BlogGang.com : : golfano :

ตอนที่ 24 อย่าเรียกผมว่า... “บ๋อย”

โดน โดน ไปมาแล้ว โดนมาแล้ว ซู้ดยอด อย่าเข้าใจผิดว่าไปลองยงลองยาอะไรมาที่ไหน ที่ไปโดนมาคือไปทดลองอาชีพกิติมาศักดิ์หรือเรียกสั้นๆว่าบ๋อยมาแล้ว เป็นเด็กนอกเพิ่มขึ้นมาอีกเสี้ยวแล้วตู ร้านที่ไปทำเป็นร้านอาหารไทย แต่ขอไม่เอ่ยนามด้วยจรรยาบรรณของนักเขียนที่ดี อืมชื่อร้าน Tamarind และแน่นอนคนที่พาเราไปก็เป็นพี่สาวที่แสนดี พี่ปุ้มนั่นเอง ตระหนักอย่างนึงว่าการจะไต่เต้าเป็นผู้ช่วยพ่อครัว มันไม่ใช่งานง่ายซะทีเดียว มันเต็มไปด้วยความท้าทาย เพราะงานแรกที่เริ่มไม่ใช่แม้กระทั่งWatier(อย่าเรียกว่าบ๋อยนะ ผมเป็น Waiter เหมือนแบบอย่าเรียกผมว่ายามผมเป็น Security อะไรเงียะ) งานที่เริ่มคือเป็น Busคือยังไม่ได้ Take Order นั่นแหละ อาวุธคู่ใจที่มีคือน้ำยาและผ้าเช็ดกระจก โต๊ะไหนลุก กูไปหละ เช็ด เก็บ และตั้งโต๊ะใหม่ เป็นงานที่ท้าทายมันสมองมาก แต่พูดจิงๆไม่ได้เอาขำๆว่า แม้แต่ Wait(เอ๊ะก็บอกแล้วว่ากูไม่ใช่บ๋อย) ก็ยังต้องมีเทคนิคและเรียนรู้อะไรที่ไม่คาดคิดมาก่อนเยอะเหมือนกัน เช่น เคยคิดมั้ยว่าเวลาจด Order มาจะตามอาหารยังไง ทำไมบางร้านอาหารได้ช้า บางร้านได้เร็ว ไม่ได้ขึ้นอยู่กับแม่ครัวอย่างเดียวนะขอบอก การจัดการสำคัญกว่าแยะหวะ เวลายกถาดอาหารยกไงให้สมดุล แรกๆแม่งยกเงียะมือสั่นเลยหวะ แม้แต่การคดข้าว เทเครื่องดื่ม การเช็ดโต๊ะและอีกหลายๆอย่างที่คาดไม่ถึงก็ยังมีเทคนิค อืมก็พึ่งรู้เหมือนกันแฮะ

แต่ก็ยังช่วยพี่เค้าไม่ได้มาก บางทีเหมือนยืนเก้ๆกังๆ ยังไม่รู้จะยกตัวเองไปไหนดี ก็นั่งๆยืนๆเดินๆอู้ๆ เรียนรู้งานได้ประมาณนึง จะว่าไปตอนบ่ายมันก็เป็นช่วงที่ไม่ค่อยยุ่งเท่าไหร่ เลยยังไม่ค่อยได้ซึมซับอะไรบ้าง เจอพี่เจ้าของร้านผู้หญิง เค้าก็สอนงานประมาณนึง แต่ที่รู้คือนโยบายของร้านถ้าพนักงานเต็มอยู่แล้วเราเข้ามาทำจะถือว่าเป็นการฝึกงานเท่านั้น ไม่ได้ให้ค่าตัว แต่ยังไงก็ดีพี่เค้าให้มา $10 หู....โคตรเกรงใจเลย 6 ชม. ได้มา $10 ไม่เยอะไปหรอวะเนียะ ชม.ละ เหรียญกว่าๆแหนะ นี่เท่ากับวันก่อนไปกิน Pizzaอิตาลี กับจิบไวน์ไฮโซที่ Downtown มาแค่ชม.เดียวแล้วล่อไป $13 นี่มันแพงกว่าหยาดเหงื่อ 10 ชม.ของคุณชายอย่างเราอีกหรอเนียะ โอ้ว...ชายน้อยใจ

