เรื่องเล่าจากโรงพยาบาล

ตั้งใจมานานแล้วว่า อยากจะบันทึกเล่าเรื่องราวของหมาแมว และสัตว์ต่างๆ ที่ได้เจอ วันนี้ก็เลยขอมาแชร์เรื่องเล่าจากโรงพยาบาลสัตว์ เผื่อจะเป็นอุทธาหรณ์ให้ใครๆ ได้บ้าง แต่ต้องขอสงวนชื่อสถานที่และบุคคลทั้งหมดนะคะ ถ้าเล่าไม่เก่งต้องขออภัยด้วย

หลายวันก่อน เราเข้าโรงพยาบาลในฐานะเด็กฝึกงาน เคสมีมาอย่างต่อเนื่องเหมือนเคย แต่ยังไม่มีเคสฉุกเฉินให้ได้ตื่นตระหนก จนกระทั่งมีน้องหมาพันธุ์ปั๊กตัวหนึ่งเข้ามา... น้องหมาอยู่ในสภาพดิ้นไม่หยุด แต่ไม่ใช่การดิ้นตามปกติ เป็นการดิ้นเหมือนกำลังชักมากกว่า หัวส่ายไปมาไม่มีทิศทาง พี่ๆ 3 - 4 คน ต้องช่วยกันจับ

เราทำหน้าที่วัดปรอททันที อุณหภูมิร่างกายของหมาที่ปกติอยู่ประมาณ 102 - 103 องศาฟาเรนไฮต์ ประมาณกลางๆ ปรอท คราวนี้ดึงปรอทออกมาดูเราก็ต้องแปลกใจ ทำไมวัดไม่ได้ล่ะ

พอพี่ๆ เอาปรอทไปดูถึงได้รู้ว่า ไม่ใช่วัดไม่ได้หรอก แต่ปรอทมันพุ่งไปจนสุด เลย 109 องศาไปแล้วต่างหาก ทำให้เรานึกว่าวัดไม่ได้

ย้อนไปก่อนที่น้องจะหมา น้องอยู่กับเจ้าของ ซึ่งชอบป้อนยาให้ด้วยตัวเอง พอเห็นน้องหมามีอาการไม่สบาย ไอไม่หยุด ก็ป้อนยาแก้หวัดของคนให้แล้วเข้านอน พอเช้ามาก็พบว่าน้องหมาตัวอ่อนปวกเปียก เลยพามาโรงพยาบาล

ไข้สูงมาก พี่ๆ ช่วยกันเอาน้ำเย็นเช็ดเนื้อตัว ฉีดยาให้ เราซึ่งเป็นเด็กฝึกหัดได้แต่ช่วยจับเพราะน้องดิ้นๆๆ ตลอดเวลา แต่ไม่มีทีท่าจะทำร้ายใคร ดูแล้วไม่รู้ตัวด้วยซ้ำไป น้องดิ้นมากจนหมอต้องฉีดยาซึมให้ ฤทธิ์ยาทำให้น้องดิ้นน้อยลง แต่ก็ยังคงดิ้นไม่หยุด

ท่าทางหายใจลำบากเหมือนมีเสมหะติดคอ หมอจัดการให้น้องนอนพักในตู้อบออกซิเจน ตอนเจาะตรวจเลือด เลือดน้องออกมาเป็นสีเข้มออกดำ หมอบอกว่าเป็นเพราะสารพิษ ผลตรวจออกมาติดเชื้อหลายตัวที่ปอด

แต่สาเหตุที่ทำให้เลือดดำขนาดนั้นไม่ใช่เพราะเชื้อ หากเป็นเพราะเจ้าของซึ่งหวังดี เห็นน้องหมาไม่สบายไอไม่หยุด จึงป้อนยาด้วยตัวเอง เป็นยาแอคติเฟดสำหรับลดน้ำมูก เราเองหนัก 50 กว่ากิโลกิน 1 เม็ดก็ง่วงนอนหลับไม่รู้เรื่อง แต่ในคืนนั้นเจ้าของป้อนให้น้องถึง 2 เม็ด...

