Diva or Devil - ตอนที่ 22

กว่าจะได้มาเขียนตอนที่ 22 เว้นช่วงนานอีกแล้ว ฮ่าๆๆ
แต่ตอนนี้ความสัมพันธ์ของสองคนมันก็พัฒนาไปอีกขั้นนะ ขอบคุณทุกท่านที่ยังติดตามอ่านกันอยู่เด้อ และก็ฝากเรื่อง ท่านจ้าวรัตติกาลด้วยยย หมดเขตโอน 20 กันยายนนี้นะจิ๊ เดี๋ยวจะลืมกัน

with love viruskei
============================



EP22


ในเช้าตรู่วันถัดมาซึทนะรีบตื่นก่อนใครและออกจากห้องพักนั้นอย่างเร็วจี๋เพราะหากถ้ามีใครตื่นมาเจอเขาสองคนนอนอยู่บนฟูกเดียวกันคงได้กลายเป็นเรื่องเม้าท์คะนองปากระเบิดสถาบันไปเลยแน่ๆ ที่สำคัญนั่นคือที่นอนของนัทสึกิไม่ใช่ของเขา มันเหมือนกับว่าเขาเป็นคนเข้าหาและไม่ยอมปล่อยนัทสึกิเอง ซึทนะไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นแน่นอน

เจ้าของร่างแบบบางประธานนักเรียนคนงามอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าทำตัวเหมือนตื่นมาตรวจดูความเรียบร้อยของเหล่าสมาชิกในความดูแลของตน พร้อมค่อยๆ สะกิดปลุกพวกกรรมการหัวหน้ากลุ่มแต่ละคน ให้ลุกทำหน้าที่ตามที่ได้รับมอบหมายไว้

แปดนาฬิกาทุกคนจึงมาพร้อมกัน ณ บริเวณห้องอาหาร เพื่อรับประทานอาหารเช้าเมนูสุดพิเศษ รับหน้าที่ควบคุมการทำโดยเชฟใหญ่ของสถาบัน SIT-T เธอเป็นเชฟที่ทางสถาบันจ้างมาเพื่อดูแลและจัดเตรียมทำอาหารให้แก่ผู้บริหารระดับสูงของสถาบันเท่านั้น พร้อมพ่วงตำแหน่งที่ปรึกษาทางโภชนาการแก่เด็กหอในสถาบันทั้งหมด ซึ่งถือเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่คำเชิญของซึทนะเป็นผล ทำให้เธอตกปากรับคำและยินดีจะมาเป็นผู้ช่วยเหลือควบคุมในมื้อต่างๆ ให้กับการเข้าค่ายในครั้งนี้...

บุญของสมาชิกชมรมก็ขึ้นอยู่กับประธานชมรมนี่แหละ เล่นเอาสมาชิกน้ำตาปริ่มกับอาหารแสนอร่อยเหล่านี้ เพราะการจัดอาหารให้ดูน่ารับประทานนั้นถือได้ว่าเป็นศิลปะอย่างหนึ่งเช่นกัน

ระหว่างที่ซึทนะกำลังปรึกษาคุยงานกับรองประธานชมรม นัทสึกิที่เดินมากับสมาชิกคนอื่นๆ ก็ยกมือโบกทักทายให้ ใบหน้าหวานสวยนั้นจึงยกยิ้มเป็นการตอบรับและหันกลับมาสั่งงานต่อทั้งที่ในใจเต้นตึกตักแทบทะลุออกมานอกอกแต่ก็ต้องเก็บอาการไว้ นั่นทำให้นัทสึกินึกขันแต่ก็ไม่ได้กล่าวแซวอะไรเดินคุยกับเหล่าสมาชิกทั้งหลายด้วยเรื่องสัพเพเหระทั่วไปต่อ ซึทนะยังคงอ่านง่ายเหมือนเดิมและมันก็ทำให้เขายิ้มได้บ่อยครั้งขึ้นเรื่อยๆ เช่นกัน

