"ความสุขหมายเลข8" แสงแรกของฤดูร้อน (ระนอง)

"ความสุขหมายเลข8" แสงแรกของฤดูร้อน (ระนอง)

        วันที่ 25 มีนาคม 2555

https://www.facebook.com/natcha.roungsuti พูดคุยกันเรื่องท่องเที่ยว


เพลงสำหรับตอนนี้ค่ะ Nada Sousou บรรยากาศทะเลมากๆ

ฤดูกาลค่อยๆหมุนเปลี่ยนผ่านไป จากหน้าหนาวที่(ไม่มีความหนาว)
กลับมาสู่หน้าร้อนอย่างเต็มรูปแบบในเดือนมีนาคม แสงอาทิตย์และมลภาวะในกรุงเทพ
ไม่เคยปราณีใคร รวมทั้งฉันด้วย อย่าห่วงเลยเราไม่ได้ร้อนตัวคนเดียว มีชาวกรุงหลายคน
ร่วมร้อนเป็นเพื่้อนกัน.........


พอฤดูร้อนมาถึงสิ่งแรกที่คุณคิดถึงคืออะไรเอ่ย ?

แดด แสงอาทิตย์ ความร้อนปานนรกในกรุงเทพ

เอ่อ.......นั่นคืิอส่วนที่ไม่ดีแล้วส่วนที่ดีหละ?

สำหรับฉัน คงไม่มีฤดูไหนที่ท้องฟ้าจะคราม สดใสได้เท่าฤดูร้อนอีกแล้ว

เป็นฤดูที่เราไปไหนมาไหนได้อย่างมั่นใจว่าฝนจะไม่ตก

เป็นฤดูที่.........อากาศดีมาก ออกไปวิ่งจ๊อกกิ้งตอนเย็นๆไม่ผิดหวัง

และเป็นฤดูืัที่.............ทะเลสวยที่สุด

ไปทะเลกันมั้ยคะ? ฉันชวนคุณนั่นแหละ คุณที่อ่านมาถึงบรรทัดนี้
เพราะว่าฉันไปทะเลคนเดียว มันค่อนข้างเหงา แต่ถ้ามีคุณผู้อ่านตามไปเที่ยวด้วย
หรืออาจจะสะกิดคนข้างๆชวนกันไปทะเล  ฉันจะดีใจมาก

เพราะ........นี่คือจุดประสงค์ที่ฉันเขียนบล๊อคนี้ขึ้น อยากแบ่งปันข้อมูลพวกนี้
เห็นคนออกไปเที่ยวกัน และมีความสุข

แน่นอนค่ะ ถ้าติดตามบล๊อคของฉันตั้งแต่ตอนต้นๆ ทริปที่เราไปส่วนใหญ่ใช้งบไม่แพง
หรือเที่ยวแบบยาจกนั่นเอง ไม่ได้สบายแต่ก็ไม่ได้ลำบากค่ะ ^_^




วันที่ 25 มีนาคม ฉันมายืนอยู่ที่ช่องซื้อตั๋วที่สถานีขนส่งสายใต้่ใหม่
เพื่อซื้อตั๋วรถทัวร์ ป.2 ไปจังหวัดระนอง ไม่ได้จองตั๋วล่วงหน้าค่ะ เพราะไปวันธรรมดา
คาดว่ายังไงก็คงมีที่นั่ง รถรอบ 2 ทุ่มครึ่ง ที่นั่งค่อนข้างโล่งค่ะคนน้อยตามคาด

ฉันไม่เคยเที่ยวภาคใต้เลย.......เต็มที่ก็คงเป็นประจวบ มันทำให้รู้ว่าทางไประนองนั้น
โหดมาก 400 กว่าโค้งแถมทางยังชำรุดหน่อยๆ ทั้งโค้งและโครงเครง งานนี้ใครเมารถ
ตัวใครตัวมันแล้วกัน

ไวเหมือนโกหก รถมาถึงที่ระนองตอน 6 โมงเช้า สภาพหน้าตาสลึมสลือ
ค่อยๆลงจากรถมาแบบงงๆ เหมือน CPU เพิ่งรัน สมองฉันก็คงเพิ่งทำงาน
จะไปทางไหนต่อดีนะ..........ในใจได้แต่คิด
เริ่มถามทางคนแถวนั้นว่าจะไปสะพานปลายังไง
"หนูนั่งรถสีฟ้าเลย รถสองแถวที่จอดอยู่นั่นหน่ัะ"

