" สายลมกับแสงดาว "     

ท่ามกลางค่ำคืนที่แสนจะเงี่ยบเหงา มีสายลมพัดเพียงแผ่วเบาเหมือนจะบอกกับเขาว่า ยังมีเรายืนอยู่ตรงนี้ ยังคอยเขาอยู่ตรงนี้ เวลาที่เขาล้มลง เธอคงได้แต่ปลอบและพยุงให้เขาลุก เธอคงทำได้แค่นั้น มันช่างเป็นความรักที่แสนจะเจ็บปวด ยิ่งอยู่ใกล่ก็เหมือนยิ่งไกลห่างออกไป อยากจะรักเท่าไหร่ก็ต้องเก็บมันไว้ในใจ เพียงเพราะเขาคือบุคคลต้องห้าม วันเวลาล่วงเลยผ่านไป เขาจะรู้บ้างไหมว่าหัวใจดวงน้อยๆของเธอต้องจองจำอยู่กับความเจ็บปวด เจ็บที่ได้แต่มอง เจ็บที่ไม่มีสิทธิ๋์ไปรักเขา ทุกครั้งที่สบตากันดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหมาย แต่ไฉนแววตาอีกดวงที่จ้องมองมายังเธอช่างดูว่างเปล่า ยิ่ฟงนานวันหัวใจดวงน้อยๆก็เริ่มจะหมดแรง เธอจึงตัดสินใจ บอกเขาไปเพราะเวลาของเธอ เหลือน้อยลงเต็มที ใจของเธอสั่นระรัวเพียงแค่เจอหน้าของเขา มือที่แสนจะอบอุ่นนั้นจับลงบนหน้าผากด้วยสัมผัสที่แผ่วเบาทำเอาหญิงสาวสั่นผวาไปทั้งตัว ทำไมเขาต้องดีกับเธอถึงขนาดนี้ ยิ่งเขาดีกับเธอมากเท่าไหร่ มันยิ่งทำให้เธอไม่กล้าพอที่จะบอกความในใจกับเขาไป เธอได้แต่มองหน้าเขาที่กำลังตั้งใจดูอาการของเธอด้วยความห่วงใย จนใบหน้าอันซีดเผือกของเธอกลายเป็นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย เขาเห็นท่าทางอันเขินอายของเธอ ก็ได้แต่จับหัวขยี่เบาๆทำให้สาวเจ้าหลุดจากผวัง เธอจะรู้ไหม ว่าตอนนี้หัวใจของชายหนุ่มก็เจ็บปวดไม่แพ้เธอ เขาได้แต่เก็บความรู้สึกที่มีต่อเธอเอาไว้ในใจเพียงเพราะสัญญาที่เคยให้ไว้ "เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป" เขามองใบหน้าหวานของเธอด้วยความเจ็บปวดเพราะไม่รู้เลยว่า เธอจะคิดกับเขาแบบไหน เพราะเธอในสายตาของเขาก็คือบุคคลต้องห้ามเช่นกัน วินาทีที่หัวใจของทั้งสองเริ่มหวั่นไหว สองสายตาผสานกันหวานฉ่ำ จากที่ไม่เคยหวั่นไหวให้อีกผ่ายเห็นแต่ตอนนี้ หัวใจกลับทรยศสายตาคู่นั้นของเขาและเธอ ก่อนเขาจะตัดสินใจพูดออกไป "ฉันรักเธอ" เพียงแค่ประโยคนั้นทำเอาสาวเจ้าน้ำตาไหลด้วยความคับแค้นใจ ทั้งเกลียด ทั้งแค้นตัวเอง เวลาที่ผ่านมาเธอมัวทำอะไรอยู่ ทั้งๆที่รู้ว่าเธอมีเวลาอยู่บนโลกใบนี้ได้อีกไม่นาน ทำไมเธอถึงไม่ยอมพูดมันออกไป กลับปล่อยให้วันเวลามันหวนกลับมาทำร้ายเธอ ทำร้ายคนที่เธอรักและรักเธอ เธอเอาแต่ยิ้มและหัวเราะทั้งน้ำตา โอดกอดเขาแน่ และตัดสินใจพูดสิ่งที่อยู่ในใจของเธอมานานแสนนาน "ฉันก็รักเธอ" ทั้งสองส่งผ่านความรู้สึกของกันและกันผ่านทางอ้อมกอดอันอบอุ่น สำหรับเขาเธอคือผู้หญิงที่อ่อนหวานและน่าทะนุถนอม สำหรับเธอเขาคืออ้อมกอดอันอบอุ่นที่ไม่เคยพบเจอ ทั้งสอนกอดกันอยู่นาน แต่เวลาแห่งความสุขมักจะหมดไปเร็วเสมอ เมื่อลมหายใจของเธอแผ่วเบาลงไปเรื่อยๆจนเขาสัมผัสได้ เขารับรู้ซึ่งอาการของเธอดี เขาได้แต่ยิ้มและจับมือเธอไว้แน่น ทั้งสองสบสายตากันโดยที่ไม่ต้องพูดอะไรก็เข้าใจความหมายเขาโอบกอดเธออีกครั้ง และอีกครั้ง บอกรักเธออีกนับร้อยครั้งเยื่องคนที่เก็บความรู้สึกมานานแสนนาน ตอนนี้เธอได้อยู่ในออมกอดของเขาลมหายใจของเธอแผ่วปลาย ใบหน้ายิ้มด้วยความสุข และเธอก็จากไปในที่สุด  ทิ้งไว้เพียงแต่เขา ที่เอาแต่โอบกอดเธอไว้แนบแน่น "ฉันรักเธอ"

เขาสัญญากับตัวเองว่า

"เขาจะเป็นสายลมที่คอยโอบกอดแสงดาวอันแสนเหงาดวงนั้นตลอดกาล"