BlogGang.com : : อุคจ๋านาจาไทยแลนด์ : ตอนที่ 8

ตอนที่ 8

.......ผมขอโทษ ที่ทำให้คุณเสียใจ

“ พั๊ก!! ตุ๊บ!!”

หลังจากที่ฮยอนจุงนั่งคิดอยู่นาน เขาได้ยินเสียงดังขึ้นในห้อง
ฮยอนจุงตกใจลุกขึ้นเปิดห้องเข้าไปดู

“เกิดอะไรขึ้น”
จากที่เขาเห็นกระเป๋าเดินทางใบใหญ่หล่นลงมาที่พื้น ดูเหมือนเธอก็ตกใจอยู่เหมือนกัน

“ กระเป๋ามันใบใหญ่มาก ฉันจะเอาลงมาจากตู้แต่มันหนักเกินไป ก็เลยรับไม่ไหว”

“แล้วคุณเป็นอะไรมั้ย”
ฮวางโบส่ายหัว พร้อมกับลากกระเป๋าไปไว้ที่เตียง

“เธอจะเอาเสื้อผ้าตัวไหนไปบ้างเลือกมาเลย”

“หะ...” อะไรจะเปลี่ยนเร็วขนาดนี้ ทั้งๆที่เมื่อกี้เธอยังร้องไห้อยู่เลย

“ก็เสื้อผ้าที่จะเอาไปญี่ปุ่นไง “

“ออ..” เขาพูดพร้อมกับเดินไปเอาเสื้อผ้าเขามาให้เธอ

ฮยอน จุงนั่งมองเธอที่กำลังนั่งพับเสื้อใส่กระเป๋าให้เขาอยู่ที่เตียง ดูท่าทางเธอเหมือนก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย แต่ในตาของเธอมันยังคงเศร้าอยู่ เพราะเธอยังคงเสียใจ .. คุณอย่าเก็บมันไว้ในใจได้มั้ย แค่พูดออกมาบ้าง เขาแค่อยากให้เธอแสดงความรู้สึกของตัวเองออกมาบ้าง ไม่ใช่เก็บไว้คนเดียวแล้วแอบร้องไห้แบบนี้ นี่ตาของเธอมันยังไม่หายบวมเลย ทำไมตอนนี้เธอถึงดูผอมจังเลยล่ะ ตอนที่เขาไม่อยู่เธออยู่ที่นี่สบายหรอป่าว เธอมีความสุขดีมั้ย ทำไมตอนนี้หัวใจของเขามันเจ็บปวดมากมายขนาดนี้....เขาจะทำยังไงต่อไปดี

“ คุณไม่เป็นไรนะ ”

“หื้ม ..” ฮวางโบหยุดนิ่งจากการพับผ้า แล้วส่ายหัว
เธอไม่ยอมจ้องตาเขา ... เฮ้อ! เธอทำไมเป็นคนแบบนี้นะ เขาทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆ

..............ขณะที่ฮยอนจุงเดินเข้าไปแต่งตัวในห้องแต่งตัว

“ ติ้ง ติ้ง............” เสียงโทรศัพท์ฮยอนจุงดังขึ้น
และมันก็ดังอยู่นาน คนในห้องแต่งตัวยังไม่รู้สึกอะไรกับมันเลย

“ฮยอนจุง โทรศัพท์ดัง ” ฮวางโบตะโกนเรียกเขา

“อืม ..ได้ยินแล้ว ใครเหรอ “

“น่าจะผู้จัดการของเธอนะ”

“คงเรื่องงานที่บริษัท... รับให้หน่อยสิ กำลังยุ่งๆอยู่” อยอนจุงตะโกนผ่านผนังห้องออกมา

“จะรับได้ไง เธอทำอะไรอยู่ ออกมารับเองสิ “ เธอก็ตะโกนตอบเขาไป

“รับไปเหอะน่า เค้าไม่รู้หรอกว่าคุณเป็นใคร เผื่อมีธุระด่วนผมไปสายไม่รู้ด้วยนะ ความผิดของคุณคนเดียวเลย”

