ผมไม่แน่ใจ...ว่าการเดินทางของชีวิตจะสิ้นสุดลงเมื่อไหร่
บ่อยครั้งที่ผมต้องร้องไห้อยู่คนเดียวบนโลกใบนี้เพียงลำพัง
มันเป็นระยะเวลายาวนาน...นานเกินพอที่ผมจะทำใจให้ลืมเรื่องร้าย ๆ เหล่านี้ไปได้แล้ว
แต่ทุก ๆ ค่ำคืน...ฝันร้ายยังคงตามหลอกหลอนผมอยู่เสมอ
เมื่อทุกค่ำคืนผมต้องฝันเห็นภาพตัวเองเป็นเจ้าชายที่คอยต่อสู้กับปิศาจร้ายที่จะคอยมาเอาชีวิตผมอยู่ตลอดเวลา
ร่างของปิศาจตัวสีแดงที่มีใบหน้าเป็นยักษ์ร่างเป็นงูที่คอยกอดรัดผมเอาไว้
เพียงแค่นั้นผมก็รู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออกทุกที ๆ
ผมต้องนอนดิ้นรนกระสับกระส่าย..หวาดผวาตื่นขึ้นมาทุกครั้ง
โลกแห่งความจริงกับความฝันของผม...มันโหดร้ายไม่ต่างกันเลย
เมื่อในโลกแห่งความฝันผมเป็นเจ้าชายเลือดผสม...แต่ในชีวิตจริงผมเป็นคน ๆ หนึ่งที่มีเชื้อ HIV อยู่ในร่างกาย
ผมอาจจะยังดำเนินชีวิตอยู่อย่างคนปกติ และบางทีอาจจะเดินสวนทางผ่านไปมากับคุณอยู่ก็ได้
แต่ในใจผมมีความหวาดกลัวเหลือเกิน...กลัวผู้คนที่มองผ่านมา...กลัวสายตาที่เราไม่รู้ว่าเขามองเราด้วยความรู้สึกเช่นไร
นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมไม่อยากพบเจอกับใครนัก
โลกใบใหญ่ของผมมันแคบลงทุกที ๆ
บ่อยครั้งที่ผมถามตัวเอง...ว่าผมทำผิดอะไร
ทำไมผมจึงต้องมารับผลกรรมนี้
ทั้งที่ผมไม่ได้อยากจะให้มันเกิดขึ้นมาเลยในชีวิต...แค่เพียงแค่นี้มันก็ทำร้ายให้ผมต้องร้องไห้อีกครั้ง

สามปีที่แล้ว...
ผมยังจำได้ดีวันที่ผมป่วยไม่สบาย...พร้อมกับอาการที่หายใจไม่ออกและมีความรู้สึกอยากจะนอนหลับอยู่ตลอดเวลา
แม่และพี่สาวพาผมส่งโรงพยาบาล
ผมไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะเดิน...ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะพูดคุยกับใคร
เครื่องช่วยหายใจที่ครอบจมูกผมเอาไว้
นางพยาบาลที่เดินมาหาผมพร้อมกับขอเจาะเลือดเพื่อพิสูจน์อะไรบางอย่าง
ไม่กี่ชั่วโมงเตียงของผมก็ถูกปิดกั้นด้วยผ้าม่านสีขาว
"เรามีอะไรบางอย่างจะบอกคุณนะคะ...คุณพร้อมจะรับฟังไหมคะ"แค่คำพูดเท่านั้น
ผมก็รู้ว่ามีความผิดปกติเกิดขึ้นแล้วกับตัวผม
ใจเต้นรัว...อากาศที่อบอ้าว...แต่ทว่ามือผมกับเย็นเฉียบ ผมได้แต่พยักหน้า
"คุณมีผลตรวจ HIV เป็นเลือกบวกค่ะ"