เขารู้สึกตัวตอนที่ซึทนะลุกออกไปจากฟูกนอน แต่ไม่รู้ว่าเป็นตอนกี่โมง ที่แน่ๆ เขานอนกอดเจ้าหน้ากากแก้วนี้ทั้งคืน.... ซึทนะตัวเล็กและบางมากๆ จนรู้สึกว่าอาจหักกลางได้สักวัน แล้วคืนนี้เขาก็คงต้องนอนเบียดกับหมอนั่นอีกเหมือนอย่างเมื่อคืนงั้นสินะ

“นัทสึกิคุง เอ่อ”
“หือ?”

จู่ๆ สมาชิกคนหนึ่งก็เรียกชื่อเขาขึ้นมาซึ่งเขาเองก็จำได้ว่าหมอนี่เคยเดินตามเค้าไปไหนมาไหนในตอนเช้าๆ น่าจะเป็นหนึ่งในบรรดาแฟนคลับซาดิสที่ชอบความรุนแรงและแบดบอยอย่างเขาล่ะมั้ง

“ทำไมนัทสึกิคุงถึงไม่ยอมอยู่ชมรมไหนเลยล่ะครับ?”
“มีเรื่องนิดหน่อยน่ะ เลยไม่อยากอยู่ชมรมไหนเลย”

“เรื่อง?”
“ไม่มีอะไรหรอก แค่ไม่อยากทำอะไรซ้ำๆ แค่นั้นเอง”

แม้ปกติเขาจะเป็นคนที่พูดอะไรตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อม ถามมาตอบไปไม่ปิดบัง แต่สำหรับเรื่องดวงซวยๆ หาเรื่องเข้าตัวเอง ชายหนุ่มคิดแล้วว่าคงจะไม่บอกใครดีกว่า นอกจากไอ้พวกสหายแสบเดอะแก๊งซ์ ยิ่งเรื่องที่เขาเหลือที่เรียนที่นี่เป็นที่สุดท้ายและต้องอยู่อย่างสงบเสงี่ยมห้ามมีเรื่องกับใครยิ่งให้ใครรู้ไม่ได้ใหญ่ เพราะหากคู่อริรู้หรือมีใครในเงามืดหวังใช้จุดอ่อนนี้เล่นงานเขา คงได้ตายสถานเดียว

หลายคนดูแปลกใจในท่าทีของนัทสึกิที่ปกติมักจะไม่ชอบให้ใครรุมหรือยุ่งวุ่นวายกับตัวเขามากเท่าไร ดีไม่ดีเจ้าตัวก็เดินหนีเลยด้วยซ้ำ แต่วันนี้กลับมาแปลก ไม่ว่าใครจะถามหรือชวนคุยอะไรนัทสึกิกลับมีส่วนร่วมด้วยตลอดแม้ไม่มากแต่ก็ไม่หนีหาย แน่นอน...เขาไม่ได้เปลี่ยนไปเพียงแต่นี่คือการเข้าค่ายซึ่งคือการร่วมหัวจมท้ายอยู่ด้วยกันจนวันสุดท้าย ไม่ใช่เวลาปกติที่เดินมาเรียนแล้วเข้ามารุมหึ่งๆ เป็นผึ้งเป็นแมลงกัน ไปตรงไหนก็ตาม วิ่งหนีก็แล้วไล่ก็แล้วด่าก็แล้ว ก็ยังคงตามติดไม่ห่าง นั่นคือเรื่องที่เขาไม่ชอบและไม่เคยรู้สึกชอบเลยสักครั้ง

“อรุณสวัสดิ์ทุกคนนะ หลังจากทานอาหารกันเรียบร้อยแล้ว เราจะแบ่งฐานวาดรูปกัน วันนี้อาจต้องใช้พลังงานกันมากหน่อยเพราะเราจะวนฐานไปเรื่อยๆ ทั้งวัน มีฐานอะไรบ้างไว้ลองไปดูเอง แต่ที่แน่ๆ ภาพบุคคลที่ทุกคนรอคอยคงหนีไม่พ้นนายแบบกิตติมศักดิ์ของเรา นัทสึกิ โช”

