Bloggang.com : happymaozie : เปิดบันทึกสีกากี

On ne voit bien qu'avec le coeur,l'essentiel est invisible pour les yeux.

มีนาคม 2550

				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30	31

20 มีนาคม 2550

เปิดบันทึกสีกากี

เปิดบันทึกสีกากี

"ข้าราชการพันธุ์ใหม่" ...

นั่นคือตำแหน่งแต่งตั้งจากบรรดาสื่อมวลชนที่มอบให้แก่พวกเรา ซึ่งที่มาและที่ไปก็ไม่รู้ว่าด้วยความชื่นชมในคำว่า "ใหม่" หรือเพราะความคลางแคลงในโครงการที่เป็นของ "ใหม่" กันแน่ ... แต่จะเพราะอะไรก็ตาม ชื่อเล่นที่ฟังทะแม่งๆ นี้ก็ได้กลายมาเป็นชื่อตำแหน่งของพวกเราอย่างไม่เป็นทางการไปโดยดุษฎี เพราะแทบไม่มีใครสักคนไม่ว่าจะเป็นผุ้เล็กหรือผู้ใหญ่ในแวดวงราชการที่จำชื่อโครงการอันแสนยาวของเราได้

"โครงการพัฒนานักบริหารการเปลี่ยนแปลงรุ่นใหม่ หรือ นปร."

และแน่นอนว่ามีเพียงแค่พวกเราและผู้เกี่ยวข้องกับโครงการเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่าตำแหน่งอันแท้จริงของเราคือ "นักพัฒนาระบบราชการ"

- - - - - -

เคยคิดบ่อยๆว่า คงดีไม่ใช่น้อยถ้ามีใครสักคน เอาชีวิตของพวกเราไปถ่ายทอดผ่านรายการประเภท Reality Show บ้าง... เพราะคงสามารถประหยัดเวลาในการอธิบายได้เยอะทีเดียว เพราะทุกวันนี้สิ่งที่พวกเราต้องอธิบายมันเยอะเหลือเกิน

"โครงการนี้ชื่ออะไร ทำไมชื่ออย่างนั้น"
"พันธุ์ใหม่เนี่ยะ มันใหม่ยังไง"
"รัฐบาลเปลี่ยน แล้วโครงการจะสั่นคลอนไหม"
"วันๆ ทำอะไรบ้างเหรอ"
"ต้องทำอะไรบ้างจนจบโครงการ"
"โครงการนี้มีเด็กเส้นบ้างไหม"

รวมไปถึงคำถามจิปาถะในเรื่องส่วนตัวของพวกเรา ทำนองว่า

" มีคนในโครงการเป็นแฟนกันเองบ้างไหม"

ซึ่งทำเอาคนตอบ (โดยเฉพาะตัวเราเอง) อึ้งไปสักสองสามวิ ก็จะไม่ให้อึ้งได้อย่างไรล่ะคะ ในเมื่อ... เราเองเป็นรคนใกล้ตัวสำหรับคำตอบของคำถามข้างต้นนั่นเองนี่นา

แต่แล้ว... ผ่านไปเกือบๆ จะสองปี ก็ยังไม่เคยมีใครคิดจะเอาเรื่องราวของพวกเราไปเป็น Reality Show เลย... ฉะนั้น หน้าที่ในการอธิบายก็ยังคงต้องดำเนินอยู่อย่างนั้น พร้อมๆ กับภารกิจหน้าที่ที่ฝึกฝนพัฒนาเราขึ้นเรื่อยๆ ทุกเมื่อเชื่อวัน

- - - - - - - -

เรื่องราวของพวกเราเริ่มต้นขึ้น ณ วันที่ 1 กันยายน 2549 ซึ่งเป็นวันแรกที่เราเรียกตัวเองได้ว่าเป็น "ข้าราชการ" ที่มีอัตราเงินเดือนเดียวกับข้าราชการทุกคนในประเทศไทย และไม่มีอภิสิทธิ์ใดเหนือกว่าใครในแผ่นดินนี้ทั้งนั้น

