บทที่ 2
หาว~~~ ให้ตายสิกี่โมงแล้วเนี่ย นาฬิกาอยู่ไหนนะ ฉันเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟข้างเตียงก่อนจะดูนาฬิกา เพิ่งตีห้าครึ่งเอง ฉันตื่นมาทำอะไรเนี่ย ทำไงได้ตื่นมาแล้วก็นอนไม่ได้แล้วงั้นไปอาบน้ำแต่งตัวเลยละกันจะได้ไม่สาย สี่สิบนาทีผ่านไป ฉันใช้เวลาสี่สิบนาทีในการอาบน้ำแต่งตัวเช็คหน้าผมตัวเองก่อนจะหยิบสัมภาระที่จะต้องแบกไปเรียนวันนี้ลงไปข้างล่างเพื่อไปกินข้าวแล้วจะได้ไปเรียนเลย "อรุณสวัสค่ะพ่อ" "อรุณสวัสจะลูกอาหารเช้าวันนี้พ่อทำขนมปังกับไส้กรอกนะลูกแล้วก็นมอุ่นหนึ่งแก้วสำหรับลูก" "โหยหนูรักพ่อที่สุดเลย มาหอมที" "เลิกเล่นแล้วไปกินข้าวได้แล้วลุก ฮะๆๆ" "ค่ะพ่อ" บรรยากาศเช้าวันนี้เหมือนกับบรรยากาศบนโต๊ะอาหารทุกๆวันที่ผ่านมาทั้งกินไปเล่นไป อ้อแล้วที่พิเศษสุดนะทุกวันศุกร์แม่จะวิดีโอคอลมาหาแล้วเราจะได้กินข้าวเป็นครอบครัวไงละ ฉันชอบวันศุกร์ที่สุดแล้วละในแต่ละอาทิตย์ "พ่อค่ะหนูไปก่อนนะค่ะ ไปทำงานดีๆนะค่ะ รักพ่อนะ" "จ้าลูก ไปเถอะตั้งใจเรียนละ" "ค่ะพ่อ" ฉันเดินไปหยิบกระเป๋าที่ห้องนั่งเล่นก่อนจะเดินออกจากบ้าน แน่นอนร้านพ่อฉันกับโรงเรียนไปคนละทางฉันเลยไม่อยากให้เปลืองค่าน้ำมันฉันเลยเลือกที่จะเดินไปโรงเรียนเองเพราะว่าโรงเรียนกับบ้านก็ไม่ห่างกันเท่าไหร่แถมยังมีไอกาลไปเป็นเพื่อนส่วนฝนดาวก็จะมาเจอกันหน้าโรงเรียน "สวัสดีค่ะน้าอร" "สวัสดีจะหนูเวลา" น้าอรเป็นแม่ของไอกาลทุกเช้าน้าอรจะมารถน้ำต้นไม้หน้าบ้านทุกวันและแน่นอนไอกาลมันสายทุกวัน "กาลมันคงกำลังแต่งตัวอยู่มั้งจะ รอได้ไหมละ" "ชินแล้วค่ะน้า อิอิ" "เสร็จแล้วๆ!!"เสียงไอกาลตะโกนออกมาตั้งแต่อยู่ในบ้านตอนแรกฉันก็นึกว่ามันคงจะทำอะไรเสร็จแล้วก็เลยลงมาแต่พอมาถึงประตูหน้าบ้านสภาพไอกาลคือ----> เสื้ออยู่นอกกางเกง ผมยุ่ง ทับส้นรองเท้า ถุงเท้าไม่เท่ากัน ไอกาลไหนบอกว่าเสร็จแล้วไง "แม่หวัดดีฮะ" "น้าอรสวัสดีคะ" "จ้าไปโรงเรียนกันดีๆนะ อ้อแล้วกาลแต่งตัวใหม่ด้วยนะ" "ครับแม่ ผมแค่กลัวจะไม่ทันเท่านั้นเอง" "เอาเข้าไปสิไอลูกคนนี้" เราสองคนบอกลาน้าอรก่อนจะเดินไปโรงเรียนที่อยู่อีกหกสิบเมตรใครก็บอกว่ามันไกลควรใช้รถแต่สำหรับพวกเรามันคือความเคยชินระยะทางหกสิบเมตรมันคือเรื่องธรรมดาของพวกเราไปสะแล้วสิ ใช้เวลาไม่นานฉันกับกาลก็มาถึงหน้าโรงเรียนที่มีฝนดาวยืนรออยู่ "สวัสดีฝนดาว" "สวัสดีจะกาล เวลา" "ตอนนี้เพิ่งเจ็ดโมงเราไปคุยเรื่องการบ้านกันดีกว่าฝนดาว ส่วนแกไอกาลขอสมุดคืนด้วยยะ" "จะรีบอะไรหนักหนาฉันก็ต้องไปนั่งกับพวกแกอยู่ดีปะ" "ชิฉันกลัวแกจะชิ่งสมุดฉันไปต่างหาก" "พอแล้วทั้งสองคนทะเลาะกันทุกวันไม่เบื่อมั้งเหรอเราไปที่ประจำกันดีกว่าปะกาล เวลา" 'ที่ประจำ' ที่ว่านี้คือโต๊ะใต้ร่มไม้หน้าตึกหกมันเป็นสถานที่ประจำของเราสามคนไม่มีใครที่จะกล้าเพราะว่าอะไรงั้นเหรอ ฝนดาวด่าระดับสิบ ไอกาลกวนteen ระดับร้อย ส่วนฉันนะเหรอต่อสู้เก่งที่สุดในโรงเรียนใครกล้านั่งโดนจัดหนักสามระดับคะ อิอิ "มาฝนดาวฉันจะอธิบายให้ฟัง" "เห้ยฉันด้วยดิวะอย่าเอาแต่ฝนคนเดียวดิ" "ชิ ก็มานั่งสิจะยืนทำมะเขืออะไรเก้าอี้เขามีไว้ให้นั่ง" "ไอเวลเดี๋ยวนี้หัดกวนteenแล้วเหรอวะ" "ไอกาล!!! บอกแล้วไงไม่ต้องมาเปลี่ยนชื่อฉันเว้ย!!" "เออ...วันนี้ฉันจะรู้เรื่องการบ้านไหมเนี่ยทะเลาะกันอยู่นั้นแหละสองคนนี้คนทั้งโรงเรียนเขาจะหาว่าเป็นแฟนกันนะตอนนี้มีกระแสคู่จิ้นมานิดๆแล้วนะ"ฉันกับไอกาลเงียบฟังสิ่งที่ฝนดาวพูดแล้วก็เริ่มขนลุกละสิ "หยี้ ฉันเนี่ยนะเป็นแฟนกับไอกาล เหมือนได้คบกับคนเอาแต่นอนเหมือนศพยังไงไม่รู้ ดาวอย่าพูดอย่างนั้นอีกนะฟังแล้วขนลุกวะ" "ใช่แกคนเดียวฉันไม่เอายัยบ้าเรียนใส่แว่นมาเป็นแฟนหรอกเหมือนควงเด็กเอ๋อ ฝนอย่าพูดอีกนะฟังแล้วขนลุก บรื้อ~~~~" "ไอกาล! แกว่าฉันเด็กเอ๋อเหรอ" "อ้าวก็แกว่าฉันเหมือนศพก่อนนี้ไอเวล" "ไอกาล!! บอกแล้วไม่ต้องเปลี่ยนชื่อ" "ไอเวล!! ฉันจะเรียกชื่อนี้เว้ย" "พอไหมทั้งสองคนทะเลาะกันมาจะสิบนาทีแล้วนะฉันยังไม่รู้เรื่องการบ้านเลย แหะๆ" "ชิค่อยมาคิดบัญชีทีหลังก็ได้สอนการบ้านดาวดีกว่า ชิ ส่วนแกฉันไม่สอน" "ไม่สอนก็ไม่สอนไม่ง้อเว้ย เดี๋ยวให้ฝนอธิบายให้ฟังก็ได้ แบร่ " "ไอกาล!!" "ไอเวล!!" "วันนี้ฉันจะรู้เรื่องไหมเนี่ย เห้อ"
บทที่สองจบแล้วนะค่ะ เข้ามาอ่านเข้ามาดูเข้ามาติดตามบล็อกกันเยอะะๆนะค่ะเพื่อกำลังใจในการเขียนของคนเขียนนะค่ะขอบคุณค่ะ ปลาทอง
| Create Date : 07 พฤษภาคม 2559 |
| Last Update : 7 พฤษภาคม 2559 2:01:56 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 502 Pageviews. |
 |
|
"แม่หวัดดีฮะ"
"
ดีจ้า มาทักทายนะจ้ะ 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