ว่าแล้วก็ขอแวบเข้าเรื่อง Pizza ไฮโซแป๊บนึง เคยเล่าให้ฟังรึยังไม่รู้ว่าฝรั่งที่นี่มันไม่ค่อยกินซอสมะเขือเทศในอาหาร Fast foodกันแม้แต่ KFC หรือ Pizza ถ้าใส่นี่มันจะรู้สึกว่าเราประหลาดชาติมาก วันก่อนหลังจากไปงาน MBA Fair ที่ Downtown มาก็แวะไป Little Italy อยากไปเสพ Pizza แบบ Original มันซักหน่อย โดยมีคนแก่เมียเด็กอย่าง Yasu เป็นไกด์เพราะบ้านเค้าอยู่แถวนั้น ไปกัน 4 ชาติ ไทย ยุ่น อินโด และไต้หวัน พอ Pizza มาเนื่องจากบนโต๊ะไม่มีซอสมะเขือเทศ แล้วเรามาสถานที่ไฮโซขนาดนี้ จะมาทำอะไรบ้านๆแบบกินข้าวผัดแล้วขอพริกน้ำปลาไม่ได้ ทำตัวเนียนแบบ American ใช้มือหยิบ Pizza แล้วกินมันซะหยั่งงั้นทำเหมือนทำเป็นประจำ พอกินไปหมดชิ้นก็สารภาพกับพวกมันว่าปกตินี่กูกินกูกินกับซอสมะเขือเทศนะ ไอ้ยุ่นกับไต้หวันมัน Amazing Thailand มาก แต่ Marina สาวอินโดนั่งยิ้มๆแล้วสารภาพว่าบ้านเค้าก็กินหยั่งงี้เหมือนกัน KFC กับ Pizza ที่นี่มันก็เลยจะรสจัดๆหนักไปทางเค็มหน่อย เพราะเค้าไม่ได้ปรุงกัน หลังจากนั้นก็สั่ง wine มาละเมียดเพิ่มความไฮโซให้ชีวิตอีก 20% แต่แก้วสุดท้ายทำสันดานเหมือนกินหงส์ทอง เพราะท้าเพื่อน Bottom up กัน เรียกเป็นสำนวนไทยว่า “หมดป่าวๆ” คำพูดที่มักหลอกหลอนตอนอยู่ใน Pub โดยเฉพาะถ้าไปกับไอ้บอม(ตอนนี้แยกกันแล้วชีวิตทั้ง 2 คนดีขึ้นมาก เลยยังหาคำตอบไม่ได้ว่าจะสนิทกันไปทำไม เอิ๊กเอิ๊ก) สรุปก็จ่ายไปไม่มากไม่น้อย $13 อย่าคูณเป็นเงินไทยนะ มันเสียว

