วันแรกที่ก้อยได้พบหน้าลูกเกือบจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้อยู่ด้วยกัน

อ้าว..ทำไมล่ะ???

.

ก้อยท้องได้ประมาณ32w หมอก็ให้นัดวันคลอดได้เลย เ

พราะก้อยมีอาการรกติดต่ำต้องผ่าคลอดเท่านั้น

ถ้าคลอดเองมีอัตราเสี่ยงที่รกจะพันคอลูกเสียชีวิตได้ก้อยตกลงผ่าคลอดที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง

พอวันที่10 กันยายน ประมาณตี 2 กว่าๆ ก้อยปวดท้องหน่วงๆ แต่ก็ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าใช่

ปวดท้องคลอดหรือป่าว

แหม!!! ท้องแรกนี่ค่ะอาการปวดท้องคลอดก็ปวดเหมือนตอนที่เราปวดประจำเดือนนั้นแหละค่ะ

พอตอนเช้าก็เลยโทรหาเพื่อนที่เป็นพยาบาลว่าอาการแบบนี้ต้องทำยังไง

เพื่อนก็บอกว่าน่าจะใกล้คลอดแล้วนะเลยตัดสินใจไปหาหมอที่ฝากท้องไว้

ก้อยนัดหมอไว้ว่าจะผ่าคลอดวันเสาร์แต่ปวดท้องวันจันทร์แทนรู้สึกเสียดายมาก...

อุตสาห์ดูวันดีไว้คลอดลูกแล้วนะ  ( แอบบ้าฤกษ์ยามเล็กน้อย ) 

พอไปถึงคลีนิคหมอหมอก็ถามว่าจะผ่าคลอดเลยไหม

แฟนบอกว่าผ่าคลอดเลยก็ได้เพราะว่าบ้านเราอยู่ไกลจากโรงพยาบาลมาก 

เดี๋ยวฉุกเฉินมาไม่ทันจะแย่เอา

ก็เลยตัดสินใจผ่าคลอดเลยค่ะ

หมอก็ให้เข้าไปแอดมินที่โรงพยาบาลได้เลยพอไปถึงโรงพยาบาลก็ทำเรื่องคลอดตามปกติ

ตอนเที่ยงๆเข้าห้องเตรียมคลอด ก้อยเลือกบล็อกหลังในการคลอดค่ะ เพราะการคลอดด้วยยาสลบบางครั้งอาจจะมีผลกระทบกับลูกได้ระหว่างรอเข้าห้องคลอดก็ไม่มีอะไร 

เตรียมตัวตามปกติเหมือนคนเตรียมคลอดทั่วไป

พอเข้าไปอยู่ในห้องคลอดวิสัญญีแพทย์ก็มาฉีดยาชาเข้ากระดูกสันหลัง รอสักพักยาชาออกฤทธิ์

ตอนที่ยาชาออกฤทธิ์นี่ช่วงล่างตั้งแต่เอวลงไปนี่ไม่มีความรู้สึกเลยค่ะ

พอหมอมาก็ผ่าคลอดตามปกติตอนที่น้องออกมาจากท้องมีความรู้สึกว่าข้างในท้องมัน

โล่งเชียวค่ะ

น้องคลอดออกมาเสียงเบามากตีเท่าไหร่ก็ร้องเสียงไม่ดังเลย

หน้าตาตอนที่ออกมานี่เหมือนไมเคิลแจกสันเลยค่ะ555 หน้าขาว ปากแดงแป๊ด ดูแล้วตลกดีค่ะ

พยาบาลก็พาน้องไปทำความสะอาดล้างตัว ห่อผ้า น่าเกลียดน่าชังเชียว

ช่วงนี้แหละค่ะที่ก้อยเกือบตาย

ความรู้สึกที่เกิดขึ้นตอนนั้นก้อยรู้สึกว่าเหมือนจะเป็นลม จะหมดสติยังไงยังงั้นเลย

ก้อยพูดบอกกับหมอว่า “หมอหนูจะเป็นลม”

ก้อยพูดได้เท่านั้นสติก็ดับวูบไปเลยค่ะ หายใจไม่ออก ร่างกายขยับไม่ได้ รู้สึกไม่มีเรี่ยวแรง