ผมไม่มีแม้แต่น้ำตาจะไหล...ความรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุนอยู่ชั่วขณะ
จนกระทั่งม่านสีขาวถูกเปิดออกไป...คนที่ผมพบเห็นคนแรกก็คือแม่
ผมร้องไห้ออกมา...และก็พยายามที่จะกอดแม่เอาไว้ โดยที่แม่ยังไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร
ณ วินาทีนั้น ผมคิดอยู่อย่างเดียวว่าผมกำลังจะตาย
"แม่..."ผมพูดได้เพียงแค่นั้น
"เป็นอะไรลูก...ร้องไห้ทำไม"แม่เข้ามากอดผมเหมือนทุกครั้งที่ผมไม่สบาย
"ผมเป็นเอดส์ครับแม่..."ผมพยายามกลั้นใจพูด แต่ไม่มีคำพูดใด ๆ เอ่ยออกมาจากปากของแม่ แต่ผมรู้ว่าแม่เสียใจกับผมมาก
แววตาของแม่ที่แสดงออกถึงความเจ็บปวดรวดร้าวดั่งคนที่ใจสลาย เนิ่นนานกว่าที่แม่จะตอบอะไรบางอย่างกลับมา
"ไม่เป็นไรหรอกลูก..."แม่พูดเพียงแค่นั้น แล้วห่มผ้าให้ผม ผมเห็นแม่เดินออกไปนอกระเบียงห้อง
ผมรู้ว่าแม่คงแอบไปร้องไห้โดยที่ไม่อยากให้ผมเห็น
ผมพยายามหยิบเอาโทรศัพท์มือถือที่วางไว้ข้าง ๆ เตียง ผมส่งข้อความไปหาพี่สาวของผม แฟนเก่า และเพื่อนสนิทอีกสองสามคน
ไม่นานนัก พี่สาวผมก็ขับรถมาหาที่โรงพยาบาลพร้อมกับน้า ผมรู้ว่าทุกคนเสียใจมาก แต่ทุกคนได้แต่บอกว่าไม่เป็นไร
มีเพียงน้าของผมที่เลี้ยงดูผมเหมือนลูกมาตั้งแต่เด็กที่เอาแต่ร้องไห้ น้าบอกว่าผมไปทำเวรกรรมอะไรกับใครเอาไว้นักหนาทำไมถึงเป็นแบบนี้
ผมร้องไห้ด้วยหัวใจที่แตกสลาย...ผมพยายามฝืนหลับตาลง
นางพยาบาลเอาเข็มฉีดยามาฉีดให้ผมแล้วผมก็หลับ...
ตื่นมาอีกทีผมก็ไม่เห็นใคร...ทุกคนคงกลับบ้านไปหมดแล้วนอกจากแม่ที่ผมเห็นนั่งอยู่นอกระเบียงห้อง
แม่ยังไม่หลับแต่แววตาของแม่เหม่อลอย แม่ยังไม่รู้ว่าผมตื่นนอนแล้ว
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูมีหมายเลขโทรเข้ามาแต่ผมไม่ได้รับสาย
เป็นสายโทรเข้ามาจากแฟนเก่าและเพื่อนสนิทของผม
และมีข้อความบอกว่า
"ไม่ว่ามึงจะเป็นยังไง กูก็รักมึงเหมือนเดิม...มารุต"
"ชั้นรักแกนะเว้ย...ดูแลตัวเองดี ๆ เพื่อน แล้วเดี๋ยวฉันจะส่งอะไรบางอย่างไปให้แก ทำใจดี ๆ ไว้นะ...แก้ว"
ผมอยากจะโทรไปพูดคุยกับเพื่อนเหลือเกินแต่ผมไม่มีแม้แต่แรงจะพูด
ผมหลับตาลงอีกครั้ง...พร้อม ๆ กับฝันร้าย คืนนั้นผมนอนร้องไห้ทั้งคืน....

Create Date : 04 กรกฎาคม 2553
Last Update : 4 กรกฎาคม 2553 16:37:11 น.		7 comments
Counter : 437 Pageviews.
Share Tweet