เราจะแก้ไขมันมั๊ย......
.
.
.
.
.
รีบๆแก้เลย เพราะเป็นต้นเหตุของคอเรสโตรอล

จริง ๆ แล้ว มันก็ไม่เสียหายหรอกนะเต้ ที่เป็นแบบนี้
แต่เราก็ต้องไม่ฝืนตัวเอง เราพอใจที่จะทำตัวยังไงเราก็ทำไปเลย

ไม่ต้องแคร์คนอื่นมากมายว่าเค้าจะคิดยังไง แต่ก็เอาแต่พองาม

เราร่าเริง กล้าพูด ก็จะทำให้คนอื่นมความสุขได้เหมือนกันนะ

เพราะแต่ก่อนตอนยังไม่เข้าที่ตึก เรายิ่งแบบว่าเงียบไปเลย พูดน้อยมาก ๆ ๆ ด้วย การแสดง การพูดหน้าห้อง นี่ลืมไปเลยเพราะว่าค่อนข้างจะขี้อาย

แต่เราก็รู้สึกว่า เอ...ตัวเราไม่ได้เป็นคนเรียบร้อยอะไรเล้ย แล้วทำไมต้องไม่กล้าที่จะคิด ไม่กล้าที่จะทำด้วย เราก็เลยทำตัวตามที่เห็นในปัจจุบัน เราคิดอะไร เรากพูด เราอยากทำอะไรเราก็ทำ มันต่างจากเมื่อก่อนค่อนข้างมากเลยทีเดียว

ตอนนี้เราก็รู้สึกว่าความสบายใจของเราจะเกิดขึ้นได้เมื่อเราว่าง ๆ แล้วนอน ไปดูหนัง ฟังเพลง เพราะตอนนี้ก็มีหลายอย่างต้องทำ

อีกซักพักคงจะดีขึ้น เพราะตอนนี้เราไม่มีความสุขเลย สิ่งที่ช่วยได้อีกอย่างคือเพื่อน เพราะเราเจอเพื่อนทุกวันก็เลยอาจจะไม่คิดมาก แต่ไม่รู้ทำไมคนชอบมองเราว่าไม่ทุกข์ร้อนเรื่องอะไรเลย ทั้งที่จริง ๆ แล้ว เราเป็นคนมีอะไรคิดในใจตลอดเวลา

แต่เราว่าทำอะไรที่อยากทำดีที่สุด ไม่ต้องแคร์คนอื่นมากกว่าความรู้สึกของตัวเอง ถ้าทำแล้วคนอื่นไม่ได้เดือดร้อน

ไม่แน่นะ แม่อาจจะอยากให้แกร่าเริงกว่านี้ก็ได้ เค้าอาจจะกำลังเป็นห่วงแกว่า แกจะไปต่อสู้กับคนอื่นในสังคมได้รึเปล่า เวลาทำงานจริงๆ แล้วรู้เลยว่ามันมีคนหลายประเภท การวางตัวสำคัญมาก
(แต่เราก็ไม่สนใจใคร ไม่ให้ทำ แต่จะทำเพราะรู้สึกว่าไม่ได้เสียหายอะไร เราก็ทำเลย) ยกตัวอย่างเรื่องทำแผน เราทำไม่เสร็จ เราก็บอกตัวเองว่าแล้วทำไมล่ะ ก็ไม่เสร็จอ่ะ แล้วไง ส่งก๋ส่งสิ ก็มันไม่เสร็จ จะเอาอะไรจากฉานนน ....(ถึงแม้มันจะไม่ดีก็เหอะ)

เรารู้สึกว่าตอนนี้แกกำลังเหงาว่ะ เพราะมันไม่เหมือนตอนที่พวกเราอยู่ตึก มันเป็นอะไรที่สนุก อบอุ่น มีเพื่อนคุย แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไป เราก็ต้องพย่ายามสร้างความสุขให้กับตัวเองเสมอ

^
ยาวจริงๆ
แต่ก็แอบเห็นด้วยที่ว่า ... เต้คงกำลังเหงา ... (รึป่าว??)

ทุกคนล้วนแต่มีสิ่งขัดแย้งภายในใจ
ทุกวันนี้เรายึดหลักทำสิ่งที่ตัวเองมีความสุขและไม่เดือดร้อนใคร
ก็ไม่รู้ว่าเป็นสิ่งที่ดีรึป่าว ที่ไม่ยอมทำตามสิ่งที่คนอื่นต้องการ