ฉันก็เดิืนไปที่รถสองแถว ระหว่างกำลังจะขึ้นมีพี่วินมอเตอร์ไซต์ทาบทาม
และพยายามพูดจาโน้มน้าวบอกว่า

"ขึ้นมอเตอร์ไซต์ ถึงเร็วนะไม่ต้องรอ"

"มีเวลาเยอะค่ะ ไม่เป็นไร" ฉันตอบกลับไปอย่างสุภาพ

"ตามใจ" ทำหน้ามุ่ย

ในใจฉันยิ้มกริ่ม รอดแล้วๆๆ ชั้นสืบมาย่ะว่านั่งวินจะเสีย 50 บาท
แต่ถ้านั่งรถสองแถวประจำทางจะเสีย 15 บาท ไม่ได้แอ้มชั้นหรอก

พอมีคนขึ้นรถมาประมาณ 5 คน ล้อรถประจำทางก็หมุนและถึงสะพานปลา
ในที่สุด ฉันยิ้มแย้มพร้อมหยิบแบงค์ 20 ให้พี่คนขับรถ

"50 บาืท ครับน้อง" พี่คนขับรถเอ่้ยออกมา

"มันไม่ใช่ 15 บาทหรอคะ"

"พี่เหมามาครับ" ตอบแบบหน้าด้าน

สลัดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ใครเึค้าเหมากะัเอ็ง ฉันเดาได้ว่าเพราะในรถที่นั่งมาไม่มีคนพื้นที่
มีแต่ฝรั่ง ตานี่เลยกะฟันนักท่องเที่ยวเต็มที่

จำข้อนี้ไว้ให้ดีนะคะ รถสองแถวไปสะำพานปลาราคาถูกต้อง
จะมาช่วง 7 โมงกว่า่ๆ อย่านั่งรอบเช้ามืดเป็นอันขาดมิฉะนั้น
จะโดนคนไทยด้วยกัน ฟันหัวแบะ แบะ

น่าเจ็บใจและน่าเวทนา คนพวกนี้จัง กับคนไทยด้วยกันยังทำกันได้ เจ็บใจๆๆๆๆ


มาถึงสะพานปลาสูดหายใจลึกๆ............

พยายามปล่อยวางเรื่องที่โดนโกงเงินเมื่อตะกี้

และตั้งใจเดินทางต่อ

บริเวณท่าเรือ มีเรือไปเกาะพยามและเกาะช้าง
มีทั้งเรือเมล์ธรรมดา และ speed boat

  เรือเมล์ ขาไป 9.30 ถึง 11.30
14.00 ถึง 16.00

ราคาคนละ 150 บาท

ส่วน speed boat จะราคาแพงขึ้นมาหน่อย แต่ใช้เวลาประมาณ
40 นาทีในการเดินทาง ส่วนเราเรือเมล์อยู่แล้วประัหยัดดี


ที่นั่งบนเรือ


วิวสองข้างทางจะเป็นป่าโกงกางและผืนน้ำสีช๊อคโกแลต


พอพ้นจากผืนน้ำสีช๊อคโกแลต ก็จะมาเจอน้ำทะเลสีน้ำเงินเข้ม และ สีเขียว แล้วแต่การหักเหของแสง


ถึงแล้ว~ ปายแจ่มแจ้งชัดเจน

   จะว่าไป ฉันไม่เคยได้ยินชื่อ"เ้กาะพยาม" เลย ฉันรู้จักแค่ เสม็ด พงัน เกาะช้างที่ตราด และสมุย
ย้อนกลับไปก่อนหน้านั้นหนึ่งสัปดาห์ฺตอนหาข้อมูลท่องเที่ยว ฉันอยากเที่ยวเกาะ เที่ยวทะเลน้ำใสๆ
และได้รู้จักเกาะพยามโดยบังเอิญจากเว็บๆหนึ่ง

เรารู้จักกันไม่ถึงหนึ่งเดือน ฉันก็ใจง่ายนั่งรถจากกรุงเทพมาหาเธอ
ด้วยคำบอกเล่าของคนแค่ไม่กี่คน เพราะเกาะพยามไม่ค่อยมีคนรู้จัก
ทำให้นักท่องเที่ยวไม่เยอะจนเกินไป ธรรมชาติค่อนข้างสมบูรณ์
ถึงจะไม่เป็นที่นิยมในหมู่้คนไทย แต่ดังไกลจนคนต่างชาติเต็มเกาะ

ฉันอยากเจอทะเลที่เงียบๆ................

