เรื่องราวที่สับสน กลับมาจากไปต่างจังหวัดแล้วคะ ทุกครั้งจากการได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดสิ่งที่อยู่ลึกๆ ก็จะบอกว่า ความเป็นจริงเราชอบสังคมชนบท มากกว่าสังคมในเมือง เราไม่หลงแสงสี ถ้าจะหลงคงมีสิ่งเดียวนั้นก็คือ อินเตอร์เนต จากสาวบ้านนอก อยู่ในมุมเงียบๆ กับตัวหนังสือ ซึ่งเป็นเพื่อนที่รักมากอีกสิ่งหนึ่ง ได้โคจรเข้ามาในโลกแห่งอินเตอร์เนต ถามว่าดีไหม ตอบว่าเท่าที่ได้เจอและได้เห็น ดีคะ ไม่รู้ว่าเจ้าหนังสือเพื่อนแท้จะแอบน้อยใจเหรอเปล่า ที่เราแอบปันใจ ยอมรับว่าช่วงนี้แทบไม่ได้อ่านหนังสือเลย จะด้วยว่าเวลาไม่มี เหรอมีอะไรบางอย่างในอินเตอร์เนตที่ไม่สามารถจะละสายตาได้ ไม่สามารถปล่อยวางได้ ไม่ได้เป็นภาระเหรอหน้าที่ที่ต้องแบกรับ ไม่ได้จำใจทำ แต่ทำด้วยความเต็มใจ บางอย่างสามารถที่จะละทิ้งไปเลย บางอย่างไม่อยากสนใจก็ปล่อยวาง แต่บางอย่างมาแทนที่ และบางอย่างก็หายไป ถ้าวันไหนต้องหายไป ต้องทิ้งเจ้าสิ่งนี้ เหมือนที่ช่วงที่หลงลืมเจ้าหนังสือเพื่อนแท้ จะเกิดอะไรขึ้น ก็ไม่อาจที่จะคาดเดาได้ หนังสือคือสิ่งไม่มีชีวิต ไม่มีเสียงร่ำร้อง ไม่มีการมากระซิบข้างๆหู ไม่มีเสียงประท้วงว่าน้อยใจ สงสารเจ้าหนังสือ ปานนี้เจ้าจะเหงาบ้างไหมหนอ ขอจัดเวลาให้ตัวเองสักพัก อยากจะพัก รู้สึกว่าเหนื่อยล้า เจ้าไดอารี่ เล่มที่เคยเขียนเป็นประจำมาตลอดชีวิต วันนี้หลงลืมมันไปเหรอเปล่า จากที่เคยเขียนมันทุกครั้งทุกวัน จากที่มีอะไรก็บอกมัน แล้ว ณ วันนี้ เหตุใดหนอ เรื่องราวที่เขียนทุกวันจึงมาเขียนในนี้แทน มาแบ่งปันประสบการณ์ ความเหงา ความเศร้า เหรอแม้แต่เรื่องราวที่ผ่านพบเจอมาในทุกวัน จึงมาถ่ายทอดและเล่าให้คนอื่นฟัง ในขณะที่อดีต เคยอ่านแล้วเก็บไว้คนเดียว ต้องการจะบอกอะไร ใครจะรู้บ้าง แม้แต่คนที่บอกเล่ายังไม่เข้าใจตัวเอง ว่า ณ วันนี้เป็นอะไร เหรอเป็นเพราะว่า มีอะไรบางอย่างสับสนเกิดขึ้นกับตัวเอง...............   Create Date : 23 กุมภาพันธ์ 2548 7 comments Last Update : 23 กุมภาพันธ์ 2548 21:42:02 น. Counter : 671 Pageviews. Share Tweet

ถ้ารัมบอกว่ารัมเข้าใจเอทุกอย่าง เอคงเชื่อใช่ไม๊นะ ว่ารัมหมายความตามนั้นจริงๆ เราสื่อกันได้เสมอ ในทุกความรู้สึก แม้อาจไม่หมด ไม่เหมือนราวกับลอกมา แต่เราต่างรู้ซึ้ง แต่ เอมีหัวใจที่สวยงามกว่า เข้มแข็งกว่า และหยัดยืนได้มั่นคงกว่ารัมมากนัก เอจะผ่านไปได้ เหมือนที่เคยผ่าน เชื่อรัมสิ   โดย: รักเอจริงๆ (Poison_Rose ) 24 กุมภาพันธ์ 2548 3:20:19 น.

