ยากนะที่คนตัวเล็ก ๆ (เล็ก ??) อย่างพวกเรา
จะให้ความสำคัญกับหลาย ๆ สิ่งได้ในเวลาเดียวกัน

หนังสือ...มันคือสิ่งที่เราสนใจ
แต่ความผูกพันคงน้อยกว่าไดอารี่
ไดอารี่...มันคือตัวเราเอง...
บ่อย ๆ คนเราก็ไม่ค่อยใส่ใจตัวเอง
อาจจะแค่นึกถึง แต่ไม่ได้ทำอะไรให้ตัวเอง
อินเตอร์เนต...คุณค่าของมันคือ
เรื่องราวของอีกคนหนึ่งที่อยู่ตรงนั้น....

ที่นี่มีคนเยอะแยะที่สามารถสื่อสารกันได้สองทาง ไม่เหมือนไดอารี่ส่วนตัวที่มันสามารถสื่อสารให้ เอ ได้ แต่ เอ ทำไม่ได้ นอกซะจากเปิดให้คนอื่นอ่าน


เราคล้ายๆกับ เอ หน่ะแหล่ะ เพียงแต่ไม่เคยเขียนออกมาเป็นตัวหนังสือเลย เก็บเอาไว้คนเดียว และคิดว่าอยู่ตัวคนเดียวจริงๆ บางทีก็อยากมีเพื่อน บางทีก็อยากอยู่คนเดียว ยากที่เพื่อนๆรอบตัวจะคาดเดาอารมณ์


เหนื่อยก็ยอมรับว่าเหนื่อย มีอะไรถ้าบอกได้ก็บอก แล้วจะไม่มีใครรบกวนเวลาพักผ่อนของ เอ แน่นอน เพราะทุกคนจะได้เข้าใจและไม่ต้องเป็นห่วงแล้วว่า เอ เป็นอะไร



เฮ้ย ... ติด สเวนเซ่น เราถ้วยนึงนี่นา มาเลี้ยงก่อนอย่าพึ่งไป -_-"

เราเองก็คล้ายๆ พี่โน่..เวลามีอะไร ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงจนเกินไป เราก็จะเก็บไว้คนเดียว

น้อยครั้งมาก ที่เราจะเขียนทุกอย่างลงไดอารี่.. เราเองก็มีนะ แต่ไม่ชอบเขียนเรื่องของตัวเองเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน

เราชอบที่จะเก็บภาพเอาไว้มากกว่า เพราะบางที ภาพบางภาพ เก็บรายละเอียดได้ดีกว่าการเขียนด้วยซ้ำไป

แม้กระทั่งเดี๋ยวนี้ การบันทึกภาพ อินเตอร์เน็ท หนังสือ หรือแม้กระทั่งการเที่ยว มันก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเราไปโดยปริยาย

เด่วนี้นะ กลับบ้านพี่ไม่เล่นเน็ตเลยอะ
อ่านหนังสือ ใช่ คิดถึงหนังสือ

มันเคยเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด ก่อน อินเตอร์เน็ตจะมา
เนอะ

สู้โว๊ย!!

นะรู้ว่าตอนนี้เอ ทำในสิ่งที่ถูกต้องไปแล้วว