อยู่ในที่ๆคนน้อยๆ

ฉันมาเที่ยวตัวคนเดียว

แค่อยากนั่งอยู่ริมทะเล ให้เสียงคลื่น

คอยปลอบใจฉัน...........

ฮ่าๆๆ พอเถอะ น้ำเน่ามากนึกว่าตัวเองเป็นนางเอก MV หรอยะ

เกาะำพยามเป็นเกาะที่ค่อนข้างเล็ก มีแค่ไม่กี่หาด
ฉันเลือกพักที่อ่าวเขาควาย เำพราะได้ยินมาว่าทรายละเอียดและขาว

เลือกพักที่ วิจิตร บังกะโล ราคาคืนละ 300 บาท มีไฟตั้งแต่ 6 โมงเย็น - 6 โมงเช้า
ดูมันเหมือนจะลำบาก แต่จริงๆมันไม่ได้ลำบากถึงขั้นนั้นค่อนข้างนอนสบายเลยแหละ
ที่พักเกาะพยาม จะมีแต่บังกะโลราคาเริ่มต้นหลัก 200 ไปจนถึงรีสอร์ืทหรูราคา 2000 เลยค่ะ เลือกตามที่สะดวก


ห้องน้ำ.... มีฝักบัวให้

เอ๊ะ..........ลืมอะไรไปรึเปล่า ยังไม่ได้กินข้าวเลยขอเดินออกไปหาอะไรกินหน่อยละกัน


เมนูอาหารราคาเริ่มต้นที่ 80 บาท ราคาบนเกาะประมาณนี้ ที่วิจิตร บังกะโล มีครัวเปิดบริการร้านอาหาร
ว่าแล้วก็หามุมนั่งกินข้าว จนได้มุมนี้แหละค่ะ ตื่นเต้นๆๆเห็นทะเลอยู่ข้างหน้า


หลังกินข้าวกลางวันเสร็จ ฉันรีบพาตัวเองมายืนรับลมทะเลโดยไม่รอช้า

อุตส่ามาถึงเกาะสวาท หา่ดสวรรค์ฺแบบนี้............การเล่นน้ำทะเลคงเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้
แต่!!!! เราอยู่ในฤดูร้อนนี่นา แถมแดดเปรี้ยงขนาดนี้ ฉันเดินออกไปแค่เจอแดด
ประมาณ 15 นาที ถึงกับหน้ามืดเลยทีเดียว รอเย็นๆดีกว่าค่อยเล่นน้ำ


เอาเท้าแตะน้ำใสๆ.....จะมีอะไรสุขไปกว่านี้มั้ยนะั


ที่พักช่วงกลางวัน

เพราะว่าในบังกะโลช่วงกลางวันไม่มีไฟฟ้า อากาศด้านในไม่ต่างจากซาวน่า
ฉันไม่รู้ว่าจะไปช่วงเย็นที่ไหน........เดินสำรวจมาที่หาด พบแรร์ไอเท็ม
"เปล" ว้าว มันถูกผูกไว้ในมุมที่ห่างจากผู้คน เหมาะแก่การงีบมาก
เำพราะตอนนั่งรถทัวร์เมื่อคืนฉันคงพูดได้ไม่เต็มปากว่าหลับสนิท


หลังคากันแดด กันร้อน

ฉันเลือกมาเที่ยวที่เกาะพยาม เหตุผลหลักๆคงเพราะที่นี่"้เงียบ"
ใช่.......ฉันแค่ต้องการได้ยินเสียง ลม เสียง คลื่น ให้ชัดๆ
และ......เสีัยงของตัวเอง

ว่ากันว่า.........ถ้าเราไม่ได้อยู่ตัวคนเ้ดียวในที่เงียบๆ
เราจะไม่มีวันได้ยินเสียงของตัวเราเอง เสียงที่อยู่ส่วนลึก

ความรู้สึกของเรา ตัวตนของเรา ที่ปกปิดจากคนรอบข้างเพื่อน,เจ้านาย,ครอบครัว,
ที่นี่ฉันได้เป็นตัวของฉันเอง เพราะว่ามันมีแค่ฉัน

ไม่ต้องฝืนยิ้มเฝื่อนๆ ไม่ต้องทำตัวเ้ป็นตลกคาเฟ่ในหมู่เพื่อน หรือทำตัวนอบน้อมต่อเจ้านาย