ขอตัดภาพกลับมาที่ที่ทำงาน สรุป Skill การยืนเฝ้าบู้ตที่ฝึกมาจากปูนช่วยได้นิดเดียว เพราะแม่งโคตรเมื่อยเลย ทำงานต้องปรับเวลากินข้าว ข้าวเที่ยงได้กินบ่าย 4 หลังเลิกกะ แต่ที่ดีคือได้กินอาหารไทย สั่งอะไรก็ได้ในชั้นราคามิตรภาพ ก็เลยซัดกระเพราไปซะ ทุกอย่างเหมือนจะราบรื่นในวันแรก ถ้าพี่ผู้ชายเจ้าของร้าน(ที่ต้องหาฉายาให้ในไม่ช้าแต่ตอนนี้ยังนึกไม่ออก)ไม่เข้ามาในตอนค่ำ พี่เค้าที่ออกเป็นแนว Hardcore พูดแบบดิบๆหน่อย ปากร้ายแต่ใจร้ายอ่าวเอ๊ะยังไงวะกู พี่เค้าเรียกไปสัมภาษณ์ให้อ่านหนังสือภาษา Eng ครึ่งหน้าจะดูสำเนียงเรา อ่านเสร็จก็ตอบรับมาแบบ Hardcore “พอทน!!!” เฮ้อ...กู นี่กูจะเข้า Uniliver ป่าววะเนียะ ดีนะที่ไม่มีแบบทดสอบเชาว์ปัญญาให้ทำ “ปัญหาของเด็กไทยอย่างเดียวที่พี่ Concern ก็คือการพูดการฟัง (พี่ครับนี่มัน 2 อย่างครับ) พี่ปวดกบาลกับเรื่องพวกนี้มามากละ แล้วนี่จะอยู่นานมั้ยเนียะ” “อ๋อ SDSU รับแล้วครับ ก็อยู่เทอมหน้าครับ” “พี่สอนเด็กพี่เสียน้ำลายเสียสมอง ต้องทำซัก 6 เดือนถึงจะคุ้ม”(อ๋อกูได้ U อื่นกูไปแน่ครับพี่) “แล้วถามนิดนึงทำไมไม่ซื้อรถ จิงๆก็เรื่องส่วนตัวนะ พี่ไม่ได้อยากก้าวก่าย แต่พี่บอกไว้เลย อยู่เมกาไม่มีรถนี่ไม่ฉลาด” (เอ่อ...กูเอ๊ยผมเห็นว่าถ้าผมซื้อรถสมองผมก็ไม่เห็นจะหยักขึ้นเลยครับพี่) เฮ้อ....ชีวิตกูช่างมีอะไรมันๆเข้ามาในชีวิตได้ตลอดจิงๆ จริงๆก็รู้สึกว่าพี่เค้าเป็นคนที่เก่งคนนึงเลยแหละ ดูจากวิธีการจัดการในร้านหลายๆอย่างก็น่านับถือ น่าศึกษา แต่เราว่ายังไงก็มนุษย์หวะ มีการศึกษากันละ น่าจะสร้าง First Impression ให้กันนิดนึง ไม่ได้รู้สึกซูฮกเลย มาทำอะไรหยั่งงี้
สรุปตอนเย็นไม่ได้ค่าตัวเพิ่ม แต่พี่ๆในร้านแบ่ง Tip ให้(โดยสมัครใจ ไม่ใช่เพราะเจ้าของร้าน น่ารักกันป๊ะหละ) มาอีก $12 รวมทั้งวันก็ซัดมา $22 พร้อมแบกข้าวผัดน้ำพริกเผามากินเป็นมื้อเย็นตอนเกือบ 5 ทุ่ม ก็จบวันที่ยุ่งเหยิงไปอีกวันนึง แล้วชีวิตของชายต่อไปจะเป็นไงเนียะ

Golf ^o^
15/11/2004 11.48 P.M.

Create Date : 10 กุมภาพันธ์ 2549

8 comments

Last Update : 10 กุมภาพันธ์ 2549 7:08:42 น.

Counter : 2007 Pageviews.

แอบอ่านมาหลายหนแล้ว

หนุกหนุก

เขียนอีกน่ะเขียนอีก

โดย: Kleine junge Hexe ! 10 กุมภาพันธ์ 2549 15:22:04 น.

เขียนได้หนุกจริงคุณน้องเอ๋ย นึกเห็นภาพไปตลอดเลยละ เวลาเข้าร้าน KFC ยังนึกชมพนักงานบริการเลย พอคนลุกปุ๊บ กระป๋องกับไม้ถูมาปั๊บ แป๊บเดียวสะอาดเอี่ยม
ความสนุกในวัยเรียนเป็นความทรงจำที่น่าจดจำนะคะคุณน้อง

โดย: ซออู้ 13 กุมภาพันธ์ 2549 15:23:47 น.

เขียนอีกสิคะ ชอบ ๆ ชอบวิธีการเล่าเรื่องน่ะค่ะ ฮาดี เดี๋ยวจะแวะมาดูเรื่อย ๆ นะ ชอบมากกก บางอันขำน้ำตาไหลเลย

โดย: pat IP: 124.120.4.158 10 พฤษภาคม 2549 0:24:52 น.