ทุกคนปรบมือและเป่าปาก นัทสึกิก็ได้แต่ลุกขึ้นโค้งนิดๆ และลงนั่งทันที จริงๆ คือทำตัวไม่ถูกนั่นล่ะ เพราะเกิดมาก็ไม่เคยมีใครมาชื่นชมยินดีโห่ร้องให้ประหนึ่งเป็นดาราขนาดนี้ แล้วหลังจากนั้นต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปตามกลุ่ม พวกที่ต้องประจำฐานก็ประจำไป โดยกำหนดเวลาไว้ว่าทั้งหมดทุกกลุ่มต้องแล้วเสร็จมีรูปวาดครบทุกฐานไม่เกินสี่โมงเย็น เมื่อถึงเวลาแล้วต้องมารวมตัวกันที่จุดนัดหมายเพื่อเช็คภาพ จากนั้นเหล่าบรรดารุ่นพี่ก็จะเอาผลงานของสมาชิกในชมรมทั้งหมดไปดูเพื่อคัดเลือกว่าผลงานใครโดดเด่นที่สุดในแต่ละฐาน รวมถึงวิจารณ์ให้คำแนะนำเป็นรายบุคคลกันไปในวันถัดมา

เมื่อเริ่มต้นกิจกรรม ซึทนะ ซึ่งเป็นประธานก็เอาแต่เดินไปเดินมาตรวจดูแต่ละฐานพร้อมคอยดูแลทุกคน ดูความเรียบร้อยอยู่ตลอด กระทั่งเมื่อมาดูฐานภาพวาดบุคคลที่มีนัทสึกิเป็นนายแบบ เจ้าตัวกลับเดินเลยผ่านไปเสียอย่างนั้นจนสต๊าฟประจำฐานถึงกับเอ่ยปากทัก

“ประธานไม่ดูหน่อยเหรอครับ”
“ไม่ล่ะ ดูแล้วฐานนี้คงไม่มีปัญหาอะไรนี่นา เราว่าเราไปดูทางนั้นดีกว่า”

“แต่ไหนๆ มาแล้ว วาดเก็บไว้เป็นที่ระลึกไม่ดีกว่าเหรอครับเพราะ นัทสึกิคุง ก็เป็นคนที่ประธานชวนมาเป็นแบบ น่าจะมีเก็บหลักฐานอะไรไว้สักหน่อย หรือไม่ก็...ให้เกียรติเป็นแบบคู่กัน ดีมั้ยครับ”

เห็นได้ชัดว่านี่ก็เป็นแฟนคลับคู่นางฟ้า-พญามาร กะเอาฟินเมนคู่กันเลยทีเดียว ไม่ฟินเดี่ยวแต่ขอฟินคู่ พอเหล่าสมาชิกที่อยู่แถวนั้นได้ยินก็หูผึ่ง ก้มหากล้องกันเป็นแถวเตรียมถ่ายแล้วโพสลงบอร์ดกันเต็มที่ แต่เสียใจด้วย ซึทนะไม่คิดจะตอบตกลงสักนิด และเขาก็มักมีวิธีปฏิเสธแบบนิ่มๆ เสมอ จนใครก็คัดค้านไม่ได้ ทั้งหมดเลยได้แต่ทำตาปริบๆ มองตามแผ่นหลังแบบบางของประธานชมรมกันละห้อย มีแค่นัทสึกิเท่านั้นกระมังที่หัวเราะลงคอแป๊บๆ และนั่งนิ่งให้วาดกันต่อ

