ขอบคุณ...เทคโนโลยี บางครั้งความทันสมัยก็ก่อให้เกิดเรื่องราว ขอบคุณ...เทคโนโลยี กรี๊ง...กรี๊ง...กรี๊ง....... “ ฮัลโหล ” “ เฮ้!..ต่าย มีค่ายทำฝายที่เชียงใหม่ว่ะ...สนใจมะ? ” “ เมื่อไรล่ะ? มีใครไปบ้าง? พวกแกไปกันเปล่า? ” . “ ตกลง งั้นลงชื่อกับอ.เจ็กให้ด้วย บ๊าย บาย ” อันที่จริง ค่าย เป็นกิจกรรมที่ฉันชอบทำเป็นที่สุด ไม่ว่าจะเป็น ค่ายผู้นำเยาวชน ค่ายสร้างเครือข่ายทำความดี รวมถึงค่ายธรรมะ ล้วนไปมาแล้วทั้งสิ้น ไปแบบไม่มีเงื่อนไข อาจารย์ส่งไป แม้จะรู้อยู่แล้วว่ากลับมาต้องมีงานทำเพื่อสานต่อโครงการเสมอ แต่ก็ด้วยความเต็มใจไป เพราะฉันไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายแต่อย่างใด แถมได้สิ่งตอบแทนเป็นมิตรภาพ ประสบการณ์ และความคิดของหลากหลายผู้คน อันแสนมีค่า น่านำมาปรับใช้ สิ่งเหล่านี้ต่างหากประเมินค่าไม่ได้เสียอีก ค่ายอาสาสมัครที่เชียงใหม่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกของการออกค่ายอาสาฯ ฉันรู้สึกตื่นเต้น เพราะรู้ว่าจะต้องนำเรี่ยวแรงที่มีอยู่อันน้อยนิดไปใช้ให้เกิดประโยชน์ให้มากที่สุด ไม่มีความรู้มาก่อนเลยว่าฝายเขาทำกันอย่างไร อีกทั้งคำชวนของเพื่อนตอนแรกยังผิดพลาดอีก เพราะข้อมูลที่แท้จริงของค่ายอาสาฯ คือ การไปถางป่า เพื่อทำแนวกันไฟ ก่อนออกเดินทางไม่ได้เตรียมตัวอะไรมากนัก ถึงแม้ว่าจะเป็นค่ายอาสาฯครั้งแรกแต่ความตั้งใจ และเต็มใจเหมือนทุกครั้ง อาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ ส่วนเรื่องการเดินทางพวกเราทั้ง 11 คน (อาจารย์ 1 คน และนักศึกษาชาย 5 คน หญิง 5 คน) มีความสุข สนุกสนาน เฮฮากันดี พวกเราสนิทกันทุกคน เวลาใครยิงมุขตลกจึงมีคนคอยเสริมรับตลอดเพื่อไม่ให้มันแป๊ก ( เป็นภาษาที่ใช้เรียกเวลาเพื่อนเล่นมุขตลกแล้วไม่มีใครขำ) คุยกันไปเกือบตลอดทางมีทั้งสาระ คือ การรายงานข่าว ขุดประเด็นที่กำลังฮอตฮิตขึ้นเสวนา ต่างคนต่างร่วมแสดงความคิดเห็นแตกต่างกันออกไป เรื่องไร้สาระคงหนีไม่พ้นเรื่องซุปซิปนินทา แบบที่กระจายปากต่อปากเป็นข่าวอยู่ทุกวันนี้จนหาต้นตอไม่เจอ คาดว่าโชว์เฟอร์คงได้ประโยชน์จากข่าวสารเหมือนชมรายการเล่าข่าว หรืออย่างน้อยสารถีคงไม่เผลอหลับแน่นอน หลายสถาบันการศึกษารวมตัวพร้อมกัน ณ บ้านแม่เมือง ต.ป่าแป๋ อ.แม่แตง จ.