Resident คืออะไร

Resident ในที่นี้ไม่ได้แปลว่าเคหะสถานหรือหมู่บ้าน ภาษาอย่างเป็นทางการนั้นเรียกว่า “แพทย์ประจำบ้าน” ฟังๆดูเหมือนให้หมอไประจำอยู่ที่บ้าน หรือว่าเป็นหมอประจำตระกูล หรือหมอพื้นบ้าน แต่จริงๆแล้ว Resident หรือแพทย์ประจำบ้านนั้นก็คือ แพทย์ ที่กำลังเรียนต่อสาขาเฉพาะทางอยู่ ซึ่งในปัจจุบันนี้ผลิตเท่าไหร่ก็ไม่พอกับความต้องการ เพราะว่าประชาชนทุกท่านต้องการแต่จะพบ “แพทย์ผู้เชี่ยวชาญเฉพาะทาง” โอ้แหม... มันไม่ได้เป็นกันง่ายๆ เหมือนตำแหน่งนายกรัฐมนตรีนะครับ กว่าจะเรียนจบหกปีก็แทบกระอักเลือดตายแล้ว ยังจะต้องมากระอักเลือดเรียนเฉพาะทางต่อ มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลยนา

ก่อนที่เราจะเริ่มเรื่องราวของ Resident ไส้แห้งนั้น ผู้เขียนเห็นว่าน่าจะต้องปูพื้นฐานเกี่ยวกับการเรียกชื่อตำแหน่งต่างๆของแพทย์ และระบบสาธาณสุขของประเทศไทยเอาไว้คร่าวๆ เพื่อป้องกันการสับสน ทั้งนี้เนื่องจากตัวผู้เขียนเองนั้น ไม่ได้เดินทางตามที่คนอื่นๆเดิน แต่เล่นเดินทางลัด คือจบแล้วเป็น Resident ซะทีเดียว ไม่ได้ผ่านการใช้ทุนอะไรก่อน

ตอนนี้กำลังงงใช่ไหมครับ ครับ ผมก็เริ่มงงๆแล้วว่าผมเขียนอะไรลงไป เอางี้ดีกว่า เรามาเริ่มหนทางสู่ความเป็นแพทย์กันตั้งแต่ต้นเลย

Extern คือนิสิตแพทย์ปีสุดท้าย กำลังจะกลายเป็นหมอ ถ้าใครอยากรู้ว่ามันสนุกยังไง ไปตามขุดเอาใน “Extern เพลินใจ” ครับ หลังจากผ่านขั้นนี้ไปได้ เราก็จะได้รับปริญญา “แพทยศาสตร์บัณฑิต” และ “ใบอนุญาติประกอบวิชาชีพเวชกรรม ชั้น๑ ก” หรือที่เราเรียกกันว่าใบประกอบโรคศิลป์ (ในกรณีที่สอบผ่านนะครับ) ซึ่งพอได้กระดาษสองแผ่นนี้มาแล้ว เราก็จะกลายสภาพจาก Extern เป็นหมอกันซะที สามารถรักษาคนได้จริงๆจังๆ แต่ว่า ชีวิตแพทย์ มันก็แค่เริ่มๆเท่านั้นเอง

Intern หลังจบจากการเป็น Extern แล้ว พวกเราก็จะต้องไปใช้ทุน ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทุนของใคร ตอนนี้เราจะมีชื่อว่า “แพทย์ชดใช้ทุน” หรือ Intern เป็นระยะเวลาสามปี เราก็เรียกชื่อตามจำนวนปีที่ใช้ทุนเป็น Intern ๑, Intern ๒, Intern ๓ อะไรประมาณนั้น อันว่าแพทย์ชดใช้ทุนนี้ ปีแรกหรือ Intern ๑ จะมีชื่อเรียกอีกอย่างว่า “แพทย์เพิ่มพูนทักษะ” แพทย์ทุกท่านเมื่อผ่านการชดใช้ทุนหนึ่งปีแล้วจะได้กระดาษมาแผ่นหนึ่งเรียกว่า “ใบเพิ่มพูนทักษะ” มาเป็นกระดาษแผ่นที่สาม