“ ยุ่งอะไรนักหนา แค่รับโทรศัพท์เอง”

“ก็ผมแก้หมดแล้วนี่ คุณจะให้ผมออกไปก็ได้นะ ไม่มีปัญหาเลย “

“ไม่ต้องเลย” ฮวางโบบอกเขาไปทันที แล้วถือโทรศัพขึ้นมารับสาย

“ยอพอเซโย “ (สวัสดีค่ะ)

“............เอ่อ..” ผู้จัดการของฮยอนจุงอึ้งไปนิดนึงหลังจากได้ยินเสียงผู้หญิงในโทรศัพท์ แล้วเขาจึงถามว่า

“เอ่อ โทรศัพท์ฮยอนจุงใช่มั้ยฮะ “

“ค่ะ...... คือ เอ่อ..เขาให้ฝากข้อความไว้”

“ขอโทษฮะ คุณเป็นใครเหรอ”

“เอ่อ.....คือ...ฉันเป็น เป็น.....แม่บ้าน..” เธออึดอัดไม่รู้จะตอบอะไร

“ โอ๊ะ! “ ฮยอนจุงเปิดประตูออกมาพอดี เธอก็รีบยื่นโทรศัพท์ให้เขาทันที

“ยอบอเซโย ....ฮยอง(พี่ชาย)มีอะไรเหรอ” ฮยอนจุงรับโทรศัพท์

“ เมื่อกี้ใครรับโทรศัพท์นายเหรอ แม่บ้านเหรอ“ ผู้จัดการถามเขา

“ ออ..เธอบอกว่าเป็นเธอแม่บ้านเหรอ ” ฮยอนจุงถามกลับ พร้อมกับหันไปมองฮวางโบแล้วยิ้ม

“ อืมม เธอว่าอย่างนั้น”

“ เธอคงเป็นแม่บ้านสุดที่รักของผมเองแหละ”

“เอ๊ะ นายว่าไงนะ” ผู้จักการถามเขาอีกครั้งเหมือนได้ยินอะไรผิดๆไป

“ออ เธอคงเป็นแม่บ้านที่ผมรักที่สุด”

“อืม ที่ฉันโทรมากลัวนายจะตื่นไม่ทัน วันนี้มีงานช่วงเช้านายคงจะรู้ รีบๆมาหน่อยนะ” ผู้จัดการเขาโทรมาเตือนไว้ก่อนเพราะรู้ว่าฮยอนจุงตื่นยากมาก

“ฮะ เดี๋ยวผมจะรีบไป”

หลังจากที่ฮยอนจุงไปประชุมที่บริษัทเสร็จ เขากลับมาเอากระเป๋าเดินทางที่บ้าน เขาเดินเข้ามาในห้องเห็นเธอนั่งอ่านอะไรอยู่บนเตียง นอน
เขาเดินเข้าไปล้มลงนอนข้างๆที่เธอนั่ง เธอหันไปมองเขาดูเหมือนเขาคงเหนื่อยมาก แล้วเดี๋ยวต้องบินไปญี่ปุ่นต่ออีก

“เหนื่อยเหรอ “ เธอถามเขา

“อื้ม.....ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวก็หาย” เขาตอบทั้งๆที่ตายังหลับอยู่

“ไปที่อยู่โน่นดูแลตัวเองดีๆนะ ”เธอบอกกับเขา

ฮยอนจุงค่อยๆลืมตาขึ้นหลังจากได้ยินเธอพูด พร้อมกับลุกขึ้นขยับเข้าไปหาฮวางโบ เขาจุ๊บที่ริมฝีปากเธออย่างรวดเร็วทีนึงตอนที่เธอยังไม่ทันตั้งตัว แล้วเขาก็กอดเธอไว้แน่น ฮวางโบเองก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร

“คุณก็ต้องทานอาหารเยอะๆเหมือนกันนะ ตัวผอมมากเลย” เขาบอกกับเธอพร้อมกับกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น