แต่ยังพอรู้สึกตัวอยู่บ้างนิดหน่อย

แต่ก็ได้ยินเสียงแว่วๆของหมอและพยาบาลวิ่งกันวุ่นวาย สั่งว่าต้องให้ยา ต้องทำยังไง

แต่ก้อยก็จับใจความไม่ได้

รู้สึกเหมือนมีใครเอาอะไรมาครอบจมูกเราไว้ทำให้รู้สึกหายใจได้สะดวกขึ้นและไ

ด้ยินหมอพูดว่าให้ยากระตุ้นหัวใจด้วย

สักพักก้อยก็ได้ค่อยได้สติมีแรงขึ้นมาเล็กน้อย

ตอนที่ก้อยรู้สึกตัวนี่หมอจัดการเย็บแผลให้เรียบร้อยแล้วนะคะ

พอก้อยรู้สึกตัวก็โดนส่งเข้าห้องICU ใส่เครื่องช่วยหายใจรอดูอาการก่อน 

ถ้าดีขึ้นแล้วค่อยย้ายไปพักฟื้นที่ห้องพัก

ช่วงที่ก้อยนอนอยู่ในICU แฟนก้อยนี่สิค่ะ อาละวาดเสียจนโรงพยาบาลแทบแตก

แฟนบอกว่าก้อยเข้าห้องคลอดไปตั้งแต่เที่ยงจนบ่ายสามแล้ว ยังไม่มีใครแจ้งว่าเกิดอะไรขึ้น

ถามใครก็ไม่มีคำตอบให้สักทีพอมารู้อีกทีก้อยอยู่ไอซียูแล้ว เป็นเรื่องสิค่ะ

แฟนก้อยนี่โทรหาหมดทุกคนทั้งพี่สาว น้องชาย และเพื่อนที่เป็นพยาบาลแจ้งว่าก้อยเข้า ICU

เพื่อนที่เป็นพยาบาลก็แสนดีมากค่ะแนะนำหมดว่าต้องพูดกับหมอยังไง

นี่เป็นความผิดพลาดของโรงพยาบาลนะโรงพยาบาลต้องรับผิดชอบยังไงบ้าง

แฟนก้อยด้วยความโมโห+ ความเป็นห่วงก็ทำตามแบบสุดเหวี่ยงเลยค่ะ

ทั้งหมอทั้งพยาบาลนี่กลัวกันหงอเลยค่ะ สงสัยกลัวต้องรับผิดชอบ

ก้อยมารู้ที่หลังว่าที่ก้อยเป็นแบบนั้น 

 ก็เพราะว่ามีการให้ยาชามากเกินขนาดทำให้หัวใจเต้นชาจนเกือบที่จะหยุดเต้นค่ะ 

วันนั้นถ้าก้อยหัวใจหยุดเต้นมันก็จะเป็นวันแรกและวันสุดท้ายที่ก้อยกับลูกได้พบกัน

พี่สาวก้อยกับน้องชายเข้ามาเยี่ยมทุกคนร้องไห้ตาแดงมาเชียวค่ะ

เชื่อมั้ยค่ะว่าก้อยไม่เคยต้องนอนโรงพยาบาลเลย ยิ่งห้อง ICU นี่ยิ่งไม่เคยเฉียดกลายเข้าไปไกลเลยค่ะ

พอก้อยต้องนอนให้เครื่องช่วยหายใจแบบนี้เห็นแล้วก็เลยตกใจกันใหญ่

แต่ก้อยก็บอกว่าไม่เป็นไรแล้วแค่รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย เดี๋ยวหมอก็ให้กลับไปพักฟื้นที่ห้องได้แล้ว

ทุกคนเห็นก้อยคุยได้ยิ้มได้ก็หายห่วงไปค่ะ

พอถึงเวลาที่หมอบอกว่าก้อยกลับไปพักฟื้นที่ห้องได้แฟนก้อยไม่อยู่ค่ะ

พยาบาลถามว่าแจ้งญาติหรือยังค่ะว่าจะย้ายขึ้นไปห้องพักฟื้นก้อยบอกว่าแจ้งแล้วค่ะ

พยาบาลก็หันมายิ้มๆสงสัยกลัวแฟนก้อยมาไม่เจอแล้วอาละวาดอีกแน่ๆ

พอคิดถึงวันนั้นก้อยถือว่าเป็นคนที่โชคยังดีอยู่นะคะ

โชคดีที่หัวใจก้อยยังกลับมาเต้นทำให้ก้อยได้กลับมาอยู่กับลูกจนถึงทุกวันนี้

ถ้าก้อยไม่โชคดีในวันนั้น ก้อยก็ไม่รู้ครอบครัววันนี้จะเป็นยังไงเลย

.

นี่คื่อเรื่องที่ก้อยได้พบกับน้องกลมวันแรกค่ะ 

อย่าลืมติดตามว่ากันต่อนะคะ ว่าก้อยกับน้องกลมจะมีอะไรมาเล่าให้ฟังกันอีก