ความจริงที่ตอบปฏิเสธออกไปได้หนักแน่นขนาดนั้น มันเป็นเพราะการวาดรูปบุคคลสำหรับซึทนะ เขาต้องดูทุกรายละเอียดทุกมุมทุกส่วนอย่างไม่ให้หลุดแม้แต่ปลายก้อย ดังนั้นก็จะต้องนั่งจ้องนั่งมองเพ่งพินิจพิจารณาตัวแบบจนกว่าจะซึมลึกเข้าสู่สมองและอารมณ์ก่อนจะลงมือวาดทุกครั้งไป หากถ้าเป็นแบบนั้นมันก็เท่ากับเขาต้องมานั่งมองจ้องนัทสึกิเป็นเวลานานๆ น่ะสิ

.....หัวใจมันคงรับไม่ไหวแน่นอน ปัจจุบันแค่มองหน้า ใจยังระเบิดแล้วระเบิดอีก ถ้าต้องจ้องกันขนาดนั้นไม่แคล้ว เขาคงได้หัวใจวายไปเสียก่อน



สี่โมงเย็นคือเวลาเลิกฐานทั้งหมด สมาชิกทุกกลุ่มต้องมารวมตัวกันยังจุดนัดหมายเพื่อส่งผลงาน จากนั้นรองประธานชมรมก็ขอให้ทุกคนมาถ่ายรูปหมู่กันเพื่อเก็บไว้เป็นที่ระลึกกับนายแบบกิตติมศักดิ์คนสำคัญในวันนี้และสำหรับเก็บเป็นอัลบั้มกิจกรรมของชมรมส่งรายงานผลแก่ทางสถาบันในเวลาต่อมา มีตั้งแต่ถ่ายรวมทั้งหมด ถ่ายแยกเป็นกลุ่มๆ ถ่ายรวมกับคณะกรรมการ และช่วงฟรีสไตล์ที่สมาชิกทั้งหลายขอถ่ายคู่โดยถือเป็นช่วงนาทีทองแฟนเซอร์วิสอย่างมาก เพราะนัทสึกิปกติไม่เคยยอมให้ถ่ายแบบนี้มาก่อน เอาแต่หนีท่าเดียว อีกทั้งซึทนะก็โดนลากมาถ่ายด้วยเรียกว่ามันคือแฟนมีทติ้งย่อยๆ ของสองคนนี้ก็ว่าได้ มันพิเศษมากสำหรับทุกคนในที่นี้จริงๆ.....

เหล่าบรรดาแฟนคลับอย่างออกหน้าและอย่างลับๆ ของทั้งสองพากันกล่าวขอบคุณในใจ ที่สุดท้ายการเข้าค่ายชมรมครั้งนี้ ฟ้าได้ประทานความฟินมาให้ถึงที่จนแก้มแทบปริ หยิบรูปไปอัพอวดกันมือเป็นระวิงให้พวกแฟนคลับที่อยู่ต่างชมรมตีอกชกหัวตัวเองในความเอ็กครูซีพสเปเชี่ยลของพวกเขา

เออ ช่างเหอะ ก็ถือเสียว่าเป็นการโปรโมทให้ชมรมที่ตัวเองเป็นประธานอยู่ก็แล้วกัน ปีหน้าจะได้แห่มาสมัครเพิ่มเยอะๆ เงินชมรมจะได้มากใช้สอยได้เต็มที่กับอุปกรณ์ดีๆ ทั้งหลาย ...ซึทนะยกยิ้มอย่างพอใจ เมื่อมองดูสีหน้าสุขสันต์ของเหล่าบรรดาสมาชิกชมรม

สักครู่ทางชมรมวารสารก็ไม่พลาดที่จะมาขอเก็บภาพเหล่านี้ไปใส่ในเว็บวารสารเพื่อบอกข่าวกิจกรรมที่เกิด พร้อมถ่ายภาพคู่ประธานชมรมกับนายแบบไว้สำหรับจ่าหัวข้อประจำวัน และทำให้ยอดเข้าชมสูงเป็นประวัติการณ์..

