คนที่คู่กัน..ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันเสมอไป.. ตอนจบ

ตอนสุดท้ายซะที..เห้อ

.......มีวันนึงปูได้เจอกับผู้ชายที่อบอุ่นคนนึงโดยบังเอิญ เค้าเป็นเพื่อนกับคนดูแลหอพักที่ปูอยู่..เราคุยกันถูกคอ และไปดูบอลศึกแดงเดือดที่สวนลุม
(เราไปกันหลายคนค่ะ).. ไปแบบไม่คิดอาราย อย่างที่บอก สายตาเราไม่ได้มีไว้มองคนอื่นเจงๆ

หลังจากนั้นเราก็โทรติดต่อกัน พี่เค้าชื่อ ทะเล (นามสมสมติ) เราไม่ได้คุยแบบจีบกัน เพราะปูก็เล่าเรื่องของปูกับพี่เป้ให้พี่เค้าฟัง แต่เราก็คุยกัน
ทุกวัน วันละ 2 - 3 ชั่วโมง (ช่วงนั้นค่าโทรถูก) คุยกันทุกเรื่อง จนมันมีอะไรที่แทรกซึมเข้ามาทีละนิด พี่เค้าอ่อนโยนและเป็นสุภาพบุรุษ เทคแคร์และเก็บรายละเอียดเล็กๆน้อยๆเสมอ อย่างเช่นเวลาเดินด้วยกันก็จะให้ปูเดินด้านในถนนเสมอ..ช่วยถือของ ช่วยบังแดด ตักอาหาร และอะไรๆอีกหลายๆอย่างที่ปูไม่เคยได้รับจากคนที่เป็นแฟนกันมาถึง 6 ปี..พี่เค้าให้คำปรึกษาและดูแลเราดีมากๆ ดีจนเพื่อนๆรอบข้างที่รู้เรื่องเราสามคน..ต่างก็บอกว่าดูเราสดชื่นและมีความสุขขึ้น..มันเริ่มเกิดการเปรียบเทียบ

ระยะหลังนี้เราไม่เจอกับพี่เป้เลย เค้าไม่โทรหาเรา และพอเราโทรไปเค้าก็จะอยู่กับเพื่อนไม่ว่างคุยเสมอ จนเราเริ่มห่างกัน บวกกับ ใจเราก็เริ่มเอนเอียงไปอีกทาง.. แบบว่าคุยกับคนนี้สบายใจ สนุก และสงบอ่ะ แต่อีกคน โทรไป .."พี่ไม่ว่าง"..แป๊บนึงนะพี่อยู่กับเพื่อน".."ปู..เด่วโทรมาใหม่ได้ป๊ะ".. จนวันนึงเรารู้สึกว่ามันไม่แฟร์กับพี่ทะเล และดูเหมือนทรยศพี่เป้ เราจึงตัดสินใจในวันนั้น วันที่เราไม่เคยลืม แม้จะผ่านมาแล้วเกือบ 4 ปี...

30 กันยายน.. พี่ทะเลจะกลับต่างจังหวัด (พี่เค้ามาฝึกงานที่ กทม. แต่เรียนอยู่ต่างจังหวัด) เราจึงไปส่งเค้าโดยที่อะไรๆไม่ชัดเจน แต่พี่เค้าก็ไม่ได้เร่งรัด หรือกดดันอะไร เค้าเคารพในการตัดสินใจของเราเสมอ..

หลังจากส่งพี่เค้า เราก็ไปนั่งทำใจ คิดทบทวนอะไรๆอยู่ที่หน้าห้าง เดอะมอลล์บางกะปิ จนเวลา เกือบ 3 ทุ่ม..จึงตัดสินใจนั่งแท็กซี่ไปหาพี่เป้ที่หอพักแถวๆหน้ารามคำแหง

เจอกันในวันนี้..มันช่างเยือกเย็นและอึดอัดที่สุด แต่ในใจของปูก็ยังหวังให้เค้าฉุดรั้งสักนิดก็ยังดี..

ปูอ้ำอึ้งมานาน.. จนกลั้นใจถามออกไปว่า..

"พี่เป้..ถ้าเราเลิกกันจะเป็นไรมั้ย"

พี่เป้ตอบมาว่า "มีไร"

ฉันตอบว่า "..ถามดู"

และถามคำถามเดิมอีกครั้ง..เราต่างใช้สายตามองออกไปไกลจากตรงนั้น ไม่มองหน้ากัน ....เงียบไปซักพัก...

