ลองอ่านประโยคนี้ในใจดูครับ “ ชีวิตฉันมีข้อจำกัด...ไม่มีทางที่ฉันจะสามารถไปได้ถึง...ฝัน”

อ่านแล้วรู้สึกอย่างไรบ้าง?  คุณเคยพูดในประโยคทำนองเดียวกันนี้กับตัวเองหรือเปล่า?

ฉันมีข้อจำกัด....

ฉันหัวไมดี...

ฉันหน้าตาไม่ดี....

ฉันเด็กเกินไป...

ฉันอย่างโน้น ฉันอย่างนี้ ฉันเลยเป็นอย่างโน้น เป็นอย่างนี้ อย่างที่ฉันต้องการไม่ได้....

....รู้ไหมครับว่า “ข้อจำกัด” เป็นสิ่งที่เราสร้างมันขึ้นมาเอง...มันมีรากศัพท์เดียวกันกับ “ข้ออ้าง”

....คุณคิดว่าตัวเองมีข้อจำกัดหรือ?

อย่างน้อยในบรรทัดแรกของเรื่องนี้... คุณยังสามารถ “อ่าน” ประโยคนั้นได้

ความจริงก็คือมีคนอีกนับล้านบนโลกใบนี้ที่ไม่สามารถ “อ่าน” ไม่ว่าจะประโยคใดๆได้

ไม่แม้แต่จะเคยเห็นคอมพิวเตอร์ที่ตั้งตรงหน้าคุณตอนนี้ ไม่เคยเห็นโต๊ะ ไม่เคยเห็นต้นไม้ ไม่เคยเห็นทะเล หรือแม้แต่แสงอาทิตย์

Patrick Henry Hughes คือ หนึ่งในล้านคนนั้น.....

เขาลืมตาดูโลกเมื่อประมาณ 22 ปีที่แล้ว......ไม่ใช่สิ........ผมไม่ควรใช้คำนั้น.... เขาไม่มีดวงตานี่!!!

ใช่แล้วครับ Patrick Henry Hughes เขาเกิดมาพร้อมกับอาการ bilateral anophthalmia หรือเรียกภาษาชาวบ้านว่าเกิดมาไม่มีดวงตา ที่มีโอกาสเป็นหนึ่งในแสนเท่านั้น

ไม่เพียงเท่านั้นนะครับ เขายังได้รับ pterygium syndrome ตั้งแต่เกิด ซึ่งเป็นอาการที่เขาไม่สามารถยืดแขน ยืดขาได้ตั้งแต่เกิด ซึ่งแปลง่ายๆว่าเขาไม่มีโอกาสจะได้เดินด้วยขาตัวเองตลอดชีวิตนี้ ซึ่งอาการนี้ก็เกิดยากกว่าอีก  คือ หนึ่งในสองแสน

เขียนถึงตรงนี้มันไม่ใช่ หนึ่งในล้านแล้วนะนี่ ตามกฎความน่าจะเป็นก็ปาเข้าไป หนึ่งในสองหมื่นล้าน!!!

คิดดูนะครับ เกิดมา...มองไม่เห็น...เดินไม่ได้....ต้องใช้ชีวิตบนรถเข็น....และในความมืด....

เขาคงมีทางเลือกแค่สองทาง คือ ยอมจำนวนต่อเงื่อนไขนี้แล้วรอวันกลายเป็นปุ๋ย หรือ จะลุยกับข้อจำกัดมันซักตั้ง!!

แน่นอนครับ ว่าเขาเลือกอย่างหลัง...

Patrick เริ่มฉายแววให้พ่อเห็นเมื่ออายุได้เพียงสี่เดือน เมื่อเขามีท่าทีสนใจในเสียงดนตรีมาเกินปกติ

พ่อเขาจึงจับเขามาเล่นเปียโนตั้งแต่เก้าเดือน... และนั่น.....เส้นทางความฝันของ Patrick ก็ได้เริ่มต้นขึ้น

จากการไม่ยอมแพ้ต่อขีดจำกัดของตัวเอง การฝึกฝนอย่างต่อเนื่อง และการสนับสนุนทุ่มเทของผู้เป็นพ่อ

ในที่สุดเขาในอายุ 18 ก็ได้เป็นสมาชิกในวงโยธวาทิตของมหาวิทยาลัย Louisville ด้วยการเป่าทรัมเป็ต โดยมีพ่อของเขาคอยเข็นรถเข็นอยู่ข้างหลัง เพื่อให้สอดคล้องกับจังหวะของขบวน...

ถึงตอนนี้ผมขอหยุดเรื่องราวไว้แค่นี้ แล้วให้คุณลองติดตามต่อผ่านวิดีโอที่ผมแนบมาข้างล่างละกันนะครับ….

https://www.youtube.com/watch?v=VuOyBFEAylU

 ทุกวันนี้เขายังเป็นนักดนตรีในวงของมหาวิทยาลัย มีอัลบั้มของตัวเอง มีหนังสือ และเดินสายสร้างแรงบันดาลใจให้กับผู้อื่นในที่ต่างๆร่วมกับพ่อของเขา

เขาอายุเพียง 22 แต่ก็สามารถทำตามความฝันแรกของเขาได้แล้ว และเขาก็บอกเองว่า......คงจะไม่หยุดเพียงแต่นี้

......เดินไม่ได้....มองไม่เห็น....

Patrick  แอบกระซิบถามมาครับว่า “นี่หนักพอหรือยัง สำหรับคำว่า “ข้อจำกัดชีวิต” ?”

....คุณคิดว่าตัวเองมีข้อจำกัดหรือ?

......ผมไม่คิดอย่างนั้น.....

Credit : Facebook Fanpage : Inspire Thailand – แรงบันดาลใจรายวัน

Create Date : 07 ธันวาคม 2553
Last Update : 7 ธันวาคม 2553 0:19:15 น.		2 comments
Counter : 1030 Pageviews.
Share Tweet