คุณชายอ่อนไหว กับผู้ชายปากเสีย

มันเป็นเรื่องราวของความ รู้สึกระหว่าง ผม กับ เพื่อนคนหนึ่ง ซึ่่งผมเองก็ยังตอบตัวเองไม่ได้ว่าผมรู้สึกกับมันแค่ "เพื่อนรัก" หรือ "ผมแอบรักเพื่อน"

เรื่องมีอยู่ว่า 4 ปีก่อนผมเจอมันครั้งแรกยอม รับว่าปิ้งว่ะ คิ้วหนา ตาหวาน เสปกชิบ... สมมุติว่ามันชื่อ เชี้ยไรสักอย่าง ละกันแต่ตอนหลังมารู้ว่ามันสปีชีส์เดียวกับผม ก็เลยแอบผิดหวังหน่อยๆ แต่ก็นะคิดไปคิดมาผมกับมันโอกาสจะได้เจอกันอีกคงยากเพราะอยู่ก็คนละที่กัน ที่ได้เจอเพราะมันเป็นเพื่อนของเพื่อนผมต่างหาก แล้วอีกอย่างมันก็คงไม่ชอบผู้ชายอย่างผมหรอก

แต่หลังจากนั้นไม่ นานอยู่ๆก็กลับมีเหตุจำเป็นที่ทำให้ผมต้องย้ายไปอยู่คอนโดเดียวกับเพื่อนผม ประมาณว่ามันจะย้ายออกกลับไปทำงานที่ ตจว. แล้วผมเองก็กำลังอยากจะย้ายที่พักอยู่แล้วผมก็เลยเสียบแทนมันเรย แล้วก็บังเอิญอีกว่ามันเป็นคอนโดเดียวกับที่ ไอ้เชี้ยไรสักอย่างของผม มันพักอยู่ด้วยเหมือนกันเพียงแต่อยู่กันคนละห้องคนละชั้นกันเท่านั้นเอง หลังจากนั้นผมกับมันก็เลยมีโอกาสได้ทำความรู้จักกันมากขึ้น และเริ่มสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งผมสนิทกับมันมากขึ้นเท่าไรผมก็พบว่านิสัยที่แท้จริงของมันที่เราได้รู้จัก ช่างแตกต่างกับหน้าตาของมันที่ผมเคยชอบเลยอ่ะ ทั้งขี้วีน ปากร้าย เอาแต่ใจ ขี้โมโหชอบพูดจาตรงๆหาได้แคร์ความรู้สึกของคนอื่นไม่....และที่สำคัญมันดัน เป็นนิสัยแบบเดียวกับผมเลยอ่ะเมื่อเสือ 2 ตัวอยู่ถ้ำเดียวกันแทบไม่ต้องพูดถึงคุยกันได้ไม่ถึงสองคำ สัตว์เลื้อยคลาน ก็ออกมาเดินเพ่นพล่านกันเต็มไปหมดจนทำให้ผมไม่หลงเหลือความประทับใจครั้งแรกกับมันอยู่เลย

