ผลต่อเนื่องจากภาระกิจที่3 หลังจากได้กลับเข้าไป(แวะ)ที่บ้านแล้ว ก็เหมือนกันที่"นายเบียร์"บอกไม่มีผิด ทุกๆคนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อาจจะมีทักทายบ้างตามมารยาท แต่ก็ไม่มีอะไรมากมาย ทักทายคล้ายกับว่า เพิ่งกลับมาจากต่างจังหวัดมากกว่า ซึ่งก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่รู้สึกอึดอัดอะไรมากนัก ใครถามมาก็ตอบบ้าง ตามจำเป็น ถามละเอียดมากก็เลี่ยงตอบซะอย่างงั้น พอเข้าไปเจอพ่อ ก็ทักทายตามปกติ ถามถึงงานครบรอบ100วันของป้า ที่เพิ่งเสียด้วยมะเร็ง ก็ตอบแบบกวนๆตามสไตล์ของเค้า ซึ่งก็ลดความเครียดได้เยอะเหมือนกัน (สายตาแกก็ดูทีวีไปด้วย) พอถึงช่วงเวลาสำคัญ บอกถึงเรื่องชีวิตตัวเองปุ๊บ หน้าของแกก็หันมาทันที(พร้อมกับอึ้งไป10วินาทีเต็มๆ) คงจะรู้สึกคล้ายกับตอนที่ตัวเราเอง ได้ยินจากหมอครั้งแรกล่ะมั้ง คุยเรื่องนี้ไปสักพัก พร้อมกับการซักถามอย่างละเอียด ซึ่งเราก็ตอบมั่งไม่ตอบมั่งเหมือนกัน จบการสนทนา ไม่มีอะไรมากไปกว่า"การบอกข่าว"ซึ่งใช้เวลาไปแค่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง จากนั้นก็กลับห้องไปนอนตามปกติ 1 สัปดาห์ต่อมา พี่สาวซึ่งได้เบอร์มือถือ จากพ่อที่ทิ้งไว้ให้ก่อนกลับ คราวนี้มาเป็นชุด ฉอดๆๆๆๆๆ เนื้อหาก็อยู่ที่ว่า "ไปบอกพ่อ เรื่องนี้ทำไม ถ้าไม่คิดจะรักษา แล้วอยู่ที่ไหนจะไปรับ" เฮ้อ...เล่นเอาเครียด เหตุเนื่องจากว่า แม่เลี้ยงโทรไปหาพี่สาว ให้พาไปโรง'บาล เพราะยังไง พี่สาวก็เป็นพยาบาล ในโรง'บาลเอกชนแห่งหนึ่ง ฟังดูเหมือนดีใช่ไหมครับ หึหึ แต่ผมกลับคิดว่า ถ้าจะให้วิ่งเข้าออกโรง'บาล เป็นว่าเล่น รอให้คนมาเยี่ยม โดยที่ยังไม่แน่ว่าจะรอดรึเปล่า .....ไม่มีทาง สู้ใช้ชีวิตที่เหลือให้มีความสุขซะยังดีกว่า ถึงแม้จะน้อยนิด และไม่นาน อย่างน้อยผมก็ได้เลือกทางของผมเอง แน่นอนครับผมปฏิเสธไปอย่างไม่ไยดี กลับมาคิดตอนนี้ก็ว่าพูดแรงไปบ้างเหมือนกัน แต่หลังจากเหตุการณ์นี้ก็ดีนะครับ ครอบครัว จากที่เคยถามคำ กวนteenคำ กลับพูดกันรู้เรื่องมากขึ้น พ่อก็ใจเย็นมากขึ้น(เยอะ) ทุกวันนี้ยังติดต่อกันอยู่บ้าง แต่พยายามไม่คุยกันเรื่องนี้มากนัก แต่ส่วนใหญ่ผมก็จะเป็นคนตัดบทเอง ตอนนี้ก็ค่อยๆเป็นค่อยๆไปละกัน   Create Date : 09 ธันวาคม 2548 11 comments Last Update : 1 กุมภาพันธ์ 2549 5:24:35 น. Counter : 324 Pageviews. Share Tweet

ดีใจด้วยนะครับที่กลับบ้านแล้ว ทำให้เหตุการณ์ทุกอย่างคลี่คลายไป (ไม่เลวร้ายอย่างที่คิดไปเอง) ยังไงก็ดูแลตัวเองให้ดีที่สุด เพื่อจะใช้ความสุขของเวลาแห่งชีวิตที่เหลืออยู่ (ที่นับวันจะสั้นลงๆ ทุกวันๆ) ให้คุ้มค่าที่สุด มีความสุขนะครับ จะคอยเป็นกำลังใจให้ อย่าเพิ่งท้อแท้ล่ะ ปล. เขียนหนังสือไปถึงไหนแล้วล่ะครับ   โดย: kaazanova 1 กุมภาพันธ์ 2549 10:32:21 น.

ขอเป็นกำลังใจให้สำหรับคนแกร่งแบบเพื่อนคนน่ารักคนนี้เสมอน๊า   โดย: สาวหน้าใส 4 กุมภาพันธ์ 2549 1:28:12 น.

พี่จะไปไหนไม่ได้ ไม่ยอมๆๆ พี่ยังติดหนี้พี ตั้งเยอะแยะ มาใช้หนี้ก่อนเลย   โดย: Half Blood Prince 4 กุมภาพันธ์ 2549 22:24:02 น.

