คิดถึงไอ่ตัวเล็ก

ผ่านไปแล้วภาคเรียนที่1ของปี4ในชีวิตของนักศึกษาคนนึง กับว่าที่บัณฑิตในอนาคตอันอีกไม่ไกลนี้ กว่าจะมาถึงวันนี้ได้เหนื่อยหนักเหลือเกินเพราะผมไม่ใช่คนกระตือรือร้นในเรื่องเรียนเลย แต่ว่าโชคยังดีที่สมองผมจดจำอะไรได้ดีกว่าชาวบ้านชาวช่องหรืออย่างน้อยก็เพื่อนๆผมหละ ทำให้ผมอ่านหนังสือเล่มไหนแล้วไม่ต้องมาอ่านซ้ำหลายๆรอบก็ได้ แต่ปัญหาว่าอะไรจะเป็นแรงบันดาลใจให้ผมทนอ่านมันได้จนจบหมดหลายๆเล่ม เล่มละหลายๆร้อยหน้า แน่นอนครับว่าผมมีแรงบันดาลใจให้ผมทำได้ และทำออกมาได้ดีทุกๆครั้ง ปกติของทุกคนแล้วผลการเรียนออกมาทุกๆคนก็ต้องเอาไปให้พ่อแม่ใช่ไหมฮะ โดยเฉพาะถ้าได้เกรดดีๆแล้วล่ะก็ต้องรีบนำไปอวดให้พ่อแม่ภาคภูมิใจในตัวเรา แต่สำหรับผม ผมมีคนที่ผมคิดว่าเค้าจะภูมิใจในตัวผมมากกว่าพ่อกับแม่ของผมตลอดมา เพราะพ่อกับแม่ของผมสนใจผมเพียงแค่ว่าผมจะมีเงินพอไปเรียนรึเปล่า ใกล้เวลาเกรดออกทุกครั้งผมจะนั่งตื่นเต้นอยู่ที่หน้าจอคอยลุ้นว่าจะได้เกรดดีหรือเปล่า ทุกครั้งที่เห็น A โผล่ออกมาในแต่ละวิชา ต้องเผลอลุกกระโดดเหมือนตอนเห็นเบคแฮมเตะบอลเข้าประตูอย่างนั้นเลย แล้วผมก็จะ print ผลสอบนั้นออกมาพับใส่กล่องห่อของขวัญใบเล็กๆไปให้กับคนๆนั้น........ทุกๆครั้ง "เห็นยังฝีมือบอลล์" ไอ่ตัวเล็กของผมพูดด้วยท่าทีทะเล้นแบบนี้ทุกครั้งที่แกะกล่องของขวัญใบเล็กๆที่มีแค่กระดาษบอกผลสอบเกรด A ของผม และพูดด้วยความภูมิใจกับตัวเองเสมอเหมือนกับว่าผลการสอบของผมนั้นเป็นผลการสอบของตัวเอง แต่ผมว่ามันเป็นเรื่องถูกต้องแล้วที่ไอ่ตัวเล็กจะรู้สึกอย่างนั้น คุณอาจจะเคยมีคนซื้อของขวัญเป็น iPod หรือ MP3 ให้คุณไว้ฟังเพลงเพลดเพลินบันเทิงใจ แต่ผมมีคน ที่ซื้อ iPod ให้ผมไปอัดเสียงที่อาจารย์สอนในวิชาที่เข้าใจยากมาให้เค้านั่งฟังเหมือนกับอยากจะเรียนรู้ไปด้วย คุณอาจจะเคยมีคนอ่านนิยายสนุกๆแล้วมาเล่าให้คุณฟังอย่างสนุกสนาน แต่ผมมีคนที่มานั่งอ่านหนังสือเรียนของผมในวิชาที่เค้าไม่ถนัดแล้วเอาปากกาเรืองแสงขีดทับแต่เนื้อหาสำคัญในขณะที่ฟัง iPod เสียงสอนของอาจารย์ของผมในวิชานั้นไปด้วย คุณอาจจะเคยมีคนเดินเคียงข้างกันโดยใส่หูฟัง ฟังเพลงรักๆกันคนละข้างและจับมือกันไปในที่ต่างๆ แต่ผมมีคนที่แบ่งหูฟังที่มีเสียงอาจารย์สอนให้ผมฟังพร้อมกับเปิดหนังสือที่มีสีของปากกาเรืองแสงขีดทับเต็มไปหมดให้ผมฟังและอ่านตรงที่ขีดเน้นเนื้อหาเอาไว้ทำให้ผมได้เข้าใจในเรื่องที่ไม่เข้าใจจนหมด และที่ทำให้ผมเข้าใจดีที่สุดคือ...ผมมีคนที่ดีที่สุดในโลกอยู่กับผมแล้ว     ช่วงนี้ปิดเทอม ผมกลับมาช่วยพ่อกับแม่ทำงานที่หาดใหญ่จนถึงสิ้นเดือน ทำให้ผมไม่มีโอกาสได้เจอกับคนที่ดีของผม เกรดยังออกมาเรื่อยๆ ผมก็ยังคงนั่งพับผลการเรียนของผมใส่กล่องของขวัญไปเรื่อยๆ ผมอยากให้ไอ่ตัวเล็กเห็นจังฮะว่ามันมีกี่กล่องแล้ว ผมอยู่ที่นี่ผมเหงาจังเลยฮะ แต่ผมรู้ว่ามีคนที่เหงากว่าผมอยู่ที่กรุงเทพฯ คืนนี้ออกมามองที่นอกหน้าต่างบนท้องฟ้ากันนะฮะ เผื่อว่าเรากำลังมองดาวดวงเดียวกัน ให้ดวงดาวบอกเราว่าเราจะมีกันและกันตลอดไปไม่ว่าจะห่างกันไกลแค่ไหนก็ตาม

Create Date : 16 ตุลาคม 2550		4 comments
Last Update : 16 ตุลาคม 2550 9:26:21 น.
Counter : 920 Pageviews.
Share Tweet