>>>ครั้งหนึ่งที่...อุทยานแห่งชาติรามคำแหง ครั้งหนึ่ง ย้อนอดีต ๒๘/๐๗/๕๐ 11.20 น. สายฝนโปรยต้อนรับพวกเรา อนุรักษ์ฯ ม.นเรศวร ฟ้าครึ้มกว่าตอนมา..เมฆโอบกอดขุนเขา.. รึเมฆได้จากขุนเขาไปเนิ่นนาน ยามนี้จึงได้โอบกอดจนขุนเขานั้น..หายไป . . ยามนี้เราอยู่ป่า มีเสียงนก-เสียงเรไร และสรรพสัตว์มากมาย มีเสียงเพื่อนผู้ร่วมทาง- บางคนอาจเป็นเพื่อนร่วมอุดมการณ์ ตอนนี้เราไม่รู้ ไม่รู้ว่ามีใครคิดเหมือนเราบ้าง เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ตอนนี้ประมาณ ๖ โมงครึ่ง เบื้องหน้าคือเขาหลวงแห่งสุโขทัย ที่เราจะต้องไปเยือนพรุ่งนี้ กับระยะทางประมาณ ๔ กิโลฯ ฟังดูเหมือนใกล้ แต่สำหรับหนทางแสนชันมีแต่ขึ้นกับขึ้นแล้ว..มันแสนไกลมากทีเดียว แอบเหงา..มีบ้างที่แอบเหงา คิดถึงใครต่อใคร..การเดินทางครั้งนี้ เราแทบไม่รู้จักใคร แต่หลังจากนี้ไม่นานคงได้รู้จัก เรากำลังค้นหา เพื่อนร่วมอุดมการณ์ของเรา . . ข้างล่างทำกิจกรรม เพื่อนๆบางส่วนกำลังทำอาหารกันอยู่ เราแค่จุดไฟ แล้วก้เดินมาอาบน้ำ เดี๋ยวก็จะลงไปเปลี่ยนให้เพื่อนมาอาบน้ำบ้างแล้ว.. ยังไม่ได้ขึ้นเขา ตอนนี้รู้สึกเหนื่อยๆแล้ว แต่ไม่ถอดใจหรอก ความสุขรอเราอยู่เบื้องหน้า เราเชื่อเช่นนั้น ก็ธรรมชาติ คือ ความสุขที่แท้ของมนุษย์เราแล้ว แต่ก็แปลกที่มนุษย์กลับทำลายความสุขนี้เสีย ในนามอนุรักษ์ฯ เราจะขอเป็นส่วนหนึ่งที่คอยพิทักษ์ ความสุขนี้ให้คงอยู่ตลอดไป ๒๙/๐๗/๕๐ หนทางรอเราอยู่เบื้องหน้าแล้ว การเดินทางกำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ยอดเขาหลวงท้าทายให้เราขึ้นไป แต่หลายคนเริ่มบ่น.. เช้านี้ไม่มีอาหารมื้อสำคัญ มีเพียงของรองท้อง . . เราแอบนั่งอยู่คนเดียว มีคนถามว่า..เราเป็นอะไร เราไม่ได้เป็นอะไร เราก็เป็นของเราอยู่อย่างนี้ เราปกติดีอยู่ เพียงแต่ธรรมชาติเบื้องหน้า มันดึงจิตวิญาณเราไปก็เท่านั้น ตอนนี้เรา กำลังอยู่กับต้นไม้ สายน้ำ เราไม่ได้อยู่..กับผู้คน!! เสียงสรรพสัตว์รับอรุณ ดวงอาทิตย์ยังไม่ทักทาย หนทางข้างหน้าเป็นเช่นไร? ลำบากแค่ไหน เราไม่รู้ มีก้เพียงคำบอกเล่า ของนักเดินทางคนก่อนหน้า เราต้องไปสัมผัสด้วยตนเอง...หัวใจพองโต ชีพจรลงเท้าแล้ว . . 