ผมกับมัน ด่ากัน ทะเลาะกัน เดี๋ยวโกรธกัน เดี๋ยวดีกันอยู่อย่างนี้จนกลายเป็นเรื่องปกติในชีวิตประจำวัน ประมาณว่าวันไหนไม่ได้ด่ากันนอนไม่หลับ ตกเย็นเลิกงานมันก็โทรมาละกูรอกินข้าวนะ...หรือเวลาผมหายไปกับกิ๊ก กั๊ก (อ่านะขอ..นิสนึง)ของผมบ้างมันก็จะคอยโทรตาม...มึงอยู่ไหน? ไปกับใคร? จะกลับกี่โมง? แม่งถามอย่างกับเมียแน่ะ พอกลับมามันก็จะต้องแอบมานั่งเช็คโทรศัพท์ของผมว่าไปกับใครมา ชื่อ เบอร์โทรอะไร จนผมด่ามันประจำว่าสาดด..เช็คกรูอย่างกับกรูเป็นผัวเมิงแน่ะ รำคาญว่ะ..อย่าเสือกเรื่องของกูได้ป่ะ!....มันก็จะทำหน้าตากวนทีนแล้วบอกว่า ไม่ได้ ! กรูจะต้องรู้เรื่องเมิงทุกเรื่อง มีอยู่ครั้งหนึ่งมันเคยพูดทีเล่นทีจริงกับผมว่า มึง กับ กู มาเป็นแฟนกันมั้ย? เป็นแฟนกันแต่ไม่ต้องมีไรกัน ผมก็ปากไวตอบกลับไปเลยว่า สาดดดคิดได้นะเมิง กรูไม่สมสู่กับสัตว์ 55555+(ดูปากผมดิ ใช่ย่อยพอกันแหล่ะ) ผมกับมันใช้ชีวิตอยู่แบบนี้จนกลายเป็นความเคยชินโดยไม่รู้ตัว แต่แปลกนะผมบอกว่าผมรำคาญมัน แต่ผมก็ไปไหนมาไหนกับมันตลอดเรียกได้ว่ามีผมอยู่ที่ไหน ก็มีมันอยู่ที่นั่นตัวติดกันจนบางครั้งคนอื่นคิดว่าผมกับมันเป็นแฟนกัน แต่สำหรับผมความรู้สึก ณ.ตอนนั้นบอกได้เลยว่ากับไอ้เวงนี่ เพื่อน...เพื่อนคำเดียวเท่านั้น....
ผมเคยลองคิดนะว่าเพราะอะไรผมถึงคบ กับมันได้ทั้งที่นิสัยเสียๆของมัน ช่างเป็นข้อเสียที่เรารับไม่ได้เลยจริงๆ แต่ในมุมกลับกันตลอดเวลาทุกครั้งที่ผมมีปัญหามันจะเป็นคนแรกที่อยู่ข้างๆผม เสมอ คอยช่วยเหลือให้คำแนะนำ เป็นทุกข์เป็นร้อนแทนผมไปทุกเรื่องขอเน้นว่า..ทุกเรื่องจริงๆ..ทุกคำปรึกษา ของมันบางครั้งมันถึงกับทำให้ผมถึงกับอึ้งไปเลย ประมาณว่ามึงจะปลอบกูหรือว่ามึงจะมาซ้ำเติมกูกันแน่แต่มาคิดๆดูที่มันพูดมา ก็เป็นความจริงทุกอย่าง มันมักจะสอนและบอกกับผมเสมอว่าให้อยู่กับความจริงและยอมรับปัญหาให้ได้ และที่สำคัญมันรู้แม้กระทั่งว่าผมคิดอะไรอยู่ ชอบกินอะไรมันก็จะซื้อมาฝาก โดยเฉพาะน้ำพริกปลาทูนี่ ผมอ่ะชอบกินนะแต่ขี้เกียจแกะปลาอ่ะ มันรู้มันก็จะด่าว่าเรื่องมากทำอย่างกับเป็นคุณชายแต่มันก็แกะให้ผมกินนะ ...มีคนเดียวที่เคยทำให้ผมแบบนี้เป็นผู้มีพระคุณและเป็นคนที่ผมรักมากที่สุด ในชีวิตคือ"ยาย"ของผมนั่นเอง หรือเวลาผมทำผิด ผมโกหกมัน มันก็รู้ทันผมซะไปหมดทุกเรื่อง....ช่างแสนรู้จริงๆ...อิอิ

ถึงตอน นี้ก็กว่า 4 ปีแล้วซินะที่ผมกับมันรู้จักกันมา เรายังคงทะเลาะกัน ด่ากันเหมือนเดิม แต่มีอยู่อย่างเดียวที่ไม่เหมือนเดิมคือความรู้สึกของผมกับคำว่า เมื่อก่อน กับ ตอนนี้

เมื่อก่อน.........เวลามันโทรตาม โทรจิก..แม่งรำคาญ ๆ ๆ จะโทรมาทำไมบ่อยๆวะ !
ตอนนี้............มันหายไปวันเดียว ทำอะไรอยู่วะ ไมยังไม่โทรมาอีก จะโทรมาหาเรื่องทะเลาะ หรือมาเล่าเรื่องไร้สาระไรของเมิงก็ได้แต่ขอให้โทรมาเหอะ แต่พอมันโทรมาจริงๆก็แอบน้อยใจ ทำท่าไม่อยากรับสาย แต่ใจจริงก็นั่งรอโทรศัพท์มันคนเดียวทั้งวันแหล่ะ ใครโทรมาก็แอบดีใจนึกว่าเป็นมันไปหมด พอเห็นว่าไม่ใช่ก็แอบเศร้าอ่ะ

เมื่อก่อน.........ไอ้นิสัยขี้วีน ปากร้าย เอาแต่ใจ ขี้โมโหชอบพูดจาตรงๆหาได้แคร์ความรู้สึกของคนอื่นไม่ของเมิงเนี่ยะ แม่งกรูรับไม่ได้จริงๆ
ตอนนี้............มึงจะขี้วีน ปากร้าย เอาแต่ใจ ขี้โมโหชอบพูดจาตรงๆหาได้แคร์ความรู้สึกของคนอื่นไม่...ก็แล้วไงอ่ะ! มึงก็เป็นของมึงแบบเนี้ยะ มันเป็น nature ของเมิงอ่ะ กูรู้ กูเข้าใจ กูรับได้ แล้วกรูจะมานั่งใส่ใจทำไมวะแค่มึงเป็นเพื่อนที่ดี เข้าใจกู คอยช่วยเหลือ ให้คำปรึกษา คอยอยู่ข้างๆเวลากรูมีปัญหา แค่นี้ก็คงเพียงพอแล้วล่ะ