หลังทานอาหารเย็น คณะกรรมการทั้งหมดก็ต้องมานั่งคัดผลงานและโหวตลงความเห็นว่าภาพของสมาชิกคนใดจะได้เป็นสุดยอดภาพวาดในแต่ละฐาน ทั้งนี้กว่าจะคัดกันเสร็จก็ปาเข้าไปสามสี่ทุ่มได้ เพราะความช่างเลือกและช่างเถียงของซึทนะเป็นเหตุ.... ด้วยนิสัยไม่ค่อยชอบฟังใครและยึดถือเอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่เพราะใครๆ ก็ต่างบอกว่าเขาคืออัจฉริยะด้านศิลปะ ดังนั้นพอมีคนออกปากค้านความคิด ซึทนะจึงมักมองว่าคนเหล่านั้นไม่เข้าใจอย่างแท้จริง จึงพยายามหาข้ออ้าง ข้อโต้แย้งออกมาหักล้างความคิดคนอื่นให้ได้ และมันก็มักจะเป็นผลสำเร็จอยู่เสมอ

อาจเพราะวาทศิลป์ หรือเพราะทุกคนคร้านที่จะเถียงต่อให้เสียเวลาไปโดยใช่เหตุ และเพราะความน่ารักในใบหน้าหวานนั้นเลยทำให้ต่างคนต่างยอมลงให้ซึทนะด้วยคิดง่ายๆ ว่า ช่างมันเถอะ ก็ประธานน่ารักนี่นา แค่นี้เอง นิสัยดื้อเงียบเอาแต่ตัวเองเป็นหลักของซึทนะมันถึงได้ฝังรากหยั่งลึกเสียจนขุดทิ้งไม่ได้ง่ายๆไปแล้ว




คืนนี้ซึทนะยังคงอาสาดูแลความเรียบร้อยเป็นคนสุดท้ายเหมือนอย่างเมื่อคืน โดยมีนัทสึกิลุกออกมานั่งคุยด้วยที่หน้าตึกพลางหาวหวอดทุบไหล่ตัวเองมาแต่ไกล

“โคตรเมื่อยยยยย”
“ต้องให้นวดให้หรือไง”

“อย่ามาถือโอกาสแต๊ะอั๋งกันให้ยาก” ซึทนะทำเสียงหึในลำคอก่อนหัวเราะน้อยๆ ชายหนุ่มจึงลงนั่งข้างกัน ออกท่าหมุนคอไปมาและขยับแขน หัวไหล่ไปด้วย

“เว่อร์เกินไปแล้ว ถึกอย่างนายจะปวดอะไรนักหนา นั่งเป็นแบบแค่นี้ ง่ายยิ่งกว่าวิ่งหนีพวกแฟนคลับไม่ใช่หรือไง” ซึทนะว่าและเท้าคางกดสวิชท์ไฟฉายปิดเปิดเล่น

“ลองมานั่งเป็นรูปปั้นตั้งแต่เช้ายันเย็นดูบ้างแมะพ่อคนเก่ง ท่านประธานอัจฉริยะ...อ้อลืมไป นายมันผีกระบองเพชรนี่นา จะไปรู้สึกรู้สาอะไรล่ะ ครั้งนี้ครั้งเดียวเลย จะไม่ทำอะไรพวกนี้อีกแล้ว บอกไว้ก่อนนะ ปีหน้าอย่าหวังจะชวนฉันเป็นอันขาด ฉันไม่มาแน่นอน ค่าจ้างก็ไม่ได้ ลำบากตัวเองอีก เส้นยึดไปแล้วมั้งเนี่ย”