“แล้วถ้าเกิดมีน้องขึ้นมาจะทำไงนี่ แม่ผอมขนาดนี้” เขาพึมพำกับตัวเอง

“เอ๊ะ!! อะไรนะ”

“ หื้ม ป่าว ..เฮ้ออ!! ตอนนี้ผมไม่อยากไปเลย..” เขาได้แต่ครวญครางอยู่อยู่กับเธอ เพราะมันใกล้เวลาที่รถบริษัทจะมารับแล้ว เขาผละออกจากเธอแล้วพูดขึ้น

“หรือว่าคุณไปอยู่ที่โน่นกับผมมั้ย ”

เธอส่ายหน้าทันที จริงๆเขาก็พูดไปอย่างนั้นเผื่อว่าเธอจะยอมบ้าง แต่เขารู้ว่าเธอไม่ไปกับเขาหรอก เพราะเธอกังวลมากเรื่องที่จะเป็นข่าวกับเขานี่ เธอไม่ยอมเด็ดขาด

“เฮ้อ!! ผมจะทำยังไงดีล่ะเนี่ยคุณต้องคิดถึงผมมากแน่ๆเลย” เขาพูดปนขำแต่ในใจกลับเศร้าขึ้นมาทันที
ฮวางโบตีแขนเขาไปทีนึง

“อย่าแอบร้องไห้เพราะคิดถึงผมนะ” ฮยอนจุงพูดล้อเธอ

“ไม่มีทาง”

“จริงเหรอ “ เขามองหน้าเธอแล้วยิ้มล้อเธอต่อ

“ไม่พูดแล้วจะไปเดี๋ยวนี้มั้ย”

“อืม รออีกแป๊บบ”
หลังจากวางโทรศัพท์ผู้จัดการโทรมาบอกว่าถึงหน้าบ้านแล้ว

รถตู้ของบริษัทมารอรับเขาที่หน้าบ้าน
ฮยอนจุงจูงมือลงฮวางโบไปด้วย เพื่อให้เธอไปส่งเขาที่ประตู พอฮยอนจุงเปิดประตูออกไป เขาตกใจเมื่อเห็น

เหล่าเมมเบอร์ในวงมาพร้อมหน้าพร้อมตากัน และผู้จัดการของเขา ยืนอยู่ข้างในบ้าน ทุกคนต่างจ้องมาที่เขาสองคน

“ฮยอง !!” เมมเบอร์ทุกคนพูดขึ้นพร้อมกันอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าใครเดินออกมากับลีดเดอร์ของเขา

……………………
ติดตามตอนต่อไป

ปล.เจอกัน วันศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ จะพยายามลงให้ได้สองตอนนะคะในหนึ่งอาทิตย์

--------------------
kloy (1988)

Create Date : 06 พฤศจิกายน 2553

Last Update : 6 พฤศจิกายน 2553 11:06:01 น.

3 comments

Counter : 550 Pageviews.

น้องกลอยเอามาให้เค้าอ่านจนติดแล้วก็บอกให้เจอกันวันศุกร์...จะไหวมั้ยเนี้ย
....ล้อเล่น....
ชอบมากมาย..ขอบอก

โดย: prongpawin IP: 183.89.95.183 วันที่: 6 พฤศจิกายน 2553 เวลา:21:03:36 น.

น้องกลอย สนุกมากจ๊า พี่ชอบ ทำไมนานจังตั้งวันศุกร์ ... จะรออ่าน ขอให้รักษาสุขภาพด้วย

โดย: noyhnasangchu2010 IP: 182.53.76.202 วันที่: 7 พฤศจิกายน 2553 เวลา:12:43:35 น.

สนุกมากมาย

ขอบคุณค่ะ
จะรออ่านนะค่ะ

โดย: เพชร IP: 110.164.237.39 วันที่: 7 พฤศจิกายน 2553 เวลา:19:54:22 น.