เชียงใหม่ ภายใต้โครงการป้องป่าจากเปลวไฟ โดยเหล่าอาสามาสู้ไฟ หลังรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ พวกเราทั้ง 11 คนไม่รีรอ รีบเร่งเข้าล้างจานกองเผนิน ผนวกมาเป็นระยะ ๆ จนบางสถาบันกุลีกุจอเข้าช่วย หนึ่งในนั้นมีหนุ่มร่างสูง ผิวขาว ผมยาวสไตล์เกาหลีจากอรัญประเทศ เข้ามาช่วยยกกะละมังใหญ่ใส่น้ำอย่างทะมัดทะแมง เรามีโอกาสคุยกันเพียงไม่กี่คำขณะล้างจาน เขาเป็นคนมีอัธยาศัยดี มีน้ำใจ จนฉันเกิดความประทับใจ หลังกลับจากค่ายเรามีโอกาสได้สานสายสัมพันธ์กันมากขึ้น เริ่มเรียนรู้ซึ่งกันและกัน แลกเปลี่ยน แสดงความคิดเห็นกัน เขามีความคิดแตกต่างจากวัยและการพูดจาที่รียกได้ว่าเป็นผู้ใหญ่ที่น่ายกย่อง ทั้งที่เขาอ่อนกว่าฉันถึง 3 ปี ฉะนั้นการคุยกันของเราทั้งคู่จึงไม่น่าเบื่อหน่าย เพราะนอกจากจะคุยถึงเรื่องการดำเนินชีวิตแล้ว เขายังเป็นคนปากหวาน(แต่ไม่เลี่ยน) อารมณ์ดี และมีข้อคิดตลอดเวลา ในขณะที่ภายในใจเขาเป็นคนอารมณ์ร้อน โมโหร้าย ตัดสินใจรวดเร็ว กล้าได้กล้าเสียพอสมควร ขณะเดียวกันเขาเองรู้ว่าฉันเป็นคนใจเย็น มีเหตุผล รอบคอบ คิดและไตร่ตรอง จนเขาบอกกับฉันว่า “ เราทั้งคู่เหมาะสมกัน ขณะที่คนหนึ่งร้อน คนหนึ่งเย็น ”เขาชอบที่จะฟังฉันพูด โดยเฉพาะวันนั้นที่ค่าย ก่อนการมอบป้ายรณรงค์ให้กับชาวบ้าน เสียงที่เปล่งอธิบายความหมายของป้ายออกมาจากโทรโข่ง(กระบอกเสียงที่ใช้แบตเตอรี่จากถ่าน) นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของความประทับใจ ทำให้เขาอยากที่จะรู้จักฉันมากขึ้น เราสนิทกันมากขึ้น เห็นได้จากการแสดงความเป็นห่วงเป็นใย นึกถึงกันตลอดเวลา เขาเคยบอกกับฉันว่า “หากเราคบกันต้องไว้ใจและเชื่อใจกัน ถึงเราจะไม่ได้คุยกันทุกวัน เพราะต่างฝ่ายต่างมีภาระหน้าที่แตกต่างกัน แต่อย่างหนึ่งที่มีคือ ความหนักแน่นพอ ” ช่วงเวลาเพียงไม่นาน ฉันเริ่มติดต่อเขาไม่ได้ในเวลาที่เคยติดต่อ มันขึ้นหน้าจอโทรศัพท์ว่า สายไม่ว่าง แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร เมื่อถามเขาเขาบอกว่า โทรศัพท์รับสายซ้อนไม่ได้ จะได้รู้ว่าเขาคุยกับสาวคนอื่นอยู่ แต่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรอีก มันคงเป็นเรื่องปกติของชาวค่ายที่น่ารักและมีมนุษยสัมพันธ์ดีที่ต้องมีสาว ๆ คุยบ้างเป็นเรื่องธรรมดา ที่สำคัญเขาออกค่ายบ่อย และตอนั้นเขาก็อยู่ที่ค่ายด้วย หลายวันต่อมาเหตุการณ์นี้ยังเกิดขึ้นกับฉันอยู่ สายไม่ว่าง ยังปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์เวลาเดียวกับที่ฉันเคยคุยกับเขา จนเริ่มเอะใจ เมื่อความสงสัยเก็บไว้ไม่อยู่ คำถามจึงเกิดขึ้น แต่คำตอบที่ได้จากปากของเขาคือ แบตเตอรี่หมด