ชีวิตคนเกิดมาเพื่อเรียนรู้ เมื่อถึงเวลาก็ต้องจากโลกนี้ไป ถ้าหากบทเรียนไม่สมบูรณ์ เราก็ต้องกลับมาโลกนี้อีกครั้ง เวียนวนไม่รู้จบ ไหน ๆ เราก็รู้จักกันแล้ว ถึงพี่จะจากไป ยังงัยผมก็เชื่อว่า ต้องพบพี่อีก เจอกันในภพอันไกล ขอให้เราได้ร่วมเกิดเป็นกัลยาณมิตรเถิด   โดย: nutxnut 12 กุมภาพันธ์ 2549 4:43:16 น.

สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะจ๊ะ   โดย: สาวหน้าใส 14 กุมภาพันธ์ 2549 3:25:52 น.

บลอคเค็มมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ( - - ") ดองไว้นานน่อ   โดย: ladydunce 16 กุมภาพันธ์ 2549 6:12:17 น.

จงสู้ต่อไปค่ะ ทำวันนี้ให้ดีที่สุด มีความสุขในทุกๆวัน ^ ^   โดย: ChiToSe 19 มีนาคม 2549 21:44:55 น.

แอบเข้ามาอ่านหลายรอบแล้วครับ วันนี้ขอเขียนอะไรซะหน่อยนะครับ ผมก็เป็นโรคหัวใจครับ รู้ตัวเหมือนกันว่าอายุจะสั้นกว่าคนอื่น ตอนนี้ก็เลยเที่ยวให้น้อยลง รักษาสุขภาพมากขึ้น ส่วนคุณ nickyblood เชื่อครับว่าเรื่องต่างๆมันจะคลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้น อย่างน้อยครอบครัวก็ใกล้ชิดกันมากขึ้น นิดนึง หลายๆคนแสดงความห่วงใย แม้ว่าจะมากไปก็ตาม ยังไงก็รักษาสุขภาพนะครับ ใช้ชีวิตที่เหลือให้คุ้มค่านะครับ อย่าลืมความฝันนะครับ ทั้งเรื่องเขียนหนังสือ แล้วก็เรื่องมีแฟน enjoy your day   โดย: Holden Caulfield 3 เมษายน 2549 11:26:15 น.

เราไม่ได้เป็นโรคหัวใจ แต่ความรู้สึกเหมือนชีวิตนี้จะไม่ยืนยาว คิดแบบนี้มานานแสนนาน อาจด้วยอุบัติเหตุ หรืออะไรสักอย่าง สงสัยความรู้สึกนี้แหละ ที่เป็นเหตุให้ลาออกจากงาน แล้วเดินทางมาอยู่ต่างประเทศ ใช้ชีวิตแบบใหม่ ๆ เที่ยวซะส่วนใหญ่ ทำงานไม่มากเหมือนสมัยก่อน ไม่อยากเรียนต่ออีก (สมัยก่อนอยากเรียกเมืองนอกมาก ๆ) แต่กลับใช้เวลาท่องเที่ยวดูสถานที่แปลก ๆ สวยงาม ขอให้คุณมีชีวิตที่มีความสุขอย่างที่คุณมองหา   โดย: puangpaga IP: 69.181.250.102 2 พฤษภาคม 2549 21:46:15 น.

ตอนนี้...เราไม่รู้หรอกนะ ว่าเราเป็นอะไร ( หมายถึงโรค ) ร้ายแรงกับเค้ารึเปล่า เพราะไม่เคยไปตรวจ ใช้ชีวิตมันดุ่ยๆ ไปอย่างนี้แหละ ก็จะว่าไปแล้วมันก็ไม่เห็นมีอาการอะไรที่ส่อเค้านี่หน่า ( อืม...ประมาทเนอะ ) แต่ไม่รู้ทำไม...เรามักจะชอบคิดถึงความตายของตัวเองอยู่บ่อยๆ แต่ไม่ได้กลัวการที่จะต้องจากโลกนี้ไป เรามองตามประสาเราว่า..การตายเป็นแค่การเปลี่ยนสภาวะ เปลี่ยนที่อยู่ใหม่ของคนทุกคน เป็นธรรมชาติที่ธรรมดาที่สุดซึ่งทุกคนต้องเจออย่างเท่าเทียมกันและแน่นอน และเราก็มองในมุมของเราอีกว่า...ใครก็ตามที่รู้กำหนดเรื่องนี้น่ะ โชคดีกว่าคนที่ไม่รู้อะไรๆ มาก่อน เพราะคนที่รู้ก็พอจะจัดสรรตารางชีวิตที่เหลือของตัวเองได้อย่างมีเข็มทิศ เอาละ...ถ้าคุณเชื่อว่ามิตรภาพในเน็ทมีจริง เรารออยู่ที่ sroiaksorn@gmail.com   โดย: ระนาดแก้ว IP: 124.120.46.254 23 พฤษภาคม 2549 11:13:47 น.

ผมไม่เคยตรวจอะครับ ว่าผมจะเป็นอะไรเกี่ยวกับหัวใจหรือเปล่า แต่ก็มีหลายคนบอกให้ไปตรวจ เพราะเหมือนจะเป็น 5555 แต่ครอบครัวผมก็ไม่เป็นซักหน่อยอะ แต่ก็กลัวเหมือนกันอะ ไหน ๆ ก็ ว่างไปดู blog ผมมั่งดิ ไม่มีใครหลงไปเลยอะ (โสดเหมือนกัน) https://www.bloggang.com/viewblog.php?id=kimong&group=1   โดย: Kim (juckrid ) 4 สิงหาคม 2549 20:40:09 น.