“โอ๊ย บ่นอยู่ได้ จะเอาอะไรล่ะ ไหนว่ามาสิ” ซึทนะถามด้วยทนรำคาญไม่ไหว พร้อมย่นยู่ขมวดคิ้วเข้าหากัน เขามักเก็บอารมณ์ไม่เคยได้เพราะปากกวนๆ ของคนด้านข้างนี้เสมอ และแน่นอนว่าอึดถึกทนอย่างแรดเช่นนัทสึกิย่อมทำเป็นบ่นโอดครวญไปงั้นเองด้วยรู้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายมักจะทนกับตัวเองไม่ได้จนต้องระเบิดอารมณ์ออกมาทุกครั้ง มันดูตลกและก็ดูเป็นตัวจริงของซึทนะดี เขาชอบแบบนี้

“งั้นฉันอยากได้รูปพอร์ทเทรดตัวเองฝีมือนายเป็นค่าจ้าง”
“อะไรนะ? ไม่! ขอปฎิเสธ”

“นายบอกเองนี่ว่าจะให้ค่าจ้างกันน่ะ”
“ไม่ได้บอกสักคำ แค่ถามว่าจะเอาอะไร เลือกอย่างอื่นสิ ฉันไม่วาดหรอกนะ”

“อะไรของนาย ตั้งแต่เมื่อกลางวันแล้ว คนอื่นเขาก็มานั่งวาดกันหมด มีอยู่นายเนี่ยหลบไปเฉยเลย ทำไม? กลัวต้องจ้องหน้ากันนานๆ หรือไง?” ฉึ่ก! เหมือนโดนมีดจี้เข้ากลางใจไปเต็มๆ รัก ใบหน้าหวานสะบัดพรืดหนีไปอีกทางทันที พร้อมกดปิดเปิดสวิทช์ไฟฉายในมือเร็วเสียจนแทบพัง รู้อยู่แล้ว แล้วจะมาถามกันอีก ตัวเองก็อ่านกันออกมาตลอดนี่มันแกล้งกันชัดๆ ไอ้บ้าเอ๊ย แล้วทำไมฉันคนนี้ถึงจะต้องมาเสียที ถูกหมอนี่ยั่วประสาทด้วยนะ!!

“ฉันไม่ชอบวาดภาพบุคคลต่างหาก”
“วาดไม่เหมือน?”

“ฉันเป็นประธานชมรมนะ! แล้วก็เป็นอัจฉริยะด้านศิลปะอันดับหนึ่งของสถาบันนี้ด้วย จะวาดไม่เหมือนได้ยังไงกันล่ะ! อย่ามาเดาส่งเดชได้แมะ!”

“เอ๊า~ ก็ไม่ชอบวาด ก็แปลว่าวาดไม่ได้เรื่องน่ะสิ ฉันเดาส่งเดชตรงไหนกันฮะๆ”

“อย่ามาพูดเหมือนฉันเป็นพวกเก่งแต่ปากนะ ไอ้เจ้าบ้านี่ ให้ตายสิ! แล้วนายจะต้องตะลึง ตาค้าง พูดไม่ออก ที่จะได้เห็นรูปวาดตัวเองเหมือนมีชีวิตและดูดีที่สุดตั้งแต่นายเกิดมาบนโลกนี้เลยคอยดู!!” เรื่องอื่นยอมให้ได้หมดยกเว้นเรื่องเดียวคือการถูกสบประมาทนี่แหละ! ซึทนะคว้าแขนนัทสึกิให้ลุกตามตัวเองไปยังห้องเก็บผลงานสมาชิกด้วยกัน พลางหยิบกระดาษ ดินสอ อุปกรณ์ที่จำเป็นออกกางเตรียมพร้อมวาดเต็มที่ แต่พอครั้นเงยหน้ามองแบบ สายตาที่เอ็นดูและรอยยิ้มอ่อนโยนจากนัทสึกิก็ทำเอาใบหน้าฉีดสีระเรื่อทันทีทันใด ขุดหลุมฝังตัวเองได้สมบูรณ์แบบจริงๆ ซึทนะ ถูกยั่วให้โกรธเข้าหน่อยก็เป็นฟืนเป็นไฟดิ้นตามเกมของหมอนี่อีกครั้งจนได้

“เอาให้หล่อเหมือนตัวจริงนะ ฉันว่าจะส่งไปให้พ่อกับแม่สักหน่อย จะบอกให้ใส่กรอบแขวนไว้กลางบ้านและบอกว่าคนวาดเป็นถึงอัจฉริยะด้านศิลปะของสถาบันเลยแบบนี้โอเคแมะ?”

