เมื่อมารดารับอุปการะสาวน้อยบ้านนอกที่ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้าเข้ามาในบ้าน 

มีหรือที่คนซึ่งถูกตามใจมาโดยตลอด 

บุรุษผู้เอาแต่ใจอย่างร้ายกาจแบบ ปกรณ์ บูรมานนท์ 

จะยอมรับหญิงสาวง่ายๆ 

เขามั่นใจเลยว่า มุนินทร์ คงไม่ได้เข้ามาอยู่ด้วยความบริสุทธิ์ใจ 

เธอต้องหวังเข้ามาปอกลอกคนในครอบครัวเป็นแน่ 

และคงคิดจะจับพี่ชายเขาเพื่อหวังรวยทางลัดล่ะสิ 

แต่อย่าคิดนะว่าเขาจะรู้ไม่ทันผู้หญิงหิวเงินอย่างเธอ 

เดี๋ยวเธอจะได้รู้ว่าคนอย่างปกรณ์ บูรมานนท์จะจัดการเช่นไร 

เพราะกับดักที่เขาวางไว้ ต่อให้มีปีกเธอก็ไม่สามารถบินหนีไปได้!!

“ฤทธิ์เยอะนักนะ ไปกับใครมากี่คนแล้วล่ะ ทีกับฉันทำเป็นเล่นตัว จะสร้างภาพให้ตัวเองดูมีค่าขึ้นมาอีกหน่อยงั้นสิ คิดหรือว่าคนอย่างฉันจะหลงกลเธอได้ง่ายๆ”

คนได้เปรียบก้มหน้าสบตาก่อนจะพ่นเสียงใส่ รอยยิ้มเย็นแสยะอย่างน่าเกลียดเมื่อความหึงหวงบวกกับความได้ใจเข้าครอบครองสติไว้เต็มที่แล้ว

“ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันไม่รู้ว่าคุณโกรธเรื่องอะไร แต่อย่าทำอย่างนี้เลย”

เสียงหวานสั่นพร่าเมื่อหยุดยั้งน้ำตา เอาไว้ไม่ได้แล้ว อกอวบสะท้านตามแรงสะอื้นอย่างน่าสงสาร แต่ดูเหมือนคำอ้อนวอนใดๆ ก็ไม่สามารถจะหยุดยั้งความบ้าคลั่งของคนขี้หึงเอาไว้ได้เสียแล้ว

“ทีกับฉันเธอไม่ยอม แต่กับคนอื่นเธอรับไม่อั้น คิดว่าคนอย่างฉันจะยอมอย่างนั้นเหรอ” เสียงทุ้มกร้าวหนัก อุ้งมือซาตานบีบรั้งไหล่บางจนคนเจ็บต้องนิ่วหน้า น้ำตารื้นไหล หัวใจดวงน้อยในยามนี้กลัวเหลือเกิน กลัวยิ่งนักว่าความเดือดดาลของเขาจะทำให้เธอต้องสูญเสียสิ่งรักสิ่งหวงแหน ความกลัวทำให้คนที่พยายามร้องขอมาตลอดถึงจุดเดือดตอบกลับไปบ้าง

“ฉันจะยอมใครหรือไม่ยอมใครมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับนาย ปล่อยฉันนะไอ้โรคจิต”

มุนินทร์เค้นเสียงเอ่ยบอกทั้งน้ำตา ภาวนาให้คนใจร้ายเลือกที่จะโกรธเกลียดจนต้องปล่อยเธอไป หารู้ไม่ว่านั่นเป็นความคิดที่ผิดมหันต์ ร่างสูงสั่นไปทั้งตัว ใบหน้าหล่อแดงก่ำเพราะความโกรธที่ยากจะระงับเอาไว้ได้อีกต่อไปแล้ว

ปากหยักกระแทกลงมาจนเรียวปากอิ่มเจ็บไปหมด มุนินทร์อยากจะส่งเสียงร้องห้ามแต่ไม่มีเสียงใดสามารถเล็ดลอดออกมาได้เลย

เธอเบี่ยงคอหนี ขนที่คอลุกเกรียว ทั้งกรีดร้องจนเหนื่อยหอบก็หาหลุดจากพันธนาการไม่

"ชนวนแห่งรักที่ไม่ได้ตั้งใจ
กลับทำให้คนสองคนเกลียดกันจนไม่อยากหายใจร่วมโลก
แต่พรหมลิขิตได้ขีดเส้นไว้ มีหรือที่จะยอมให้สองหัวใจต้องเกลียดกันไปจนตาย"