ฉันนอนอยู่บนเปลพลางคิดไปเรื่อยเปื่อย สายตาจดจ้องแสงแดดเส้นเล็กๆ
ที่เล็ดลอดมาตามกิ่ง ก้าน ใบ ของต้นไม้ จนผลอยหลับไป


สลึมสลืตื่นขึ้นมาตอนบ่ายๆ ขอเดินสำรวจซักหน่อย ไหนๆก็มาทะเลแล้วจะนอนอยู่เฉยๆก็ใช่ที่


เพื่อนตัวน้อยมีอยู่เต็มชายหาด จำความรู้สึกตอนเด็กๆได้ วิ่งไล่จัีบไม่เคยทันซักที


ไม่รู้จักชื่อปลาตัวนี้ แต่เห็นเต็มชายหาดเลย ไปตรงไหนก็เจอ






หินทะลุ ที่ผ่านการโดนกัดกร่อนจากน้ำทะเลมานาน บริเ้วณนี้น้ำขึ้นลงเสมอ
เลยมีปู ปลา หอย มากมายให้เราดูตามแอ่งน้ำเล็กๆ


มองลอดผ่านช่ิองหินทะลุึ



ฉันตั้งใจว่าจะเล่นน้ำตอนที่แดดร่มกว่านี้ แต่ลืมไปเลยน้ำทะเลกำลังลด!!
สุดท้ายวันนี้ฉันก็อดเล่นน้ำเหตุเพราะน้ำทะเ้ล ลดไปไกลมาก


แล้วดวงอาทิตย์ก็ลับขอบฟ้าไป ทิ้งไว้แค่ฉันที่นั่งหน้ามุ่ยผิดหวังไม่ได้เล่นน้ำ


Goodbye day


กลางคืนไม่มีอะไรทำสามารถมาหาหนังสือนั่งอ่านได้ ที่รีสอร์ทมีบริการ //เสร็จฉันหละ


.................

รุ่งเช้าวันที่ 27 มีนาคม 2555
ฉันรีบตื่นขึ้นมาจัดแจงเก็บข้าวของเตรียมตัวขึ้นเรือกลับจังหวัดระนอง
มันออกจะสั้นไปหน่อยก็จริง อุตส่ามาถึงเกาะพยามแต่มาอยู่แค่วันเดียว
แต่แค่น้ำสำหรับฉันก็มากเกินพอแล้วหละ


สวัสดีระนอง จากที่ฉันหาข้อมูลมา มีแต่คนบอกว่าระนองเป็นเมืองเล็กๆ
แต่สำหรับฉัน...........มันกว้างใหญ่มาก จากสะพานปลาฉันจะไปไหนต่อก็พอมีแำพลนอยู่
จะไปยังไงดีหละ? ถามทางดีกว่า่

เขตนอกตัวเมืองของระนอง เต็มไปด้วยประชนชนชาวพม่า ฉันมองหาคนไทยเพื่อจะถามทาง
แต่เขตสะพานปลา ไม่ว่าจะมองเท่าไรก็ไม่เจอคนไทย T^T ยากลำบากจริงๆ

นาทีนั้นเองโทรศัพท์ดังขึ้น

"แกมาทำอะไรที่ระนอง" เพื่อนสาวโทรหาฉันและเอ่ยถาม

"มาเที่ยวอ่ะแก มาคนเดียวเนี่ยหลงทาง"

"ชั้นอยู่ระนอง แกมาหาชั้นสิเดี๋ยวให้ยืมจักรยาน" เพื่อนสาวเชิญชวนด้วยน้ำเสีัยงเป็นมิตร

Lucky ฉันเริ่มรู้สึกว่าตัวเองพอจะมีโชคอยู่บ้างก็ตอนนี้แหละ
เสียงเพื่อนที่คอยบอกทางฉัน ราวกับเสียงสวรรค์คอยนำทาง
จริงๆเราแค่เรียนมหาลัยคณะเดียวกัน ไม่ได้สนิทกันเท่าีไหร่
เพื่อนฉันเห็นภาพและการเช็คอินใน Facebook ก็เลยโทรมา
โชคดีจังที่เราได้รู้จักกัน ได้เรียนที่เดียวกัน


Time to ถีบ จักรยาน มาถึงแล้ว~

อากาศวันนี้น่าจะซัก 38 ทำไมฉันรู้สึกเหมือนมันทะลุ 100 ไปแล้ว
โชคดีจักรยานที่ยืิมเพื่อนมาเป็นจักรยานเสือภูเขา ช่วยทุนความเหนื่อยล้า
และความอ่อนเพลียจากแดด สู้่ตายค่า!!!!






