รอคอยใครนั้น..คืนหวั่นไหว
ความคิดเคลื่อนเลือนคล้อยด้วยคอยหวัง โอ้พินพังอกใจร่ำไห้เห็น บาดลึกเกินรวดร้าวกว่าก้าวเป็น ความเยือกเย็นแผ่ซ่านสู่ม่านตรึง
เพียงรอคอยใคร,หวั่น ด้วยพลันหมาย คงเสียงร่ำเป็นสายฝากร่ายถึง ถ้อยรำพันเคยมอบตอบคำนึง ยามตะวันฉายซึ้งรำพึงนัย
ในวันนี้เลือนหม่นเลยหล่นคว้าง มีแต่ร้างใจเหม่อละเมอใส่ เขาคงซบหลับคู่กับผู้ใด จึงผลักไสคืนกลับคอยนับวัน
ย่างสู่ค่ำกรายคืนเหมือนดื่นดับ แสงจันทร์จับนวลผ่องใจร้องสั่น สะอื้นไห้ตรมอกวิตกพลัน ด้วยเเน่นั้นเขาเลือนคำเอื้อนออ
โอ้ว่าเขา..ลืมเเล้วในเเววหวาน ซ่อนเก็บผ่านค่ำคืนอันขื่นหนอ เพียงผะเเผ่วเพรียกพร่ำน้ำตาคลอ สะท้อนต่อคืนหนาวเเสนยาวนาน
จึงความคิดผุกร่อนร้าวรอนกว่า สิ่งใดใดทุกหล้านภาผ่าน โออกหญิงปวดร่ำแห่งตำนาน ขอโลกขานรับรู้คือผู้..คอย.!
Create Date : 30 มิถุนายน 2553 |
|
20 comments |
Last Update : 30 มิถุนายน 2553 7:58:21 น. |
Counter : 944 Pageviews. |
|
|
|