11.40 น. วันอาทิตย์ . . เบื้องหน้าเรามีแต่หมอก เราเหยียบอยู่บนโขดหินลอยฟ้า เราสัมผัสกับก้อนเมฆขาว บนผานารายณ์ >>>เพื่อนเราหายไปแล้ว..เมฆกลืนเพื่อนเราหายไปแล้ว นี่เป็นครั้งแรกใช่หรือเปล่า ยอดเขาหลายลูกอยู่ข้างล่างเรา ต้นไม้ที่เป็นเพื่อนเรามาตลอดทางก็อยู่เบื้องล่าง "เหมือนอยู่บนสวรรค์" เสียงใครคนหนึ่งเอ่ยออกมา เราจองโขดหินใหญ่ แสงงแดดเล็ดลอดมาบ้าง แต่หมอกขาวยังอยู่กับเรา หันหลังไปก็มีแต่สีขาวโพลน...หลับตาปี๋ มันสูงแค่ไหน...เราไม่รู้ และก็ไม่อยากรู้ด้วย เรามาหาสิ่งใด เรารู้แล้ว มีคำถามมากมายระหว่างทาง ที่เราไม่รู้คำตอบ เราเหน็ดเหนื่อย และลำบาก เพื่อสิ่งใด ขึ้นมาหาคำตอบ และเรา เราก็ได้รู้แล้วจริงๆ (๑๓.๑๒ น.) ความฝันเป็นจริงบ้างแล้ว รู้สึกดีทีเรา...อย่างน้อยเราก็ได้รู้ว่า เราไม่ได้ทิ้งฝันของตัวเอง ระยะทาง-เส้นทางข้างหน้า ยังคงทอดยาว และยังมีอีกหลายทาง เรายังคงต้องไปต่อ . .ความสุขนั้นแสนสั้น เรารู้ แต่ความทรงจำนั้นยาวนาน และเราระลึกได้เสมอ รอยยิ้มกลับมาทุกครั้ง ในวันที่เราเหน็ดเหนื่อย>>เราหยุดพัก มีความสุขเก่าๆมากมาย ช่วงพยุง ประคองหัวใจอันอ่อนล้า ความทุกข์ ความสุข อยู่คู่กันเสมอ เพียงเราระลึกถึงความสุขให้มาก ชีวิตเราก็จะเป็นสุข . . ฝากความคิดถึงไปกับเมฆ ..ถึงเธอ เราไม่สามารถถ่ายทอดความสวยงามนี้ได้อย่างแท้จริง เราไม่รู้ว่าจะเก็บบรรยากาศไปฝากเธอเช่นไร เราก้ได้แต่บอกว่า มันสวยมาก และเธอ..ต้องมาดูเอง เวลาที่เมฆสัมผัสกายเรา ถ้านี่เป็นความฝัน..เราก็ไม่อยากตื่นเลย   Create Date : 10 มกราคม 2551 5 comments Last Update : 15 มกราคม 2551 18:11:40 น. Counter : 389 Pageviews. Share Tweet

อบอุ่นอ้อมกอดอนุรักษ์   โดย: NAKDERNTANG_cpe 10 มกราคม 2551 21:17:11 น.

เพิ่งไปมาอ่ะคะ ได้รู้ซึ้งถึงการเหนื่อย แต่พอถึงจุดหมายแล้วก็ประทับใจค่ะ   โดย: umi chan (umi_chan_2 ) 11 มกราคม 2551 8:53:12 น.

อ่า... ไม่มีรูปมาให้ยลเลย อยากไปมั่งจัง   โดย: ลิงน้อย... สุดแสนเรียบร้อย 11 มกราคม 2551 10:38:31 น.

อยากเห็นรูปจังค่ะ ชอบดูภูเขาน่ะค่ะ   โดย: มาเรีย ณ ไกลบ้าน 12 มกราคม 2551 21:53:04 น.

center>   โดย: NAKDERNTANG_cpe 15 มกราคม 2551 17:49:11 น.