วันนี้ที่ฉันรักแม่มากขึ้นกว่าเดิม

วันที่ 11 มิถุนายน 2551
ชีวิตคนเรานี่เหมือนละครจริงๆ ตัวฉันเองเมื่อเริ่มตั้งท้องก็เป็นอะไรที่ไม่น่าคาดฝันเพราะพยายามมาแล้วเป็นปีก็ไม่มีวี่แววว่าจะท้อง จนฉันกับสามีต้องคุยกันว่าไม่มีลูกก็ไม่เป็นไรนะ เรายังมีลิลลี่(สุนัขที่ฉันรักมากๆ)ต่อไปก็เอาหลานมาเลี้ยงก็ได้(ลูกน้องชาย อิอิอิอิอิ)ความพยายามมีลูกก็ลดลง ไม่คิด ไม่เครียด แต่ไม่นานก็ท้องแบบออกอาการจนน่าหมั่นไส้(ตัวเอง)ก็จะอะไรซะอีกละ เคยได้ยินคนอื่นแพ้ท้อง ตอนท้องได้ 2-3 เดือนหรือไม่ก็มากกว่านั้น นี่อะไรยังไม่รู้เลยว่าท้องก็ออกอาการซะแล้ว หน้ามืด ตามัว หายใจไม่ทั่วท้อง เดินนิดก็เหนื่อย(แต่เรื่องกิน ยังกินได้เยอะเหมือนเดิม อิอิอิ)

ท้องสามเดือนแรกน้ำหนักไม่ขึ้นเพราะกินอาหารได้ปกติ(ไม่อร่อยแต่กินจนหมดจาน)เริ่มเดือนที่สี่ อะไรๆก็อร่อย กินเยอะกินบ่อย น้ำหนักขึ้นรวดเร็ว

เดือนที่แปด มีปัญหาเกี่ยวกับน้ำตาล ตอนนี้ ทรมานเหมือนกันเพราะต้องควบคุมการกิน กินนิดกินหน่อยน้ำตาลก็พุ่งทะลุเกินพิกัดที่กำหนด(ตัวเองไม่เท่าไหร่ แต่ที่กลัวคือกลัวลูกได้รับอันตราย หรือมีปัญหา)

วันที่ 10 มิถุนายน 2551(วันที่หมอกำหนดคลอด)เวลาหกโมงเช้า(ที่จำได้เพราะเป็นเวลาที่ต้องตื่นมาชงกาแฟให้คุณชายก่อนไปทำงาน)เวลานี้ขอบอกเลยว่าโชคดีที่เคยดูสวรรค์เบี่ยง เพราะตอนนางเอกจะคลอดเหมือนตัวเองเปี๊ยบ คงไม่ต้องบอกนะค่ะว่าเป็นยังงัย (คิดว่าตัวเองเป็นนางเอกอีกแหละคนเรา อิอิอิ)พอรู้ว่าตัวเองจะคลอดก็บอกคุณสามีว่าวันนี้ไม่ต้องไปทำงานนะ ตอนพูดตื่นเต้นๆมากๆทั้งกลัวด้วยแหละ (ฉันจะคลอดแล้วหรือนี่)

ถือกระเป๋าเดินเข้าโรงพยาบาล(เดินจากบ้านไม่เกิน 5 นาที)ตอนนี้ยังไม่เจ็บท้องเท่าไหร่ เดินก็ไม่ไกล สะดวกด้วยไม่ต้องหาที่จอดรถให้รำคาญใจ พอไปแจ้งความประสงค์กับเจ้าหน้าที่ที่ รพ เสร็จก็ส่งตัวไปแผนกทำคลอด ตอนนี้ เช็คเราและลูกในท้องและบอกว่าถ้าวันนี้ ยังไม่คลอดพรุ่งนี้ต้องให้ยาเร่งเพราะน้ำคล่ำออกจะหมดแล้ว โหเราก็คิดว่าต้องรออีกหรือนี่ เช็คเสร็จไปที่เตียงคนไข้ โชคดีได้ห้องสุดท้าย ห้องมี 2 เตียง นับว่าดีมากไม่อึดอัด เตียงว่างเป็นของฉัน เพราะเหลือที่เดียวมีคนจองแล้ว

