"เห็นเสือหมอบอย่าเชื่อว่าเสือไหว้

เผลอเมื่อไรเสือกินสิ้นทั้งขน

คนต้องเกรงเยงยำน้ำใจคน

เขาถ่อมตนอย่าเหมาว่าเขากลัว

เขาไม่สู้อย่าเหมาว่าเขาหนี

คชสีห์หรือจะสู้หมูชั่ว

วางตนสมคมประจักษ์ในฝักตัว

ชาติคนชั่วลบหลู่อย่าสู้มัน

เมื่อน้ำไหลไหวเชี่ยวเป็นเกลียวกล้า

เอานาวาขวางไว้ภัยมหันต์

เรื่องของคนปนยุ่งนุงนังครัน

ต้องปล่อยมันเป็นไปใจสบาย

อวดฉลาดพูดออกบอกว่าโง่

ฟ้งเขาโอ้อวดอ้างอย่างขวางเขา

ขัดคอเขาเขาโกรธพิโรธเรา

เป็นเรื่องเร่าร้อนใจไม่เป็นการ

ใครมีปากอยากพูดก็พูดไป

เรื่องอะไรก็ช่างอย่าฟังขาน

เราอย่าต่อก่อก้าวให้ร้าวราน

ความรำคาญก็จะหายสบายใจ"

(พระภิกษุพระยานรรัตนราชมานิต(ธมฺมวิตกฺโกภิกขุ)วัดเทพศิรินทราวาส กรุงเทพมหานคร)