"ฉันชอบความบังเอิญ"

แอนชอบความบังเอิญ

....หลายวันมานี้แอนนอนอยู่โรงพยาบาลมาตลอดโดยที่ไม่ได้บอกใคร

เพราะโดยปกติส่วนตัวเป็นคนที่ไม่อยากให้ใครเป็นห่วงมากมาย

และอีกอย่างแอนเชื่อว่าเราจะได้พักผ่อนเต็มที่ ดังนั้นแอนจะไม่ได้รับโทรศัพท์ใคร

และไม่ได้บีบีตอบกลับใครเนื่องจากแอนไม่ได้มีงานสำคัญทางการส่งข้อความอยู่แล้ว

แต่ลางานเป็นที่เรียบร้อยก็เป็นอันจบ.... อาจจะมีงานที่หัวหน้าให้นอนทำที่โรงพยาบาลบ้างอันนั้นไม่ว่ากัน

....แอนตื่นขึ้นมากลางดึก...เพราะเสียงโทรศัพท์ดัง

มีข้อความจากคนแปลกหน้าส่งมาให้หลายสิบข้อความ

แต่เป็นข้อความเดิมๆ มันทำให้แอนอดที่จะหงุดหงิดกับเสียงตี๊ดๆของโทรศัพท์ไม่ได้

"คนบ้า..เมื่อไหร่จะกลับ" ....แอนก็งงๆว่าแอนเองจะกลับไปไหน...

ในเมื่อแอนก็นอนอยู่โรงพยาบาลไม่ได้ต้องกลับไปหาใคร

และก็ไม่มีใครให้เรียกกลับไปไหนตั้งนานแล้ว...

แอนกดโทรศัพท์ "สงสัยคุณจะส่งข้อความผิดคนแล้ว"

แล้วก็ส่งกลับไป...แล้วก็นอนต่อ...

อีกครู่นึงมีเสียงข้อความเข้ามาอีกรอบ "ขอโทษค่ะ...น่าอายจริงๆ.ขอโทษจริงๆค่ะ"

แอนอ่านข้อความของหญิงแปลกหน้าแล้วก็นึกตาม

เธอกำลังรอใครซักคนให้กลับบ้านอย่างกระวนกระวายใจ

ทำไมผู้ชายคนนั้นถึงไม่ยอมติดต่อกลับ...ทำให้ใครบางคนเป็นห่วงขนาดนี้นะ

เค้าอาจจะไปกินเหล้ากับเพื่อนๆ หรือออกไปทำงานตอนกลางคืน

หรือไปไหนที่ทำให้น่าเป็นห่วง...

และก็มองเห็นภาพหญิงอีกคน นั่งคอยมองดูที่ประตูรั้วบ้าน...

ในมือก็ถือโทรศัพท์ ไม่อาจจะหลับตานอน...

แอนกดโทรศัพท์อีกรอบ "เมื่อไม่มีเค้า...แล้วกลัวการอยู่คนเดียวใช่มั๊ย"

ซักครู่ก็ตอบกลับมาอีก"ใช่ค่ะ...เพิ่งทะเลาะกันตอนเย็นๆ

เค้าโกรธเลยออกจากบ้านไป ไม่รับโทรศัพท์"

จากที่แอนง่วงๆอยู่ แอนก็ได้พิมพ์ข้อความโต้ตอบกับหญิงแปลกหน้าอยู่นาน...

เหมือนกับไปนั่งคุยอยู่หน้าบ้านเป็นเพื่อน รอคอยให้คนรักเธอกลับบ้าน...

ได้ความว่า เธอทะเลาะกับแฟนในเรื่องบางเรื่องที่ไม่ลงรอยกัน...

แล้วเค้าก็เดินออกจากบ้านไปเลย...ปิดมือถือเครื่องที่ใช้ประจำ

แต่เธอนึกถึงอีกเบอร์ที่เค้าใช้เวลาทำงาน แต่จำเบอร์คลาดเคลื่อนไปนิดนึง

...ข้อความก็เลยมาโผล่ที่เบอร์ของแอนนี่แหละ...

นั่งกดโทรศัพท์อยู่นาน...เมื่อยเหมือนกัน แต่ก็เพลินดี

แอนชอบคุยกับคนแปลกหน้าที่บังเอิญได้มาคุยกันด้วยเหตุการณ์แปลกๆแบบนี้.

..แอนว่าเธอก็คงรู้สึกดีขึ้นที่ได้ระบาย และแอนก็รู้สึกดีมาก

ที่รู้ว่าตัวเองทำให้คนอีกคนรู้สึกเหมือนได้มีเพื่อนคุย

ในเวลาที่เค้ารู้สึกเหงาและกลัวการอยู่ลำพัง

แอนคงเป็นเจ้าแห่งความเหงาและเป็นเพื่อนกับความโศกเศร้ามั้ง...

แอนเข้าใจคนที่เป็นแบบนี้ได้เป็นอย่างดี...

เสียงโทรศัพท์ดังติ๊ดๆ...แอนสะดุ้งตื่นอีกที...อ้าว...แอนหลับไปอีกแล้วตั้งแต่เมื่อไหร่

ข้อความใหม่ที่ยังไม่ได้เปิดอ่าน 4-5 ข้อความ...แอนอ่านข้อความสุดท้ายที่เพิ่ง

ส่งเข้ามาเมื่อตอนตีห้า

"เค้ากลับมาแล้ว...เคลียร์กันเรียบร้อยแล้วและขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อนคุยนะคนแปลกหน้า"

"ยินดีด้วย และขอบคุณ...ในความบังเอิญ ขอให้มีความสุขนะคะ"

นี่ก็เป็นข้อความสุดท้ายจากแอนเช่นกัน...

ทั้งวันนี้แอนรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก...

แอนรู้สึกดีๆกับความโดดเดี่ยวของตัวเอง

แอนรู้สึกได้ว่า แอนสามารถมีความสุขกับคนรอบข้างหรือคนแปลกหน้า

จะเป็นใครก็ได้ ที่สร้างความประทับใจให้...

โดยไม่จำเป็นว่าแอนจะได้ครอบครองเค้าหรือไม่..."แอนชอบความบังเอิญ"

Create Date : 20 สิงหาคม 2553		6 comments
Last Update : 21 สิงหาคม 2553 21:49:28 น.
Counter : 314 Pageviews.
Share Tweet