ขอเล่าเรื่องสมัยก่อนบ้างได้มั๊ยอะ
... ทุกวันนี้ที่มองเห็นเรา บางทีเราก็กระโชกโฮกฮาก
บางทีก็เครียด บางทีก็ประสาท แ ด ก
เนี่ยแหละตัวตนจริงๆ ...
แต่เมื่อก่อนนะ ... ชีวิตมีแต่ความนิ่ง เงียบ ไร้ตัวตน
เราไม่เคยเสนอตัว ไม่เคยยื่นมือเข้าไปช่วย ไม่เคยทำตัวบ้าๆบอๆ
ซึ่งในห้องนึง จะมีตัวฮาๆเด่นๆ ... แต่เราไม่เคยเป็นแบบนั้นเลย
ชีวิตไร้สีสรรมากๆ .. มันก็เกิดมาจากการอยู่เฉยๆของเราเองแหละ
และอยากจะบอกว่า ... ตอนนี้เพื่อนเก่า แทบจะไม่เหลือแล้วว่ะ
บางทีก็เศร้า แต่ว่า คนเรามันคนละแนว ... ก็คงเป็นได้แค่คนรู้จักกัน
(วันรับปริญญา คงจะไม่มีเพื่อนเก่าโผล่มา)
(และแอบเคืองหนังสือรุ่นว่า ออกแบบได้ห่วยมาก คันปากอยากด่า)

เห็นด้วยที่บอกว่า เราเจอกัน เพราะชะตาลิขิต ...
ถ้าเราเลือกอันดับสามก่อน คงเป็นผู้หญิงที่เน่ากว่านี้
(แต่ก็ได้เรียนภายใน) แต่จากใจเลยนะ ที่นี่ทำให้ชีวิตเรามีความสุขมากๆ

เต้ ... เกว็นเรายังไม่ได้อ่านเลย ทำไมอัพบล๊อคเร็วจัง

อุ๊ย ของเราก็ยาวเหมือนกันนะนี่

ขอชมก่อน


บ๊อกใหม่สวยจัง ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก


นี่ๆๆๆๆเราชอบที่พวกแกพูดถึงตัวเอง ชีวิตด้านขาวกับด้านดำมันมาผสมๆกัน ชอบที่พวกเรามาอยู่ด้วยกันและก็สามารถแสดงตัวตนของตัวเองออกมา (สันดานอ่ะแหละ)


**แต่อย่างที่เต้บอก ว่าบางทีก็ยังไม่รู้เลยว่าตัวตนของตัวเองเป็นยังไง หลักง่ายๆก็คือเรามีความสุขกับมันไหม


ความสุขของแต่ละคนมันไม่เหมือนกัน บางคนก็มีความสุขที่ได้ทำเพื่อคนอื่น บางคนก็มีความสุขในโลกของตัวเอง

แต่ถ้าทำแล้วเราสบายใจก็ทำไปเถอะ เจ็บปวดบ้าง ไร้สาระบ้าง แต่เหตุผลในสิ่งที่เราทำทั้งหมดมันก็อยู่ที่ตัวเรา เรารับรู้ได้เอง

สิ่งที่คิดว่าผิดหรือพลาดไป เรายังมีเวลานิ วันหนึ่งถ้าเราคิดจะปลดพันธะต่างๆที่ล่ามเราไว้อ่ะนะ เรามีสิทธิจะทำได้ ตัวเราเป็นของเรา แต่นั่นก็ขึ้นอยู่กับว่าเราไม่แคร์คนอื่นรอบข้างเราแล้ว ก็อย่างที่บอก มีความสุขเพื่อคนอื่นหรือมีความสุขเพื่อตัวเอง มันขึ้นอยู่กับตัวเราเอง



เรามีความสุขที่เป็นเรา เพราะเราเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าเราจะเจอตัวตนของเราที่แท้จริงอีกหรือเปล่า แต่สิ่งที่เราทำ ทำให้ชีวิตเรามีความสุข ที่สำคัญมันอาจจะเป็นสิ่งที่ยากสำหรับคนอื่น เพราะเรามักจะลืมความทุกข์ง่าย ถือว่าเป็นโชคดีที่สุดของเราแหละ

.......ทำในสิ่งที่อยากทำนะเต้

ที่แท้เราก็เป็นคนขี้เหงาหรอกหรือนี่...666
อืม ที่อัพบล็อกเร็วเพราะมันอัดอั้นมาก
ต้องเอาออกมาระบาย


ที่จริงแต่ก่อนเราก็เหมือนอย่างกิ่งเลย
เราไม่ใช่พวกที่จะเสนอตัวเพื่อทำอะไร
เราจะอยู่นิ่งๆ มีอะไรมาให้ก็ทำ
แต่ตอนนี้เราว่าเราก็ดีขึ้นมาก
เราพูดกับคนแปลกหน้าได้มากขึ้น
กล้าที่จะสั่งอาหาร เรียกพนักงาน คุยถามรายละเอียด ฯลฯ
ฟังดูแปลกๆป่ะ แต่ว่าแต่ก่อนเราไม่กล้าเลยนะ 666

มาอยู่นี่เองก็มีส่วนช่วยมาก
ถึงแต่ก่อนจะมีต้องออกไปรายงานหน้าชั้นบ้าง
แต่ที่นี่มีเยอะมากมาก
นับรวมจำนวนครั้งตั้งแต่เริ่มเรียนประถมจนถึงม.6
อาจจะยังไม่เท่ากับการออกไปรายงานที่เรียนที่นี่ 4 ปี
เว่อร์ไปละ...

