:: The Bus Number 11 :: ( ตอนจบ )
เวลาผ่านไปหลายปี จนฉันกลับมาช่วยงานที่บ้านเกิด จู่ๆเจี๊ยบก็โทรมาบอกว่าอยากสอนพิเศษ เพื่อเป็นวิทยาทานบ้าง เพราะกลัวว่าจะลืมสิ่งที่เรียนมา ฉันเห็นด้วยอย่างยิ่ง เมื่อคนเราพร้อมกับงานที่ทำแล้วอยากจะให้คนอื่นบ้าง เป็นความคิดที่ดีมากนอกจากมีความสุขแล้ว ยังเป็นประโยชน์แก่ผู้อื่นอีก นับว่าเป็นการให้ที่ยิ่งใหญ่ และมีความหมายในจิตใจมากๆ
เจี๊ยบฝากให้ฉันถามน้องๆ หรือญาติพี่ี่น้องของฉันที่เรียนอยู่ว่ามีใครอยากเรียนพิเศษพวกฟิสิกส์ คณิตศาสตร์ให้ช่วยถามให้ด้วย ถ้าใครอยากเรียนก็นัดกันไปเรียน ตามมหาวิทยาลัยต่างๆในเมือง นัดสถานที่กันเลือกเอาที่สะดวกทั้งคนสอน คนเรียนเข้าว่า อาจมีข้อความน่ารักจากฉันส่งไปชวนเขามาดูคอนเสริ์ตบ้าง
เมื่อปีที่ผ่านมา ไปดูเฉลียงก็ส่ง SMS ไปชวนเล่นซะงั้น ทางโน้นก็ตอบมาว่าอิจฉาจัง เพราะเค้าต้องทำงานที่ต่างจังหวัด เค้าก็ยังน่ารักใช่ย่อย ดูแล้วคงเป็นเพื่อนกันมากกว่า อย่างน้อยการที่ได้รู้จักเพื่อนมนุษย์ในโลกใบนี้เพิ่มขึ้น
จากวันแรกจนถึงปัจจุบันเรามักจะติดต่อกันทางโทรศัพท์มากกว่า การจะหาเวลาไปเจอกัน นั้นแสนยากเพราะต่างคนก็ต่างมีงาน แต่ใช่ว่าเราจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้ไม่ใช่หรือ การมีเพื่อนเพิ่มอีกคนหนึ่งดีจะตายไป
ในวันเวลาของชีวิต และ . .
การเดินทางของชีวิตนั้น คงจะมีไม่กี่ครั้ง ที่เราอาจะได้เจอกับใครสักคน ที่เราไม่เคยล่วงรู้มาก่อน
และไม่คิดว่าจะได้มาเจอกัน แต่เมื่อวันหนึ่ง ไม่ว่าจะด้วยเรื่องของโชคชะตา หรือว่าจะเป็นความบังเอิญก็ตาม
ในที่สุด เราทั้งคู่ก็โคจรมาพบกันแล้ว ในโลกที่เราคิดว่ามันกว้างใหญ่ใบนี้ ไม่ว่าความผูกพันที่เกิดขึ้นของเราทั้งคู่ จะออกมาในรูปแบบใดก็ตาม
ในความสัมพันธ์ที่มีเราต่างมีแก่กัน ไม่ว่ามันจะอยู่ในทิศทางใด เรายังคงรักษามันไว้ อยู่ในใจเรื่อยมา เราจะยังคงไม่ลืมความประทับใจ . . ที่ต่างมีไว้ให้แก่กัน หลายสิ่งมีความงดงามเสมอ
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปี มิตรภาพและไมตรี รวมไปถึงความรู้สึกที่คนดีนั้นที่มีให้ ทุกความความคิดนึกยังจำว่ารับไว้ ไม่เคยหล่นเกลื่อนหาย เรายังเก็บเอาไว้อยู่ข้างกาย ไม่ลืมเลือน
ครั้งหนึ่งเคยรู้จักกัน ไม่เวลาผ่านยาวนานเท่าไหร่ ความรู้สึกดีข้างในใจ เสมอเหมือนเรายังเป็นเพื่อนเก่า .. ที่คุ้นเคย ไม่เคยเหงามิตรภาพของสองเรา ยังเป็นเหมือนดั่งเป็นเงา . . .ของวันวาน
หลายอย่างที่ผันเปลี่ยน โลกยังหมุนเวียนเปลี่ยนไปอย่างล่าช้า หากเราไม่รีบเดินตามเวลา ไม่จำเป็นต้องมองหานาฬิกา ไม่มีเวลาที่เดินล่วงหน้าตัวเราไป
อย่าไปกังวลในสิ่งข้างหน้าว่าจะเกิดอะไร เราต่างอาจพบใครอีกก็ได้ เวลที่เดินข้างหน้าต่อไป อาจมีวันไหนที่โลกหมุนยังคงหมุนเรื่อยไป เพื่อให้ใครต่อใครได้เจอกัน
สำหรับเรื่องราวของพ่อหนุ่มหน้าหยกของฉัน ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันจนถึงวันนี้ ยังเป็นชายหนุ่มที่ะเยอทะยานเช่นเดิมไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย ทุกวันนี้เขายังคงเป็นผู้ชายที่พยายามทำงานเพื่อหาความมั่นคงให้ชีวิตตัวเอง ทุกครั้งที่เห็นรถเมล์สาย ปอ 11 ผ่านไป ฉันยังจำความรู้สึกที่ดีๆเหล่านั้นได้ แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานแล้วก็ตาม
ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่านเรื่องน่ารักๆที่เกิดขึ้นได้ในเมืองใหญ่ อย่างนี้ มิตรภาพเกิดขึ้นได้เสมอ ไม่ว่าเราจะอยู่ที่ใดๆในโลกใบนี้
ลิงก์ที่เกี่ยวข้อง :
ตอนที่ 1 : //www.bloggang.com/mainblog.php?id=korpai&month=15-06-2009&group=16&gblog=3
ตอนที่ 2 : //www.bloggang.com/viewblog.php?id=korpai&date=03-03-2011&group=16&gblog=4
ตอนที่ 3 :
//bg2.bloggang.com/admin/manage.php?id=korpai&action=blog&group=16
ตอนที่ 4 :
//www.bloggang.com/mainblog.php?id=korpai&month=03-03-2011&group=16&gblog=7
ตอนที่ 5 :
//www.bloggang.com/viewblog.php?id=korpai&date=03-03-2011&group=16&gblog=8
ตอนที่ 6 :
//www.bloggang.com/mainblog.php?id=korpai&month=03-03-2011&group=16&gblog=9
เขียนโดย
KorP@i
Create Date : 03 มีนาคม 2554 |
|
6 comments |
Last Update : 10 มีนาคม 2554 14:13:00 น. |
Counter : 514 Pageviews. |
|
|
|
แวะมใาทักทายตอนใกล้เลิกงานครับ