งานหนัก เงินน้อย ใครจะไปทำ
"งานหนัก เงินน้อย ใครจะไปทำ"
หลายๆ คนก็ได้แต่พูดกับบ่น แต่ไม่ได้ทำอะไรให้มากไปกว่านั้น
เห็นๆ อยู่ก็มี ครู พยาบาล ตำรวจ พนง.โรงแรม เทลเลอร์ พนง.ประกัน
(ปล. ตำรวจนินับแต่พวกชั้นปฏิบัตการนะครับ พวกนายพัน,นายพล ไม่นับ)
แต่ที่เราต้องทนทำอยู่อย่างนั้นมันเป็นเพราะตัวเรารึเปล่าครับ?
ลองถามตัวเอง . . .
ในความคิดผม ผมว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องของ "ธรรมชาติสัตว์โลก" ล่ะนะ คือ
ใครยอมรับสภาพแบบนั้นก็จะอยู่อย่างนั้นล่ะคับ
การเป็นลูกจ้าง ก็เป็นธรรมชาติสัตว์โลก ที่ถูกควบคุมโดยนายจ้าง ล่ะครับ
เพราะเราไม่ได้คุมเรื่องการจ่ายเงินพนง.นิ
เพราะเราไม่ได้มีสิทธิ์ในการจัดการของธุรกิจนิ
เพราะเรายังต้องพึ่งเงินเดือนจากเค้าอยู่นิ
เพราะฉะนั้นเราจึงต้องยอมเสียเปรียบป็นลูกจ้าง "งานหนัก เงินน้อย" ต่อไป
จริงๆ แล้วผมคิดว่าโลกทุกวันนี้มันกดดันให้คนออกไปทำธุรกิจกันเองนะ
ถ้าคุณลองถามคนที่เป็นเจ้าของธุรกิจเอง
ขี้หมูขี้หมาก็เคยจับเงินสด 1,000,000 บาทมาแล้วทั้งนั้นครับ
(งานลูกจ้างธรรมดา เก็บเงินอีก 10 ปีก็ไม่มีทาง)
แต่โชคร้าย พวกเรามักไม่ได้ถูกสอนมาเพื่อเป็นเจ้าของธุรกิจ
พ่อแม่เราพร่ำบอก "ตั้งใจเรียนเก่งนะลูก จะได้เข้าบริษัทดีๆ เข้าราชการได้"
คุณครูเราก็พร่ำบอก "ตั้งใจเรียนเก่งนะนักเรียน จะได้เข้าบริษัทดีๆ เข้าราชการได้"
... ทั้งหมดทั้งปวงก็เพื่อ เป็น ลูก จ้าง เค้า...
ใครหลายๆคนก็คิดแบบนี้ค่ะ
แล้วใครหลายๆคนก็อยากจะเปลี่ยน
แต่อาจจะเป็นเพราะเรายังไม่กล้ารับความเสี่ยงตรงนั้น
หลายๆ คนเลยยังไม่กล้าเดินออกมา
แต่ถ้าเราตั้งใจจะทำจริงๆ มันก็คงมีจุดๆ นึงแหล่ะค่ะ
ที่เราจะลุกขึ้นมาพยายามทำสักครั้ง ^^