เมื่อก่อน..........เวลาทะเลาะกันแรงๆ สำหรับผมกรูไม่แคร์ ไม่ง้อ ไม่โทรมาก็เรื่องของมึง ถึงแม้บางครั้งผมจะเป็นคนผิดก็ตาม สุดท้ายมันก็โทรมาหาผมก่อนตลอดแม้มันจะพูดว่ากรูขอด่ามึงก่อน ก่อนจะเข้าเรื่องก็เถอะ แต่ผมก็พอจะสรุปได้ว่ามันง้อผมอิอิ สบายใจ (โรคจิตเนอะ...)
ตอนนี้.............ถ้าทะเลาะกัน ไม่ว่าผมจะทำอะไรก็คิดถึงแต่เรื่องที่ทะเลาะกัน ไม่มีสมาธิ จิตตกทั้งวัน คิดแล้วอย่ากระนั้นเลยผมง้อ ผมขอโทษมันก่อนก็ได้ ก็เราผิดจริงนิ เกิดคราวนี้มันไม่ง้อเราขึ้นมาล่ะคิดแล้วคงทนไม่ได้อ่ะ

เมื่อก่อน .........เวลาจะทำอะไร หรือจะไปไหนแล้วความเห็นไม่ตรงกัน ถึงแม้ผมจะยอมให้มันเพราะจำนนในเหตุผลก็ตาม แต่ในใจก็แอบหงุดหงิดทำไมกรูต้องยอมด้วยวะ เด๋วให้ถึงทีกรูบ้างเถอะ แต่ถึงกระนั้นก็ตามส่วนใหญ่มันก็จะเป็นฝ่ายตามใจผมมากกว่า อิอิ
ตอนนี้ ............กับกรณีเดิมๆ ถ้าผมจะต้องยอมให้มัน ก็ไม่เห็นเป็นไรหนิ กรูเต็มใจ ทีมึงยังยอมให้กรูตั้งหลายครั้ง แค่นี้ชิวๆ ขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆ ได้ทำอะไรเพื่อเมิงบ้างก็พอละ

เมื่อก่อน.........เวลามันไปกับคน อื่น จะเป็นเด็ก เป็น กิ๊ก กั๊ก อะไรของมัน หรือปรึกษากับผมเรื่องบรรดาแฟนคลับของมัน...สำหรับผมก็เรื่องของเมิงดิ อยากจะทำไรก็เรื่องของเมิงมะเกี่ยวกับกรู
ตอนนี้............แค่ได้รู้ ก็แอบหวิวๆในใจ บอกไม่ถูก มันรู้สึกใจหาย ใจสั่น หวั่นไหว (ไม่ชอบเลยความรู้สึกแบบนี้ แต่ก็ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อนเลยจริงๆให้ตายเถอะ)

เมื่อก่อน.........เวลาใครทักว่าเป็นแฟนกันป่าวนี่สองคนนี้ ผมตอบทันทีเรยว่าเย้อออ....ผมไม่เยสหมานะคร้าบบบบ
ตอนนี้............เวลาใครทักว่าเป็นแฟนกันป่าวนี่สองคนนี้ ยังคงตอบเหมือนเดิมเย้อออ....ผมไม่เยสหมานะคร้าบบบบ (แต่ในใจ แอบดีใจ แอบยิ้มปากแทบฉีกถึงหู มีความสุขจนอยากจะกรี๊ดดังๆ แต่ก็นะ...ตื่นๆจากฝันเหอะ)

ทั้งหมดที่เล่ามานี้ ผมไม่รู้หรอกนะว่ามันเรียกว่าอะไร เรียกว่า "ความรัก" ได้หรือเปล่า? เพราะผมเองก็ไม่เคยรู้จัก หรือเคยรักใครจริงๆจังๆสักที แล้วพรุ่งนี้ของผมกับมันจะเป็นอย่างไร ผมก็ไม่รู้ และก็คงไม่มีใครรู้ มีคนเคยบอกว่า " จิตใจคนเรานั้นเปลี่ยนแปลงได้ตลอด วันนี้รัก พรุ่งนี้ไม่รู้ เพราะฉะนั้นถ้าคิดจะรัก ก็ต้องพร้อมยอมรับความเสี่ยง " แต่สำหรับผมกับชีวิตที่เป็นอยู่ตอนนี้ผมมีความสุขดีทุกอย่าง แค่ได้คุยกับมัน ได้ดูแล ได้ช่วยเหลือมันบ้างในเรื่องที่เราช่วยได้ ได้เห็นมันยิ้ม หรือได้ทะเลาะกันก็มีความสุขได้ แค่นี้ก็คงเพียงพอแล้วสำหรับผมเพราะอย่างน้อยถ้าวันหนึ่ง ผมกับมัน ต้องจากกันไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามผมจะไม่รู้สึกเสียดายเลยเพราะอย่าง น้อยๆเราก็ได้ทำอะไร "เพื่อกันและกัน"

Create Date : 17 ธันวาคม 2553		0 comments
Last Update : 17 ธันวาคม 2553 16:26:20 น.
Counter : 1266 Pageviews.
Share Tweet