เราเองก็โดนเพื่อนกลุ่มที่เตรียมว่าอยู่บ่อยๆจนถึงเดี๋ยวนี้
ว่าไม่ค่อย...ยังไงอ่ะ เหมือนไม่ค่อยได้ใส่ใจกันเท่าไหร่
ก็เพราะเวลาที่เจอกันบางครั้ง เรารู้สึกอึดอัดใจยังไงไม่รู้
เรารู้สึกสบายใจกว่ามากเวลาที่อยู่กับเพื่อนที่นี่
เราก็ไม่รู้ว่าจะมีเพื่อนโรงเรียนเก่ากับเพื่อนที่เตรียมมารึเปล่า
เพราะคงไม่บอกไปว่ารับเมื่อไหร่ เพราะเกรงใจอ่ะ!!!
แบบว่ามาเพื่อมางานของเราคนเดียว ถ้าบอกไปเค้าก็คงต้องมา
แต่ตอนเค้ารับนั่น เราไปเราก็ได้เจอหลายคนเพราะเรียนที่เดียวกัน

แต่ได้ถ่ายรูปกับเพื่อนๆที่นี่ก็โอเคแล้วหละ

ไม่รู้ว่าเดี๋ยวพอเราไปทำงาน
แล้วเราก็จะไม่ใส่ใจเพื่อนที่นี่อีกรึเปล่า!!!

ไม่หรอก...keroro เป็นประกัน 666

จิงๆแล้วแกกะลังโตขึ้นมากนะเราว่า เลยคิดถึงคนอื่นมากกว่าตัวเอง ไม่รู้สิเราคิดอย่างนี้;]

อะไรโตขึ้น.............เออ..ก็อาจจะเป็นอย่างนั้น

ความคิดน่ะสิจ๊ะ...
อย่างอื่นคงไม่โตขึ้นแล้วหล่ะ
ว่าแต่อะไรล่ะ...666

....เราก็หมายถึงความคิดนั่นแหละ 777

สุดท้าย ก็เบี่ยงประเด็นกันจนได้

ได้ข่าวว่าเมื่อวานไปกินไอติมมานิ

ผิดหวังที่สุด
ไม่อร่อยเลย

เหอ ๆ รูปลักษณ์มันหลอกล่อ 666+

กลับไปกินไอ้ติมมะม่วงไป

มาอัพได้แล้ว เร็วๆๆ

ทีตัวเองอ่ะทิ้งเอาไว้เป็นเดือนเลยนะกว่าจะอัพ!!!
เดี๋ยวอัพวันเว้นวันซะเลย...

เง้อ ... (ทำไม่ได้หรอก)

ทำได้ดิ...ดูดิกูยังอัพทุกวันเลย

ทำมะม่วงปั่นกินอีกแล้ว
คราวนี้อร่อยสุดสุด

อยากกิน

สีสวย
ดูสดใส
ชอบๆ

สีมะม่วงมากๆๆๆ

เออว่ะ...สีมะม่วงจริงด้วย

ว่าแต่โครงการจบสิ้นแล้วใช่มั๊ย เราคุยกับพี่ปิยะแล้วล่ะ เดี๋ยวคงจะแก้ให้เค้าอีกที คงเสาร์-อาทิตย์นี้

จะว่าไปแล้วทำใหม่ให้เลยจะดีกว่านะ

เออ แล้วก็เรื่องเบิกเงินอ่ะ
ยังไม่รู้เลยอ่ะ เพราะว่าวันที่เอาไปส่ง
ไปกะหมอด้วย แต่ว่าคุณสุจิตต์เค้าไม่อยู่
ก็เลยได้แค่ฝากส่งเล่มรายงานกับจดหมายปะหน้า
คงต้องไปเอาอีกที แต่เดี๋ยวคงให้อ.เค้าโทรไปคุยก่อนน่าจะดี

พอใครมาพูดดีด้วย ทำดีด้วยหน่อย ก็เผลอใจไปทุกที
นอกเรื่องน่ะ...พอดีติดพันมาจากบล็อกของป้ากาก้า
แต่ก็ ไม่ชอบเลย เพราะความใกล้ชิดแท้แท้เลยเชียว

งี้แหละ ทำให้คนเรามีกิ๊ก ทั้งที่มีแฟนอยู่แล้ว

รักแท้มักจะแพ้คอลเกตอย่างที่ว่าแหละ
ว่าแต่............ใครน้า คือคนนั้น เหอ ๆ