“.....อ...อื้อ แน่นอนสิ มันก็สมควรต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว” ซึทนะตอบกลับและมองจ้องหน้านัทสึกิเพื่อจดจำรายละเอียดบนหน้าชายหนุ่มนั้นไว้ทั้งหมด

“นายว่าฉันต้องทำท่าไหนล่ะ”

“แล้วนายอยากได้รูปแบบไหนล่ะ”

“...อืม แบบที่นายชอบ” นัทสึกิตอบหยอกทีเล่นทีจริงออกไปจนทำให้ซึทนะปายางลบใส่

“งั้นก็คงเป็นนายที่ปากหายหมาแล้วนั่นแหละ นัทสึกิ” ใบหน้าหวานขมวดมุ่นหัวคิ้วเข้าหากันอีกครั้งทำให้ชายหนุ่มหัวเราะลั่นก่อนหันมองออกไปนอกหน้าต่าง จนซึทนะบอกให้หยุดอยู่ในท่านั้นค้างไว้ และลงมือวาดภาพชายหนุ่มตามที่ตัวเองต้องการ เวลาผ่านไปได้สักครู่ใหญ่ นัทสึกิก็ทำท่าจะขยับตัว ซึทนะก็ร้องห้ามว่าให้อยู่นิ่งๆ พอบ่นว่าเมื่อย ซึทนะก็ด่าว่าแล้วจะมาอยากได้รูปอะไรวันนี้เอง ความผิดใคร ไม่มีใครบังคับ นัทสึกิเลยหัวเราะและบ่นอุบอิบว่าประธานชมรมศิลปะสถาบันนี้แม่งโหดเกินคนนางฟ้าตรงไหน นางมารร้ายชัดๆ สองคนตีกันเถียงกันไปงุ๊งงิ๊งเล่นทำลายความเงียบสงัดของค่ำคืนที่ในห้องมีเพียงแค่พวกเขาลำพัง กระทั่งที่วาดเสร็จซึทนะถึงได้ยื่นภาพให้



“เหยยยย ชอบว่ะ ดูดีโคตรรร ให้แม่ไปแม่จะจำได้ป่ะเนี่ยว่านี่ลูกตัวเองฮ่าๆ”

ชายหนุ่มชื่นชมผลงานของคนที่ตนกำลัง “ทดลองคบ” อย่างหน้าชื่นตาบาน ทำเอาคนวาดยิ้มแก้มปริไปด้วยเช่นกัน

“แน่นอนอยู่แล้ว นี่ใครวาดล่ะ เทียบกับฝีมือคนที่ชนะประจำฐานนายดูได้ ฉันเหนือกว่าเยอะ”

“ทำตัวน่าหมันไส้นะนายเนี่ย ถ่อมตัวบ้างอะไรบ้าง อวดตัวตลอดด”
“หรือไม่จริง?”

“เหอะ! เออ ก็จริง” นัทสึกิสะบัดเสียงเบ้ปากตอบเพราะก็เถียงไม่ได้จริงๆ ว่าภาพที่ซึทนะวาดมันทำเขาดูดีเสียจนเหมือนพระเอกหนังซีรีส์ยังไงยังงั้น บางที...เขาไปออดิชั่นเข้าจอห์นนี่จูเนียร์ หรือค่ายดังๆ อาจเป็นพระเอกแข่งกับคิมุทาขุบ้างก็ได้มั้งฮ่าๆๆ