อันว่าแพทย์ใช้ทุนนี้ จะไปใคร่ใช้ทุนกับใครที่ไหนก็ได้ที่กระทรวงสาธารณสุขรับรอง และแบ่งย่อยได้อีกหลายประเภท ซึ่งขี้คร้านเอามากล่าวเพราะว่านี่เป็นบล็อกสำหรับคร่ำครวญไม่ใช่แนะแนว

หลังจากใช้ทุนเสร็จ แพทย์ส่วนมากก็จะดั้นด้นหาทางมาเรียนต่อเฉพาะทางกัน การเรียนต่อเฉพาะทางนั้น จะต้องเรียนในโรงเรียนแพทย์ หรือโรงพยาบาลขนาดใหญ่ที่ราชวิทยาลัยรับรอง ลักษณะของการเรียน จะเป็นการเรียนจากการทำงานจริง และออกจะเหมือนการออกไปฝึกวิชาในสมัยก่อนของพวกเจ้าชายหรือจอมยุทธ์ที่เดินดุ่มๆไปหาอาจารย์แล้วก็คุกเข่าฝากตัวเข้าเป็นศิษย์อย่างไรอย่างนั้น และเมื่ออาจารย์รับเข้าไว้เป็นศิษย์ในสำนักแล้ว นั่นแหละ เราถึงจะมีสิทธิ์เรียกตนเองว่า Resident ซึ่งสาขาส่วนใหญ่ใช้เวลาสามหรือสี่ปี บางสาขาก็นานกว่านั้น

การที่เราไปเป็น Resident ของที่ใด หรือเป็นศิษย์สำนักใด มิได้หมายความว่าเราเป็นคนของโรงเรียนแพทย์หรือโรงพยาบาลนั้นๆ เราเพียงแต่อาศัยสถานที่เขา “เรียน” แลกกับการที่เราทำงานอาบเหงื่อต่างน้ำให้ฟรีๆ (อาจมีค่าเวรเล็กๆน้อยๆ) และนั่น เป็นที่มาของคำว่า Resident ไส้แห้ง

และการคัดเลือกคนที่จะมาเป็น Resident นั้น ก็ดุเดือดโหดร้ายพอๆกับ “ถ้าท่านไม่รับข้าเป็นศิษย์ ข้าจะคุกเข่าอย่างนี้ไปจนตาย” ทำนองนั้นเลยทีเดียว การสมัครไม่ใช่ว่าเอาแพทย์ขี้กะโล้โท้ที่ไหนมาสมัครก็รับหมด ต้องมีคุณสมบัติมากมายก่ายกอง อย่างน้อยๆ ก็ต้องมี “ใบเพิ่มพูนทักษะ” หนึ่งใบล่ะ บางสาขาก็บังคับว่าต้องใช้ทุนครบสามปี บางสาขาก็ขอแค่สอง ไหนจะต้องดูเกรด ดูเจตคติ แล้วไหนยังเรื่องต้นสังกัดอีก ใครที่ไหนส่งมาเรียน แพทย์บางท่านต้องสมัครเรียนในสาขาเดิมๆซ้ำถึงสองสามรอบ(หมายถึง ปีละรอบ) กว่าจะได้เรียนสมใจ