อาการเจ็บท้องเริ่มขึ้นเรื่อยๆ ทฤษฎีที่อ่านมาตอนนี้ งัดออกมาใช้จนหมด แต่ก็ไม่คลายอาการเจ็บได้เลย เริ่มตาเริ่มไหลสามีมองหน้าได้แต่กุมมือ จากน้ำตาไหลเป็นพักๆ ก็เริ่มมีเสียงคราง(เจ็บปวด)ออกมาด้วย พยาบาลเอาเครื่องมาเช็คบอกว่ายังไม่พร้อมที่จะคลอดเพราะการบีบตัวของมดลูกยังไม่ถี่พอ โหตอนนี้ละทนๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เจ็บปวดน้ำหูน้ำตาไหล ไอ้ที่ทฤษฎัคลายความเจ็บนี่ใช้ไม่ได้เลย ดจ็บจนถึงหกโมงเย็น บอกหมอว่าฉันไม่ไหลแล้ว ตอนนี้ละ หมอโทรตามหมอทำคลอดมาด่วน ตอนนี้มานอนรอคลอดที่ห้องทำคลอดแต่การบีบตัวของมดลูกยังไม่ถี่พอที่จะคลอดอยู่ดี แต่อาการเจ็บนี่สิทนไม่ไหลแล้ว หมอมาถามเรื่องบล๊อตหลังและบอกผลข้างเคียงที่จะเกิด แล้วก็ทำการบล๊อคหลังให้ช่วงสี่ทุ่ม โอออออออ ค่อยยังชั่ว เริ่มพูดคุยกับสามี หัวเราะยิ้มได้ คุณหมอแซว

" ไม่เกินเที่ยงคืนคลอดแน่ๆ" เสียงคุณหมอบอก ก๊ากกกกกกกกก ที่ใหนได้ เที่ยงคืนก็แล้ว ตีหนึ่ง ตีสอง ก็แล้วไม่ไหวละ หมอก็ง่วง คนท้องก็ เพลีย คนเฝ้าก็เผลอหลับ ไม่ไหว คุณหมอเดินมาเร่งยาให้เลย ทีนี้ละ แม่เจ้าเอ้ย ความทรมานอยู่ที่ใหน ความทรมานก็อยู่ที่นั่นละค่ะ เจ็บอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หมอก็เดินหายไปในความมืด(แอบนินทาหมอ สงสัยแกไปงีบ หายไปนาน จนบอกบอกสามี เธอๆ หมอลืมฉัน ไปตามมาที ไม่ไหวแล้ว) สักพักหมอเดินมาเหมือนรู้ว่าเรานินทา มาตรวจความเรียบร้อยแล้วบอก ช่องคลอดยังเปิดไม่พอ โอ้ยยย จะเอาขนาดใหน ไอ้เราก็จนไม่อายใครละทีนี้ ร้องลั่นโรงพยาบาลเลย บอกหมอว่าไม่ไหลแล้ว หมอเลยดูอีกที แล้วบอกเราว่า ไม่กินสิบห้านาทีเสร็จเรียบร้อย ช่วงนี้ละ เป็นอะไรที่ต้องบอกตัวเองว่าเป็นงัยเป็นกัน ขอให้ลูกปลอดภัย (สู้ตายค่าา) สุดท้ายลูกน้อยก็คลอดตอนตีสามจะตีสี่โห หมอหนอหมอ โกหกกันได้ สิบห้านาทีอะไร ปาเข้าไปเกือบชั่วโมง

ตอนได้เห็นหน้าลูก หลายๆคนบอกว่าโอ้ลูกแม่ น้ำตาก็ไหล แต่เราสิก๊ากกกกก เห็นหน้าลูก(คราบเลือดยังติด หมอใจดีเอาหมอให้ซบอกแม่ก่อน ซึงหมอมากค่ะ) "ร้องทำมัยลูกอย่าร้องๆแม่อยู่นี่แล้ว" เอ๊ะ เราไม่พูดเหมือนคนอื่น ก๊ากกก

สุดท้ายแล้วถึงตอนนี้ ทำให้เรารักแม่มากขึ้น มากกว่าก่อนที่ว่ารักมากแล้ว ก็ตอนเรามีลูกนี่เอง

อยากบอกแม่ว่า รักแม่มากค่ะ

Create Date : 15 สิงหาคม 2551		0 comments
Last Update : 12 กันยายน 2552 1:03:32 น.
Counter : 556 Pageviews.
Share Tweet