น้ำแร่ คือสัญลักษณ์ของระนอง มีบ่ออยู่หลายที่มาก ฉันเลือกมาที่รักษวาีรินเพราะใกล้ตัวเมือง
แต่แค่มาดูหน่ะ คงแช่ไม่ไหวหรอกอากาศร้อนขนาดนี้


นอกจากเป็นบ่อน้ำร้อนแล้วยังเป็นสวนสาธารณะไปในตัว




ปั่นเข้ามาในเมืองหน่อยจะพบกับ..............





แบ๊คแพ๊คมา้เองก็จะงงกับการนั่งรถสองแถวหน่อย
แต่ถ้าเราถามๆทาง+กับนั่งจำทาง จำสายรถมันก็ไม่ยากจนเกินไป


อีกหนึ่งแลนมาร์คสำคัญที่ฉันอยากมามากคือ........ภูเขาหญ้า สามารถนั่งรถสองแถวจากโรงพยาบาลระนอง
รถจะเขียนป้ายว่า อำเภอหงาวนั่งรถออกมาจากตัวเมืองประมาณ 15 นาที ภูเขาหญ้าอยู่ริมถนนเลย




ที่เห็นไกลๆบนภูเขาคือ น้ำตกหงาวค่ะ ช่วงน้ำน้ำแห้งแกร่ง


ความเวิ้งว้างอันว่างเปล่้านี้คืออะไรกัน ฉันถึงกับอึ้งไปพักใหญ่กับร่องรอยการเผาหญ้า

ภูเขาหญ้าเป็นภูเขาที่เค้าว่ากันว่ามี 2 สี แต่ตอนนี้มันมี 3 สีแล้วค่ะแถมไปอีกสี สีดำ

สีเขียวคงหลังจากนี้ซักพัก ในฤดูฝนที่นี่คงเป็นสีเขียวทั้งหมด
พอหน้าแล้งหญ้าสีเขียวจะกลายเป็นสีเหลืองเต็มหุบเขา

และ........จะมีช่วงสั้นๆที่จะเผาหญ้าทั้งภูเขา

ซึ่งโชคร้่ายตกเป็นของฉันเพราะฉันมาในช่วงนั้น


สภาพฉันอิดโรยมาก หลังสะพายเป้ สองขาก้า่วเดินท่ามกลางแดดร้อนในภูเขาเวิ้งว้าง
พร้อมกับผงขี้เถ่าที่ล่องลอยอยู่ในอากาศ



อย่างไรก็ตามแสงแรกของฤดูร้อน ฉันได้เห็นและแตะต้องมันแล้ว ถึงแม้มันจะร้อนแรงซักแค่ไหน

แต่ทุกๆวันสดใสเสมอ ลมเย็นพัดเอื่อยๆ ทำให้ต้นหญ้าโบกสะบัดราวกับเต้นระบำ
แสงแดดยังคงแผดเผาอยู่อย่างนั้น การเดินทางครั้งนี้ถึงแม้จะดูรีบร้อนไปหน่อยก็ตาม
สำหรับฉันมันก็เป็นอีกหนึ่งการเดินทาง(คนเดียว) ที่คอยย้ำเตือนถึงความสดใส
ของแสงอาทิตย์ที่สาดส่อง เต็มไปด้วยความรู้สึกยากจะเอ่ย ความสดใสของฤดูร้อน
สำหรับฉันคงเปรียบเสมือนแรงผลักดันเล็กๆให้ฉันกลับมาที่กรุงเทพ
แล้วตั้งใจเดินต่อไปด้วยรอยยิ่ม ขอบคุณสำหรับการเดินทาง

ฉันหยุดนั่งริมทางเพื่อพักแรงก่อนจะเดินไปโบกรถกลับเข้าเมือง
และนั่งรถกลับกรุงเทพ



ขอบคุณค่ะที่อ่านมาถึงตรงนี้ แล้วพบกันใหม่ในการเดินทางครั้งหน้า

Create Date : 21 เมษายน 2556		9 comments
Last Update : 22 เมษายน 2556 3:09:07 น.
Counter : 3568 Pageviews.
Share Tweet