ต้นไหมแห่งรัก ตอนที่ 2: ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม

อ่านตอนที่ 1 ก่อนนะครับ

ความทรงจำของผมเกี่ยวกับแม่นางฟ้า Vios ค่อยๆ เลือนหายไปอย่างรวดเร็ว การพบรักแบบเก๋ๆ คงมีแต่ในนิยายเท่านั้นแหละ คนธรรมดาๆ หาเช้ากินค่ำอย่างผม จะไปหวังอะไรพิเศษกับเขา

อาทิตย์กว่าๆ จากวันนั้น ผมเดินออกมารอลิฟท์มากับเพื่อนร่วมงานเพื่อรับประทานอาหารกลางวันกัน เป็นธรรมดาที่เวลากลางวันเช่นนี้ ผู้คนจะต้องแห่กรูกันใช้ลิฟท์จนแน่นไปหมด กว่าจะถึงชั้นล่าง ปกติแล้วถ้าไม่ออกกันเร็ว ก็จะต้องมารอลิฟท์กันหลายตัวกว่าจะได้ลง

วันนั้นก็เช่นกัน พวกเราออกมาช้าคงจะต้องรอลิฟท์หลายตัวสักหน่อย ผมก็ยืนคุยเฮฮากับเพื่อนตามประสา คุยกันถึงฟุตบอลทีมที่ชอบ วิเคราะห์ วิจารณ์กันเมามัน ส่วนกลุ่มผู้หญิงข้างๆ ก็คุยกันเรื่องเครื่องสำอางยี่ห้อดัง ที่ลดล้างสต็อกอยู่ที่ตึกข้างๆ แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าบางอย่างก็ใกล้จะหมดอายุ หรือหมดอายุแล้วก็ตาม เธอเหล่านั้นก็พร้อมจะเสี่ยง ก็เอาเถอะ เรามันมาจากดาวคนละดวงกันนี่ พวกเธอยังบ่นผมอยู่บ่อยๆว่า ดูคน 20 คน แย่งเตะลูกกลมๆ ลูกเดียว กันอยู่ได้

ลิฟท์ตัวที่สองเปิดแล้ว พอมีที่ว่างบ้าง แต่วิญญาณสุภาพบุรุษก็ต้องให้หญิงสาวเข้าลิฟท์ก่อนเป็นธรรมดา แต่ทันใดนั้นสายตาผมก็เหลือบไปเห็นดวงตากลม ผมสีน้ำตาลโกรก ผิวขาวชมพู ปากอิ่มๆ ยืนอยู่ในลิฟท์ตรงมุมในสุด

“เฮ้ย”

ผมตะโกนออกไปอย่างนั้นจริงๆครับ นางฟ้า vios ของผมอยู่ในสุดตรงมุมของลิฟท์ เธอเห็นผมด้วย ผู้คนกรูกันเข้าไปในลิฟท์จนเต็มแล้วขณะนั้น สุภาพบุรุษอย่างผม อยากจะกระชากผมป้าคนสุดท้ายที่เข้าในลิฟท์ออกมา แล้วแทรกตัวเข้าไปแทนเหลือเกิน

ประตูลิฟท์ค่อยๆ ปิดลงแล้ว ขณะที่เรามองเห็นกัน เธอจ้องผมตาไม่กระพริบ แล้วก็ยิ้มออกมาให้ผม พร้อมกับขยับปากพูดอะไรบางอย่าง แล้วก็ชี้นิ้วลงบนพื้น แต่คราวนี้ผมอ่านออกครับ อย่างที่บอกว่าประสาทตามผมดีกว่าหูหลายเท่านัก เธอพูดแบบไม่มีเสียงบอกผมว่า “ทำงานที่นี่เหรอ” ผมพยักหน้าตอบรับแบบงงๆ ประตูลิฟท์ค่อยๆปิดลงไปแล้ว ผมเผยอยิ้มที่มุมปากอย่างช้าๆ ค่อยๆหันไปตบบ่าเพื่อนสนิท แล้วก็พูดขึ้นอย่างไม่มีปี่ มีขลุ่ยว่า

“เห็นมั้ย กูบอกแล้วว่าไม่ได้ถามทาง”

Create Date : 20 พฤศจิกายน 2551		0 comments
Last Update : 9 ธันวาคม 2551 23:10:45 น.
Counter : 506 Pageviews.
Share Tweet