ยากนะที่คนตัวเล็ก ๆ (เล็ก ??) อย่างพวกเรา จะให้ความสำคัญกับหลาย ๆ สิ่งได้ในเวลาเดียวกัน หนังสือ...มันคือสิ่งที่เราสนใจ แต่ความผูกพันคงน้อยกว่าไดอารี่ ไดอารี่...มันคือตัวเราเอง... บ่อย ๆ คนเราก็ไม่ค่อยใส่ใจตัวเอง อาจจะแค่นึกถึง แต่ไม่ได้ทำอะไรให้ตัวเอง อินเตอร์เนต...คุณค่าของมันคือ เรื่องราวของอีกคนหนึ่งที่อยู่ตรงนั้น....   โดย: ร่วมรัก...สมัครสมาน 24 กุมภาพันธ์ 2548 10:22:50 น.

ที่นี่มีคนเยอะแยะที่สามารถสื่อสารกันได้สองทาง ไม่เหมือนไดอารี่ส่วนตัวที่มันสามารถสื่อสารให้ เอ ได้ แต่ เอ ทำไม่ได้ นอกซะจากเปิดให้คนอื่นอ่าน เราคล้ายๆกับ เอ หน่ะแหล่ะ เพียงแต่ไม่เคยเขียนออกมาเป็นตัวหนังสือเลย เก็บเอาไว้คนเดียว และคิดว่าอยู่ตัวคนเดียวจริงๆ บางทีก็อยากมีเพื่อน บางทีก็อยากอยู่คนเดียว ยากที่เพื่อนๆรอบตัวจะคาดเดาอารมณ์ เหนื่อยก็ยอมรับว่าเหนื่อย มีอะไรถ้าบอกได้ก็บอก แล้วจะไม่มีใครรบกวนเวลาพักผ่อนของ เอ แน่นอน เพราะทุกคนจะได้เข้าใจและไม่ต้องเป็นห่วงแล้วว่า เอ เป็นอะไร เฮ้ย ... ติด สเวนเซ่น เราถ้วยนึงนี่นา มาเลี้ยงก่อนอย่าพึ่งไป -_-"   โดย: พี่ชายมาเล่าให้ฟัง (< h r i s t i A n Vi e ri >> img src=images/smile.gif) 24 กุมภาพันธ์ 2548 16:07:13 น.

เราเองก็คล้ายๆ พี่โน่..เวลามีอะไร ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงจนเกินไป เราก็จะเก็บไว้คนเดียว น้อยครั้งมาก ที่เราจะเขียนทุกอย่างลงไดอารี่.. เราเองก็มีนะ แต่ไม่ชอบเขียนเรื่องของตัวเองเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน เราชอบที่จะเก็บภาพเอาไว้มากกว่า เพราะบางที ภาพบางภาพ เก็บรายละเอียดได้ดีกว่าการเขียนด้วยซ้ำไป แม้กระทั่งเดี๋ยวนี้ การบันทึกภาพ อินเตอร์เน็ท หนังสือ หรือแม้กระทั่งการเที่ยว มันก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเราไปโดยปริยาย   โดย: หนิง (Ning_999 ) 28 กุมภาพันธ์ 2548 17:49:46 น.

เด่วนี้นะ กลับบ้านพี่ไม่เล่นเน็ตเลยอะ อ่านหนังสือ ใช่ คิดถึงหนังสือ มันเคยเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด ก่อน อินเตอร์เน็ตจะมา เนอะ   โดย: สะติมม๊อนโสสะโตเบ้ว 28 กุมภาพันธ์ 2548 21:14:39 น.

สู้โว๊ย!!   โดย: ไฝ IP: 203.172.53.36 28 กุมภาพันธ์ 2548 22:15:30 น.

นะรู้ว่าตอนนี้เอ ทำในสิ่งที่ถูกต้องไปแล้วว   โดย: นะ(รก) 7 มีนาคม 2548 0:13:18 น.