อยู่ในตู้อบพักใหญ่ น้องดูสงบลงแต่ยังคงดิ้นไม่รู้ตัวเป็นระยะๆ ขี้ราดหลายครั้ง เจ้าของพูดว่าถ้าไม่ไหวก็ฉีดยาให้ตายเถอะ แต่หมอก็ยังไม่ทำ

เราเองไม่ได้เฝ้าตลอดเวลาเพราะเคสมีเข้ามาเรื่อยๆ เลยได้แต่เดินมาดูบ้าง แต่ขณะที่เรากำลังช่วยพี่ๆ กับเคสอื่นอยู่ ก็เห็นว่าเจ้าของน้องหมาเดินมาหยิบสำลี เลยเดินไปดูเผื่อจะมีอะไรให้ช่วย เจ้าของถามว่า "ไม่ใช่ว่ามันตายแล้วเหรอ?" น้องหมานอนแน่นิ่ง แต่ดูเหมือนจะยังมีลมหายใจนิดๆ เราบอกหมอทันที "หมาน็อคไปแล้ว" ทุกคนวิ่งหน้าตาตื่นมาล้อมเตียง หมอพยายามปั๊มหัวใจ และตรวจดูอย่างละเอียดแต่ก็ไม่ทัน ในที่สุดน้องก็จากไป

เจ้าของมีท่าทีเฉยชา แต่เราไม่อยากตัดสินจากภายนอก บางทีเค้าอาจจะเศร้าอยู่ในใจแต่ไม่อยากแสดงออกให้เสียฟอร์ม กว่าน้องจะไปได้ช่างแสนทรมาณ ทั้งโดนฉีดยาเจาะเลือดแทงน้ำเกลือ ดิ้นๆๆ ไม่หยุด ไม่รู้เนื้อรู้ตัวหัวโขกตู้ตั้งหลายครั้ง น้ำลายไหลเปรอะ อึราด น้องจะรู้รึเปล่า ว่าเพราะเจ้าของทำให้เป็นแบบนี้ ตอนนอนให้ออกซิเจนอยู่ในตู้ เจ้าของเรียกชื่อ น้องยังหูกระดิกทุกครั้ง...

วันนั้นเราฝึกงานจนเสร็จด้วยอารมณ์สลดๆ น้องอายุยังไม่มาก แค่ 2 - 3 ขวบถ้าจำไม่ผิด ช่างต่างกับน้องหมาอีกตัวนึงที่เราเจอก่อนหน้านี้ เจ้าของพามาฉีดยาให้ตาย ด้วยว่าน้องหมาอายุมากถึง 16 ปี ตาบอดสนิททั้ง 2 ข้างมาหลายปี เจ้าของดูแลมาอย่างดี เวลากินข้าวก็ต้องป้อนให้ถึงปาก แต่น้องหมาตัวนี้มีปัญหาโรคผิวหนังเรื้อรังมาตลอด เป็นแผลฉ่ำเลือดฉ่ำหนองทั่วทั้งตัวรักษาไม่หาย (อาจเพราะอายุมาก และมีโรคประจำตัวอื่นด้วย) อาการทรงๆ ทรุดๆ สุดท้ายอาการทรุดลงอีก เจ้าของไม่อยากให้ทรมาณ ก่อนมาจัดการอาบน้ำมาสะอาดสะอ้าน เอาผ้านุ่มๆ ผืนใหญ่อุ้มมา ลูบหัวอวยพรให้ไปเกิดบนสวรรค์ เฝ้าดูจนวาระสุดท้าย

ตายเพราะเจ้าของเหมือนกัน แต่ทำไมมันต่างกันนัก....ถ้ารักจะเลี้ยงตัวอะไรก็ตาม ขอให้แน่ใจก่อนเถอะว่าจะดูแลได้ หาหมอจะเสียเงินมากมายอะไร ถ้ารีบไปหาตั้งแต่เนิ่นๆ ไม่อยากให้เกิดกรณีแบบน้องปั๊กตัวนี้อีกแล้ว...

//www.pantip.com/cafe/jatujak/topic/J8343981/J8343981.html

Create Date : 21 กันยายน 2552		1 comments
Last Update : 21 กันยายน 2552 10:32:26 น.
Counter : 3155 Pageviews.
Share Tweet