ถ้าเป็นคนอื่นได้ยินคงคิดว่าเป็นอย่างนั้น แต่เจ้าโทรศัพท์ของฉันนี่สิมันดันบอกว่าสถานการณ์ไม่ใช่อย่างนั้น หลังจากนั้นความเคลือบแคลงในใจฉันจึงเกิดขึ้น รู้สึกว่าการคุยของตัวเองไม่เหมือนก่อน แม้ว่าคำพูด และน้ำเสียงยังปกติ แต่ความคิดในใจมันไม่ปกติ ประกอบกับคำชวนของเขาที่ให้ฉันไปเที่ยวตลาดโรงเกลือ ทั้ง ๆที่ก่อนหน้านี้เขาไม่อยากให้ฉันกับเพื่อน ๆ ไปด้วยซ้ำ ยังมีประโยคเรื่องสายซ้อนที่อ้างว่าทางบ้านโทรไม่ติดอยากให้กลับไปช่วยงานที่บ้าน พร้อมบอกอีกว่าไม่รู้โทรศัพท์เป็นอะไร เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ทำไมที่บ้านโทรไม่ติด ซึ่งเป็นลักษณะคำพูดที่แฝงไปด้วยเสียงสูงทั้งนั้น ฉันไม่ชอบพูดถึงอดีตโดยเฉพาะเรื่องที่จะทำให้เกิดความไม่สบายใจ แต่ชอบจำเป็นบทเรียนเตือนตนมากกว่า แต่เขาเป็นคนจุดชนวนชวนฉันพูดขึ้นมาก่อน ฉันจึงต้องสนองไปตามที่เขาเสนอ คำพูดของฉันที่บอกว่าโทรศัพท์แสดงสถานะเมื่อติดต่อไม่ได้ ทำเอาเขาถึงกับเงียบลงขณะหนึ่ง แต่เขาเป็นคนมีความคิด คิดไวเสียด้วย จึงบอกมาว่า ไม่ขอพูดอะไรดีกว่า เพราะพูดไปก็เหมือนกับการแก้ตัว ตัวเขาเองเป็นคนหนักแน่นพอ ฉันเองอยากจะจบเรื่องนี้แล้วเหมือนกัน แต่อดไม่ได้ที่จะขอแสดงความคิดต่ออีกเล็กน้อย ฉันจึงบอกกับเขาว่า คนเราต่อให้มีความคิดดีสักแค่ไหน แต่ถ้าการกระทำมันไม่ได้ไปควบคู่กับความคิดล่ะก็...มันก็ไม่เกิดประโยชน์อะไร ค่ายอาสาฯ ครั้งหน้าเป็นการทำฝายจริงแน่นอน ฉันกับเพื่อน ๆ ลงชื่อเตรียมพร้อมไปกันแล้ว การเดินทางและการทำงานคงถึงจุดมุ่งหมายเหมือนเดิม แต่เป้าหมายของเราไม่ได้อยู่ที่งานอย่างเดียวแล้วนี่สิ! ติดแต่ว่า เขาจะกล้ากลับมาเยือนค่าย เพื่อทำฝายครั้งนี้ด้วยหรือเปล่าน๊า???... วิทิตวาณี   Create Date : 15 ตุลาคม 2550 4 comments Last Update : 25 ตุลาคม 2550 21:16:31 น. Counter : 684 Pageviews. Share Tweet

ค่าย ช่างเป็นอะไรที่เหมาะกับคุณและดูว่าคุณคงชอบมันจริงๆ นะครับ คุณนักกิจกรรมตัวยง และหญิงเหล็ก แห่งเจอาร์   โดย: reaction 15 ตุลาคม 2550 2:48:10 น.

ถ้ามีจะไปอีกนะ... ชอบมาก ... เหนื่อยแต่สนุกดีอะ เราเอางานอัพแหละนะจ๊ะ ...อิอิ...   โดย: junaka 15 ตุลาคม 2550 13:13:44 น.

ดีใจที่กิจกรรมดีๆ นี้ทำให้เพื่อนต่ายได้รับเรื่องราวอันน่าประทับใจ   โดย: โรมรัน (zikou ) 15 ตุลาคม 2550 16:17:16 น.

ค่ายกับความทรงจำที่ดี เพื่อนที่ดี แต่บางคน...   โดย: วลีรมย์ 16 ตุลาคม 2550 22:47:33 น.