Bloggang.com : ลุงหมีสีลูกพลับ : สิ่งที่ได้จากคำเทศนา “อย่าดูหมิ่นผู้เล็กน้อย"

สิ่งที่ได้จากคำเทศนา “อย่าดูหมิ่นผู้เล็กน้อย"

สิ่งที่ได้จากคำเทศนา วันที่ 05 กุมภาพันธ์ 2555

คริสตจักรสันติสุข อ.วิชา นทีคุณธรรม วันอาทิตย์ ที่ 05 กุมภาพันธุ์ 2555

หัวข้อ “อย่าดูหมิ่นผู้เล็กน้อย”

เป็นอีกวันที่ไปโบสถ์แบบครบครอบครัว คริสตจักรสันติสุขของ อาจารย์วิชา เป็นโบสถ์เล็กๆ บรรยากาศอบอุ่น บรรยากาศเรื่อยๆ ผมพยายามจับใจความของบทเทศนาได้ดังนี้

1. มนุษย์ทุกคนมีคุณค่าเท่าเทียมกันในสายตาของพระเจ้า
2. มนุษย์ทุกคนมีเกียรติและศักดิ์ศรีเท่าเทียมกัน การดูถูกคนอื่นก็เท่ากับการดูถูกพระเจ้า
3. พระเจ้ารักและห่วงใยทุกคน ไม่ว่าเค้าจะอยู่ในสภาพใด
4. การดูหมิ่นผู้อื่นเทียบเท่ากับการฆ่าคนๆนั้น
5. ยอมรับคนอื่น อย่าเอาตัวเองเป็นมาตรฐาน
6. แต่ละคนมีของประทานไม่เหมือนกัน
7. เราต้องแสดงความรักให้แก่กันและกัน

ฟังๆแล้วผมพยายามกลับมาคิดว่า พระเจ้าต้องการสื่อ เรียกสติ หรือ ตักเตือนอะไรผม? แล้วผมก็รู้สึกว่า คนที่ผมไม่ยอมรับหรือดูหมิ่นที่สุดนั้นคือ “ตัวผมเอง” คำว่า Ideal Self หรือ ตัวตนในอุดมคติ ผุดขึ้นมาในใจของผมทันที จำได้ลางๆ สมัยเรียนวิชาจิตวิทยาว่า Ideal Self หรือ ตัวตนในอุดมคตินั้น คนเราสร้างขึ้นมาในใจกันทุกคน ไม่ว่าจะได้แบบอย่างมาจาก พ่อแม่, วีรบุรุษในนิทาน, ฮีโร่จากการ์ตูน หรือ ไอดอล ตัวอย่างบุคคลซึ่งประสบความสำเร็จในวัยทำงาน เราทุกคนค่อยๆสร้าง ตัวตนที่เราอยากจะเป็น เช่น ฉันอยากดูดีอย่างอั้ม, สักวันเราต้องรวยอย่างคุณตัน หรือ หนูจะเป็นนายกหญิงคนต่อไป

ซึ่งในขณะนี้ ตัวตนในอุดมคติ กับ ตัวตนจริงๆ หรือ Real Self ของผม มันช่างห่างแสนไกลกันเหลือเกิน บาปอย่างหนึ่งที่ผมมีติดตัวเสมอ คือ “ความขี้อิจฉา” ผมอิจฉาแทบทุกๆคนที่ผมรู้สึกว่าดีกว่าผม จะแสดงออกมากหรือน้อยนั้นอีกเรื่องหนึ่ง
มานั่งไล่หัวข้อที่อาจารย์วิชาเทศนาแล้ว ผมเป็นทุกๆข้อเลย ผมเสียใจและดูถูกความเป็น “ตัวเอง” ในปัจจุบันอย่างมากมาย ผมอาจจะเหมือนกำลังฆ่าตัวเองลึกๆตลอดเวลา และผมกำลังดูถูกพระเจ้าด้วยในขณะเดียวกันด้วย

แต่หากมานั่งพิจารณาอีกที พระเจ้าก็ไม่ได้ให้ผม “ขาด” หรือ “ด้อย” ไปกว่าคนอื่นมากมายนัก ผมไม่ได้ขาดพ่อแม่ ผมมีภรรยาที่วิเศษที่สุด(สำหรับผม) และไม่ทิ้งผมแม้แต่ตอนนี้ที่ผมตกต่ำ ผมมีเพื่อนที่คอยเคียงข้าง แม้มีไม่มาก นับนิ้วได้ แต่ผมก็ยังมีและเค้าเหล่านั้นก็พร้อมรับฟังผมแทบทุกครั้งที่ผมเรียกร้องและสถานการณ์เค้าอำนวย (หรือกระทั่งพร้อมหยิบยื่นเงินทองให้ยืมหากผมจนปัญญาจริงๆ) สุขภาพผมนั้นมีปัญหาแต่ก็ไม่ได้ร้ายแรงนักหากผมหมั่นใส่ใจดูแลตัวเอง ผมมีพี่ๆที่ทำงานด้วยกันที่คอยช่วยเหลือจากใจจริงและพร้อมให้เวลา หากแต่เป็นผมเองต่างหากที่ทิ้งเวลาไปกับความท้อใจ เสียใจ และผิดหวังกับสิ่งต่างๆที่ “ไม่ได้มาโดยง่าย” (เท่าคนอื่น) และปล่อยให้ ตัวตนในอุดมคติ และ ตัวตนจริงๆของผมห่างกันออกไปเรื่อยๆ ผมเชื่อว่า สิ่งที่ผมคาดหวังไว้ ไม่น่าจะไกลเกินเอื้อม(หากพยายาม) แต่ผมปล่อยให้ตัวเองท้อแท้และจมอยู่ในความเกลียดชังชีวิตนี้เอง การที่ผมท่องเน็ตเพลินจนดึกดื่น อาจเป็นเพราะไม่อยากเผชิญกับวันนี้พรุ่งนี้ที่ผมต้องเป็นตัวตนที่ผมดูหมิ่นอยู่ก็ได้

แต่หลังจากได้ฟังเทศนาวันนั้นและได้นั่งลงเขียนพิจารณา ผมรู้สึกว่า พระเจ้าไม่ได้ทอดทิ้งผม แต่ผมต่างหากที่ยอมแพ้ต่อโลกนี้ และพยายามละทิ้งตัวเอง ไม่มีใครที่จะดูหมิ่นเราได้ยกเว้นตัวเราเอง และเหตุที่เราดูหมิ่นคนอื่นอาจเป็นเพราะลึกๆเรากำลังดูหมิ่นตนเอง “ผู้ที่เล็กน้อยที่สุด” ที่เรามองเห็นในโลกนี้ แท้จริงอาจเป็นตัวเราเอง

สิ่งที่ผมได้รับจากคำเทศนาของ อาจารย์วิชาวันนั้นคือ “อย่าดูหมิ่น (ตัวเอง แม้เราจะเป็น) ผู้เล็กน้อย”

ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับ
Ideal Self ตามทฤษฎีของ Carl Roger //www.alleydog.com/glossary/definition.php?term=Ideal%20Self
ทฤษฎีมโนภาพแห่งตน //www.novabizz.com/NovaAce/Personality/Self_Concept.htm

Create Date : 12 กุมภาพันธ์ 2555

Last Update : 12 กุมภาพันธ์ 2555 21:24:23 น.

0 comments

Counter : 1303 Pageviews.