ซึทนะมองจ้องนัทสึกิที่ชื่นชมผลงานของเขาด้วยความปลาบปลื้มใจ ท่าทางดีใจของนัทสึกิมันพลอยทำให้เขาอดที่จะยิ้มไปด้วยไม่ได้ เพียงแค่เจ้าตัวบอกว่าชอบและพอใจ มันก็ทำให้หัวใจเขาเต้นตึกๆ เหมือนรัวกลองออกรบ เหมือนวิ่งไม่ได้หยุดพักมาสักสามสี่กิโลเมตร เมื่อไรกันที่อาการเหล่านี้จะหายขาดไปได้เสียที นัยน์ตาคู่สวยคงจดจ้องมองชายหนุ่มอยู่ได้ไม่เท่าไร ใบหน้าคมเข้มที่เขากำลังมองอยู่นั้นก็เคลื่อนใกล้เข้ามาๆ และรู้สึกได้ถึงริมฝีปากชื้นๆ กับปลายลิ้นเรียวที่แทรกตัวเข้ามาตรงรอยแยกของกลีบปากทั้งสอง ซึทนะเบิกตากว้างพร้อมยกมือผลักอกผู้ล่วงเกินเต็มที่จนเขาทั้งสองผละออกจากกัน สีหน้าของนัทสึกิเองก็ตกตื่นไม่แพ้กันกับเขา สองคนยังคงนิ่งงันจนซึทนะได้สติก่อนก็ร้องลั่น


“นาย จ...จูบฉันทำไม”
“ก็...ก็...นายทำท่าเหมือนอยากให้จูบ”

“บ้าเหรอ..ฉันไปทำตอนไหน!”
“นายจ้องหน้าฉันแล้วก็ขยับเข้ามา” นัทสึกิร้องบอกเสียงแข็งไม่แพ้กัน

“นายต่างหากเล่าที่ขยับมาก่อน แล้วลิ้น...” พูดได้แค่นั้นพวงแก้มใสก็ปรากฏสีระเรื่อเห่อร้อนไปหมด

“อะไรเล่า ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย จะบ้าหรือไง ไปๆ ไปนอนได้แล้ว ป่านนี้คงไม่มีใครตื่นขึ้นมาหรอกมั้ง จะนอนด้วยกันหรือเปล่า?!” นัทสึกิมุ่นคิ้วเข้าหากันพร้อมส่งเสียงกระแทกกระทั้นถามอย่างหงุดหงิดใจ ทำให้ซึทนะก้มหน้าลังเลอยู่สักพักก่อนพยักหน้ารับกลับไป นัทสึกิถึงได้เดินนำหน้าและบ่นเบาๆ ไปตลอดทาง

หรือเขาจะคิดไปเอง? มัวแต่ใจเต้นรัวและคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนเผลอเข้าไปจูบนัทสึกิเองงั้นเหรอ? แต่เมื่อกี้มันรู้สึกได้ถึงปลายลิ้นที่อีกฝ่ายแทรกเข้ามาตรงกลีบปากนี้จริงๆ นี่นา นี่เราฝันกลางวันไปจริงๆ หรือไงนะ

ซึทนะเดินตามนัทสึกิเข้าห้องไปอย่างเงียบๆ และลงนอนที่ฟูกนั้นด้วยยังคงครุ่นคิดสับสนอยู่ไม่หาย....
.
.
.
.

ชิบเป๋งแล้วกรู...... เกือบจะดีพคิสกับไอ้เจ้าซึทนะซะแล้วมั้ยล่ะ เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย เชี่ยแล้ว......นัทสึกิ!!!

ชายหนุ่มที่นอนเคียงข้างกันกับซึทนะ แทบอยากยกเท้าขึ้นนอนห่ายหน้าผากเสียให้รู้แล้วรู้รอดไป


to be con........

Create Date : 30 สิงหาคม 2556		3 comments
Last Update : 30 สิงหาคม 2556 1:21:46 น.
Counter : 2363 Pageviews.
Share Tweet