หลังจากม้วนตัวคิดหาทางแก้ปัญหากันอยู่หลายตลบ ไม่ว่าจะเป็น

• ย้ายที่อยู่ให้เค้า (โน่นน พาไปอยู่วังน้ำเขียวที่มีสนามกว้างงง อากาศดี น่าจะมีความสุข) <<< ไม่ไม่ บรรยากาศแบบนั้น ควรให้เราย้ายไปอยู่ ไม่ใช่เจ้าน้องหมาไป


• พาไปฝึกที่โรงเรียน ก็โทรไปถามครู.."อ๋อค่ะ ต้องมาอยู่ักับเราสามเดือนนะคะ เรื่องฉีดยาไม่ต้องห่วงค่ะ เดี๋ยวเราพาไปเอง" <<< เอ๊ ..นี่ก็ไม่ได้เจอพ่อจอมเกเร 3 เดือนเลยเหรอ (บางคนในบ้านบอกว่า..อย่าเอาไปเลย คิดถึงเค้า นั่น!!)


• พาไปหาคุณหมอ ที่เจอกันมาแต่้อ้อนแต่ออก คุณหมอบอกว่า ...หนูว่าแล้ววว เค้าต้องข่มพี่ (อ้าว!หมอ) แต่คุณหมอก็ให้คำปรึกษาได้ดีมาก ให้ข้อมูลแต่ไม่ชักจูงให้เราเชื่อไปซะทั้งหมด (ให้ข้อมูล แต่ไม่ตัดสินใจให้นั่นเอง) <<< (บางคนในบ้านบอกว่า...จริงๆ ต้องพาไปหาจิตแพทย์หมาป่ะ ???)

ในที่สุด ความบังเอิญก็ทำให้ได้เจอ blog ของคุณหญิง  //www.bloggang.com/mainblog.php?id=yojajiji ที่นำทฤษฎีของ Cesar มาปรับพฤติกรรมสุนัข..คำแนะนำใน blog แต่ละข้อดีมากๆ ..ยกให้คุณหญิงเป็นคุณครูเลย

การแก้ปัญหาส่วนใหญ่  มักจะร่วมกับการเปลี่ยนพฤติกรรมของผู้เลี้ยงด้วย // เน้นให้น้องหมาได้ออกกำลังกาย // ฝึกให้เค้าทำนั่นโน่นนี่ เพื่อดึงพลังงานเค้าออกมาให้หมด // ฝึกด้วยกันบ่อยๆ ทำให้ทั้งหมาและคนปรับตัวและเข้าใจกันได้มากขึ้น แต่แน่นอน ทุกคนในบ้านต้องยอมรับการฝึกในทางเดียวกันหมด และใช้กติกาเดียวกัน

ตอนนี้ ผ่านมาได้เกือบเดือนแล้วหลังจากเริ่มฝึก .. เอ่อ..คงไม่สามารถไปถึงการแข่งขันใดๆ ได้นะ ขอแค่ลดความถี่ของเสียง "เป๋าตุง!! หยุดดด" ลงได้บ้างแบบนี้ ก็ดีแล้วหล่ะ :)

 และทีนี่ เราก็เริ่ม list ปัญหาออกมาก่อน ว่าเราควรต้องแก้อะไรบ้าง  .... โอ้ย สงสัยต้องฝึกจนเกษียณ ^^"  --- อย่างแรกที่ลองทำไปแล้ว แล้วคิดว่า เป๋าตุงคงพอฝึกได้ คือ การนั่งรอก่อนทานข้าว...แค่ฝึกเรื่องนี้เรื่องเดียว ก็ต้องฝึกความอดทนของคนฝึกพอสมควร เพราะเมื่อไรที่เค้าไม่นิ่ง เราก็จะเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่ ...ทำอย่างนี้อยู่เกือบเดือน... จนตอนนี้ทุกคนในบ้านสามารถให้ข้าวเป๋าตุงได้ โดยนับ 1-30 เหมือนๆ กัน --- เอาละ เดี๋ยวจะค่อยๆ ทยอยเล่าว่า ฝึกแก้ปัญหาแต่ละอย่างเราเจออุปสรรคอะไรบ้าง แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ทั้งหมดนี้ขอยกเครดิตให้คุณหญิง Yoya&Jiji  และขอบคุณ ณ โอกาสนี้ที่แบ่งปันความรู้มาให้ สิ่งที่คุณหญิงเผยแพร่มา เชื่อว่าช่วยให้หลายครอบครัวสงบสุขขึ้นเยอะเลยค่ะ