กลับมาที่เรื่องไส้แห้ง แล้ว Resident เขากินอะไรล่ะ คำตอบก็คือ กินเงินเดือน(อันน้อยนิด)จากต้นสังกัดที่ต้องการแพทย์เฉพาะทางสาขานั้นๆ อาทิเช่น ศัลยแพทย์ที่โรงพยาบาลหนองหมาว้อ เกิดเบื่อหน่ายชีวิความเป็นแพทย์ ลาออกไปขายเต้าฮวยหน้าสถานีรถไฟ ทางโรงพยาบาลก็ต้องการหมอศัลกรรมคนใหม่ แต่ทำไงดีล่ะ หมอศัลย์ช่วงนี้ก็เจียนๆจะสูญพันธ์เต็มที อย่ากระนั้นเลย เราก็จัดหาทุนมาก้อนหนึ่ง บอกว่าเราจะส่งเสียจ่ายเงินเดือน(อันน้อยนิด)คุณหมอท่านใดก็ได้ที่อยากไปเรียนศัลยกรรม โดยมีข้อแม้ว่า หลังจากเรียนจบแล้ว ต้องมาทำงานที่โรงพยาบาลหนองหมาว้อ เป็นการจ่ายเงินเดือนให้หมอคนหนึ่งไปเรียนยังโรงพยาบาลอันไกลโพ้น(จุฬา รามา ศิริราช หรืออะไรก็ตามแต่) และหวังว่าเขาจะสามารถเรียนจบ(แน่นอนว่าไม่ชิ่งหนีไปก่อนด้วย) และกลับมาทำงานยังโรงพยาบาลหนองหมาว้อ พวกนี้เราเรียกว่า Resident มีต้นสังกัด

แล้วแพทย์ที่อยู่ดีๆนึกจะเรียนก็เดินดุ่มๆไปขอเขาเรียนเนี่ย มีไหม ก็มี เขาเรียกพวก Resident Free train แตส่วนมากแล้วมักถูกเมินเนื่องจากว่าถ้าไม่มีคนส่งเสีย โรงเรียนก็ต้องส่งเสีย (เงินเดือนอันน้อยนิด) เอง ใครที่ไหนจะอยากเสียตังค์ ในเมื่อมีคนดีๆ (พวกมีต้นสังกัด) เสนอตัวมาทำงานให้เพียบ (ฟรีอีกตะหาก)

กระนั้นก็ดี ยังมีแพทย์เฉพาะทางบางสาขาที่...เป็นที่น่ารังเกียจ เนื่องจากทำงานเบื้องหลังของเบื้องหลังอีกที เรียกว่าปิดทองใต้ฐานพระ (ลึกลับกว่าหลังพระ) ไม่มีคนเห็นความสำคัญ ไม่เท่ห์ ไม่มีคนรู้จัก ขนาดหมอด้วยกันยังเมิน ที่สำคัญ โคตรอภิมหาจนเมื่อเทียบกับแพทย์เฉพาะทางสาขาอื่นๆ ทางการแพทย์เรียกสาขาเหล่านี้ว่า “แพทย์เฉพาะทางสาขาขาดแคลน” ซึ่งไม่ต้องการคุณสมบัติอะไรมากก็เรียนได้ อาทิเช่น พยาธิวิทยา จบปุ๊บต่อได้เลย ไม่ต้องไปเพิ่มพูนอะไรทั้งนั้น ต้นสังกัดก็ไม่ต้องมีก็ได้ แต่ถ้ามีก็ดี (ได้แรงงานฟรีน่ะ)

และหลังจากผ่านความยากลำบากทั้งมวลที่มากมายกว่า Extern หลายร้อยเท่า Resident ทั้งหลายก็กลายเป็น.... แพทย์เฉพาะทาง

ส่วนสถานะของไอติมในขณะนี้น่ะเหรอ จบ Extern ใหม่ๆแทนที่จะไปใช้ทุนเพิ่มพูนทักษะ ดันสมัครเรียนพยาธิวิทยาที่ศิริราชซะดื้อๆ แต่เอาต้นสังกัดเป็น มศว สรุปก็คือ เป็นแพทบ์ใช้ทุนของ มศว ที่โดนส่งตัวไปเป็น Resident ที่ศิริราชนั่นเอง

Create Date : 30 มีนาคม 2552		6 comments
Last Update : 30 มีนาคม 2552 18:16:18 น.
Counter : 11391 Pageviews.
Share Tweet