สามเดือนแรกของเราคือช่วงเวลาแห่งการเรียนรู้และปรับตัว

เราเรียนบ้าง หลับบ้าง เล่นเน็ทบ้าง ทำ Graphic Computer ในห้องเรียนบ้าง จะว่าไปแรกๆ เราก็ขยันกันดี แต่หลังๆ อาจแผ่วไปบ้าง แต่อย่างไรก็ตาม เราก็ยังคงพยายามทำตัวเป็นนักเรียนที่ดีกันอยู่ ให้คุ้มกับที่ท่านอาจารย์ทั้งหลายของเราเป็น "ผู้รู้" "ผู้ใหญ่" และ "ผู้เต็มใจมาสอน"
เราได้ไปลงพื้นที่หลายที่... แต่ละที่ทำให้เราได้เห็นภาพของสิ่งที่เรียกว่า "ชีวิต" และ "ชุมชน" ... รวมถึงค่อยๆ ก่อร่างสิ่งที่เรียกว่า "ความผูกพัน" ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
เราได้ทำสิ่งที่เรียกว่า 3D ... ซึ่งมันเปิดโอกาสให้เราได้ระดมความคิดร่วมกัน แม้บางทีจะนอกเรื่อง นอกประเด็น จนคุยกันเกือบไม่จบก็ตาม

และหลังเลิกเรียน... เราได้ใช้เวลาที่จะเรียนรู้ "ความเป็นเพื่อน" ร่วมกัน...

สามเดือนผ่านไปเร็ว... เร็วมาก... เร็วจนใครหลายๆ คนน้ำตาซึมเมื่อวันที่เราต้องห่างกันเดินทางมาถึง... สามเดือนสร้างกรอบชีวิต และกรอบความผูกพันให้เกิดขึ้น... เพราะสามเดือน เป็นช่วงเวลาที่อัดแน่นไปด้วยเรื่องราวต่างๆ มากมาย...

แต่แล้ว... เราก็ต้องจบสามเดือนเราลงด้วยบทลาสั้นๆ ว่า... โชคดี แล้วเราจะกลับมาพบกันอีกเมื่อห้าเดือนผ่านไป...

- - - - - - - - - -

เราเริ่มห้าเดือนต่อไป ณ ส่วนภูมิภาค... 43 ชีวิต 43 จังหวัด...

เราต้องเรียนรู้ที่จะปรับตัวให้เข้ากับสังคมใหม่ในภูมิภาคให้ได้... ยากบ้าง ง่ายบ้าง แล้วแต่พื้นที่ แล้วแต่นิสัยส่วนบุคคลของแต่ละคน
เราต้องเรียนรู้ที่จะอยู่อย่างเหงาเหงา... สำหรับคนอื่นเราไม่รู้... แต่สำหรับเรา เราต้องเริ่มก้าวใหม่นี้ ในที่ๆ เราไม่เคยอยู่มาก่อน ไม่รู้จักใครแม้แต่คนเดียว...

เดือนแรกผ่านไปอย่างเชื่องช้า... ทุกวันสิ่งที่เรารอคอยคือ "เสียงโทรศัพท์" จากเพื่อนๆ เพื่อเล่าเรื่องราวและแบ่งปันทุกข์สุขแก่กัน

สายใยความผูกพันที่ก่อตัวขึ้นเมื่อสามเดือนแรก ช่วยให้เราไม่กลัวเหนื่อย ที่จะถ่อสังขารไปเที่ยวตามที่ต่างๆ กันเป็นครั้งคราว (และหลายคนบอกว่า สำหรับตัวเรา ต้องเรียกว่า "บ่อย" มากกว่า)
การได้เที่ยวส ได้เจอกัน ... ทำให้เราหายเหงาไปบ้าง แต่เวลาจากนี่สิ... ทำไมมันเศร้าทุกครั้งก็ไม่รู้...

