสองคนกับพ่อแป้นยังโทรไปเบิร์ดเดย์ หัวเราะกันคิกคักอยู่เลย เพียงช่วงเวลาไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านั้นเอง สุดท้ายนี้ .. อย่าลืมตำรวจ ทหารที่เสี่ยงชีวิตเหมือนกันแม้จะไม่ได้ทำงานสามจังหวัดนะคะ ไหนจะตำรวจดีๆ ที่ต้องเสียชีวิตจากการจับคนค้ายาเสพติดรายใหญ่ ไหนจะตำรวจดีๆ หนึ่งคนที่ขับรถข้ามจังหวัดแม้ในเวลากลางคืน เพื่อไปทำงานอีกจังหวัดหนึ่งในตอนเช้าด้วยใจมุ่งมั่นที่จะรับผิดชอบต่องานของตัวเอง และได้ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตในระหว่างนั้น คนพวกนี้อาจถูกหลายคนลืม หรือมองข้าม แต่ .. ทุกคนล้วนแต่เป็นวีระบุรุษทั้งสิ้น ขอให้เหตุการณ์ครั้งนี้เป็นการสร้างวิรบุรุษคนสุดท้ายของพวกเราสักทีนะคะ ต่อไปก็ขอให้มีแต่คนดี ที่ทำงานอย่างแคล้วคลาด ปลอดภัย และมีความสุข ขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวผู้สูญเสียทุกท่าน ไม่ว่าจะเหตุการณ์ไหนก็ตาม ขอให้ทุกท่านประสบแต่ความสุข ความเจริญ พวกเราแม้จะไม่รู้จักกัน แต่ก็ขอขอบคุณในความเสียสละของคนที่ท่านรักนะคะ ขอให้ผู้สูญเสียในเหตุการณ์ครั้งนี้สู่สุขคติค่ะ (ไม่รู้จะบอกยังไงว่าเกลียดพวกเลวชั่วพวกนั้นขนาดไหน อยากให้มันคิดได้และได้รับผลกรรมนั้นเสียที)
Free TextEditor
Create Date : 04 กันยายน 2552 |
|
15 comments |
Last Update : 4 กันยายน 2552 13:42:22 น. |
Counter : 379 Pageviews. |
|
|
|