พี่เป้ตอบมาว่า.."อยู่ตรงไหนแล้วมีความสุขก็อยู่ตรงนั้น"

และนั้นเป็นคำตอบที่ปูไม่ต้องการเลย... ฟางเส้นสุดท้าย เยื่อใยบางๆที่เราพยายามยื้อเอาไว้ ปูกลับไปด้วยความรู้สึกว่างเปล่า ทบทวนเรื่องต่างๆที่ผ่านเข้ามา และตลอดทาง.. พี่ทะเลก็โทรหาปูเป็น 10 สาย แต่ไม่มีสายที่ปูอยากได้ยินสักสายเดียว.. ไม่มีเลย

คืนนั้นปูนอนร้องไห้ทั้งคืน ไม่ได้เสียใจที่รักเค้า เพราะเวลา 6 ปีมันมีค่ามากกว่าจะเอามาโยนทิ้งไปพร้อมกับคำตอบของเค้า.. ร้องไห้เพื่อไว้อาลัยให้กับความรักที่มีแต่ให้ ...และความโง่เขลาของตนเอง...

หลังจากคืนนั้น ปูก็ตัดสินใจคบกับพี่ทะเลอย่างจริงจังเป็นครั้งแรก...และตัดสินใจ ยกทุกอย่างที่ผ่านมาให้มันผ่านไปกลับอดีต...

...............................................................................................

เวลาผ่านไปเกือบเดือน พี่ทะเลขึ้นมารับปูไปเที่ยวพักผ่อนหลังสอบที่ภูกระดึงส์ จ.เลย(ไปพิสูจน์รักแท้...)
ก่อนจะเดินทาง พี่เป้ก็โทรมา และบอกว่า เรายังไม่เลิกกัน
"ปูเลิกกับพี่ แต่พี่ไม่เคยเลิกกับปู"...

ซึ่งปูรู้สึกได้ถึงคำว่า สายเกินไปเป็นครั้งแรกในชีวิต..ปูไม่ดีใจเลย ทั้งที่คืนวันนั้น คำนี้เป็นคำที่...อยากฟังมันที่สุด

.....เราไม่มีทางมีความสุขหรอก ในเมื่อถ้าเรากลับไปจุดนั้น
มันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เธอไม่แคร์ฉันไม่มีเวลาให้กันไม่ใส่ใจดูแลกัน ซักวันนึง.. เราก็ต้องถึงจุดนี้อยู่ดี ....ไม่ใช่ว่าฉันอยากเลิกเพราะเจอคนใหม่
ฉันบอกได้เลยว่า พี่เป้เป็นคนที่ฉันรักมากที่สุด และรักตลอดไป...

ฉันอยากจากกับเธอด้วยความรัก ไม่ใช่ด้วยความชัง..ฉันอยากให้เธออวยพรให้ฉัน เหมือนที่ฉันหวังให้เธอพบเจอแต่สิ่งดีๆ..

แม้เราไม่อาจอยู่ร่วมกันได้... เพราะความต้องการความรักของเรามันสวนทางกัน...แต่เรายังมีชีวิตอยู่บนโลกเดียวกัน บนพื้นแผ่นดินเดียวกัน..

ลาก่อนความรัก....ของฉัน...
และฉันอยากขอโทษเธอที่อาจทำให้เธอเจ็บ

แต่เชื่อเถอะฉันเจ็บมากกว่าเธอร้อยเท่า...
ต่อจากนี้ฉันหวังให้เธอมีความสุขและประสบความสำเร็จ
ฉันจะเป็นกำลังใจให้เธอ....ตลอดไป

จบ.........


***ปัจจุบันนี้ฉันแต่งงานและมีครอบครัวที่มีความสุขกับพี่ทะเล
ที่แผ่นดินดอยลอยฟ้าแห่งนี้ และมีลูกที่น่ารัก 1 คน...
แต่ฉันก็ไม่เคยลืมเธอเลย
เพราะเธอเคยเป็นชีวิตของฉัน........

อย่างที่บอก คนเราถึงคู่กัน ก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันเสมอ
แค่เรามีความรักและหวังดีต่อกัน เราก็มีความสุขได้
เพราะรักมันออกแบบไม่ได้จริงๆ




(รูปไม่เกี่ยวกับเนื้อหา)

ขอบคุณอีกครั้งที่ทำให้ฉันรู้จักความรัก...รักโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน

Create Date : 22 กุมภาพันธ์ 2552		1 comments
Last Update : 26 กุมภาพันธ์ 2552 21:20:17 น.
Counter : 716 Pageviews.
Share Tweet