|
|
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
29 | 30 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
สวรรค์ในหุบเขา
สายหมอกที่หยอกเย้ากับยอดดอยในเช้าวันนี้ ชั่งดูสดสวย สดใสเสียจริง รถยนต์คู่ใจในการทำงานของผมค่อยๆเคลื่อนตัวไปช้า ตามจังหวะเร่งของผมเอง สายสายปรอยๆ ที่ตกลงมาอย่างต่อเนื่อง แต่ไม่หนักหน่วง ใบไม้ในฤดูฝนช่างดูสวยงามจริงๆ บรรยากาศต่างจากเมื่อ 2 เดือนที่ผ่านมา ที่แห้งแล้ง จนแทบน่ากลัวอย่างยิ่ง แต่วันนี้ช่างน่าหลงไหลอย่างมาก หมู่บ้านเล็กๆ ไม่กี่หลังคาเรือนที่แฝงชายคาอยู่ในหุบเขา ผมขับรถมาจากสังคมที่ใครๆ ก็ใฝ่ฝันอยากจะออกจากป่าดอยเข้าไปอยู่ในเมืองใหญ่ ที่มีแสงสีที่สวยงาม อยากจะก้าวไปสู่เส้นทางที่ผมเพิ่งขับรถออกมาและในไม่ช้าผมก็ต้องกลับเข้าไปอีก เพราะเขามองว่าป่าดอยจะมีค่าอะไร ความสวยงาม ความสะดวกสบายก็ไม่เห็นมี มีแต่ความลำบาก ห่างไกลความเจริญ ความเจริญที่ผมไม่เคยเข้าใจว่า หมายถึงอะไร อย่างไร ความเจริญ หมายถึง ตึก อาคาร ที่สูงตระหว่าน หรือ ถนนที่มีรถลาขวักไขว่ แต่ความมีน้ำใจเป็นเรื่องที่หายาก อย่างนั้นรึ หรือความเจริญ หมายถึง สถานที่ที่มีเครื่องอำนวยความสะดวก สบาย แต่มีรายจ่ายมากมาย แทบจะหาเงินมาไม่ทันต่อรายจ่าย งั้นรึ ซึ่งสำหรับผมแล้ว มันคงไม่ใช่หรอกนะ ความเจริญของผมอาจจะต่างและเหมือนกับใครหลายๆคนก็เป็นได้ ผมมองว่าความเจริญ คือความมีคุณธรรม วัฒนธรรม ศิลป ประเพณี ที่เอื้อต่อวิถีการดำรงชีวิต ความมีน้ำใจ เอื้ออาทรต่อกันของคนในสังคม เรื่องเครื่องอำนวยความสะดวก เป็นเพียงปัจจัยเสริมในความเจริญเหล่านั้นอยู่ได้ยาวนานมากขึ้นเท่านั้นเอง อากาศที่บริสุทธิ์ อาหารที่ปลอดภัย อารมณ์ที่ดี อาชีพที่เหมาะสม อาทรต่อกันและกัน แม้ไม่ได้อยู่ในเมืองที่มีแสงสีระรานตา ความสุขก็อาจมีมากกว่าการได้อยู่ในเมืองใหญ่ ที่ผู้คนมากมายไม่รู้จักกัน เดินผ่านโดยไม่มีคำถามต่อกัน ใครสุขหรือทุกข์ ก็เป็นเรื่องส่วนตัว ความอาทรต่อกันไม่มี ผู้คนสวยงาม หล่อเหลา แต่ปราศจากรอยยิ้ม เมื่อเกิดการทำผิดพลาด แววตาที่มองดุจจะกลืนกิน และเหยียดหยาม สถานที่คลายความเครียดไม่มีเสียงนกร้อง ปราศจากเสียงสายลมที่พัดแผ่วยอดไม้ใบหญ้า มีเพียงเสียงเพลงที่ฟังไม่เป็นเพลง น้ำสีน้ำใสที่ดื่มเข้าไปดุจไฟเผาลำคอ นั่นรึความสุขของคนในเมือง เสียงหัวใจของผมไตร่ถามตัวเองว่า หากเลือกได้จะเลือกอยู่แบบใดในสังคมนี้ ผมตอบได้เลยโดยไม่ต้องคิดอะไรมากมาย ผมขอแฝงกายซ่อนตัวอยู่ในหุบเขา คอยส่งรอยยิ้มให้กับปุยหมอก คอยหยอกกับสายลม รอชมดอกไม้บาน เล่านิทานให้ดอกหญ้าฟัง คงจะดีกว่าเดินตามหลัง ความเจริญแบบสอพอ แต่ในความจริงผมก็ยังตัดสิ่งที่ว่าออกไปไม่ได้ ได้แต่อิจฉาผู้คนที่อยู่ในหุบเขาที่ผมนำร่างกายและจิตใจบางส่วนมาชื่นชมเท่านั้นเอง แล้ววันหนึ่งผมจะพาหัวใจของผมก้างสู่อิสระเยื่องปักษาที่ไร้พันธนาการ..แล้ววันนั้นคงเป็นวันที่สวรรค์เป็นของผม.
Create Date : 15 มิถุนายน 2551 |
|
10 comments |
Last Update : 15 มิถุนายน 2551 23:28:12 น. |
Counter : 2370 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: คนรู้จัก IP: 202.91.18.206 6 สิงหาคม 2551 16:43:19 น. |
|
|
|
| |
โดย: แพรจารุ 19 สิงหาคม 2551 16:07:57 น. |
|
|
|
| |
โดย: ไกร IP: 124.157.239.183 25 สิงหาคม 2551 20:19:00 น. |
|
|
|
| |
โดย: นู๋ตาล IP: 202.91.18.204 10 กันยายน 2551 0:49:01 น. |
|
|
|
| |
โดย: narada IP: 203.172.199.254 10 กันยายน 2551 11:19:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: น้องบิว IP: 222.123.135.39 9 ตุลาคม 2551 14:58:56 น. |
|
|
|
| |
โดย: ไผ่เมือง IP: 117.47.220.236 12 ตุลาคม 2551 6:06:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: joyjeen 14 กรกฎาคม 2552 22:38:20 น. |
|
|
|
| |
โดย: joyjeen 22 กรกฎาคม 2552 0:08:09 น. |
|
|
|
| |
|
|