เดือนที่สองผ่านไปเร็วกว่าที่คิด... คงเพราะเราเริ่มมีคนรู้จักอื่นๆ บ้าง และมีเวลาให้นับวันรอ... รอที่จะเจอกันอีกครั้งในกลางเดือนที่สาม... ที่เราจะได้กลับไปยัง สถาบันส่งเสริมการบริหารกิจการบ้านเมืองที่ดี... บ้านและโรงเรียนของเรา

เราได้พบ ได้เจอกัน ได้แลกเปลี่ยน ได้พูดคุยกันอีกครั้ง... เมื่อผ่านไปสองเดือนครึ่ง... แต่สองวันผ่านไปเร็วมาก... และเราก็ต้องแยกย้ายกันกลับไปยังจังหวัดอีกครั้ง...

ตอนนี้ เวลาผ่านมาแล้วสามเดือนครึ่ง... แต่ละชีวิตเริ่มปรับตัวไปในทิศทางที่เรากำหนดเองว่าอยากจะให้เป็น... เราได้ลงพื้นที่ เรียนรู้ชุมชน เรียนรู้สังคมไทยมากขึ้น เราได้เรียนรู้ว่า "ความเป็นจริง" ต่างจาก "ความคาดหวัง" อย่างไร เราได้เรียนรู้ว่ายังมีอีกหลายเสี้ยวส่วนของแผ่นดินไทยที่รอคอยให้เราเข้าไปทำอะไรดีๆให้ และยังมีข้าราชการไทยอีกหลายต่อหลายคนที่ยืนอยู่บนความสุจริตและมีหัวใจที่จะสร้างประโยชน์เพื่อประชาชน

และอีกเพียงแค่เดือนครึ่งเท่านั้น... เราก็จะกลับไปเปิดตำราบทใหม่ให้กับชีวิตของพวกเราอีกครั้ง...

- - - - - - - - - - -

บทเรียนต่อไปของพวกเรามีอีกหลายต่อหลายบท

เราต้องไปเรียนรู้ส่วนกลาง ตามกระทรวง ทบวง (ไม่มีแล้วนี่นา) กรมต่างๆ
เราต้องไปเรียนรู้องค์กรอิสระ
เราต้องไปเรียนรู้ภาคเอกชน
เราต้องไปเรียนรู้งานการต่างประเทศ
และ... เราจะได้มีเวลาดีๆ ที่สถาบันฯ ด้วยกันอีกหลายต่อหลายเดือน

และสุดท้าย... เราจะโอนไปบรรจุที่ใด ทำงานใด... ก็ยังคงเป็นปริศนาต่อไป

เป็นปริศนาที่คนบางคนถึงกีบเครียดและท้อใจกับโครงการ

แต่สำหรับเราเอง... อะไรจะเป็นไปอย่างไรก็ตาม... เราไม่สนใจ... เราเลือกแล้วที่จะเป็น "ข้าราชการ" และตราบใดที่ชีวิตแต่ละวันของเรามันคือสิ่งที่สามารถเรียกได้ว่า "ความสุข"
ตราบใดที่ "ความคิดมุมเล็กๆ" ของเรา ได้ส่งผลกระทบเพียงน้อยนิดไปยังประเทศชาติ และ คนไทย บ้าง...

ตราบนั้น... เกียรติยศในชุดกากีของเราก็จะคงสง่างามเพียงพอที่จะทำให้เรามีกำลังใจที่จะก้าวต่อไป... พร้อมๆ กัน

Change for the best, integrate to the people!

Create Date : 20 มีนาคม 2550

Last Update : 20 มีนาคม 2550 15:24:10 น.

3 comments

Counter : 578 Pageviews.

แหม่ ...รู้สึกจะมี บลอก/ไดอารี่ เยอะจังนะ

แต่ก็ดีแล้วแหละ เข้ามาร่วมสมาคมเดียวกัน
จะได้ด้วยกันโปรโมตสถาบัน ฮิฮิ

โดย: หนุ่มเมืองตาก IP: 203.113.17.169 วันที่: 21 มีนาคม 2550 เวลา:13:22:10 น.

ฟังแล้วซึ้งใจ ขอให้ยึดมั่นในอุดมคตินี้ต่อไปนะ โตขึ้น ก็มีประสบการณ์มากขึ้น แต่ห้ามโดนกระแสสังคมเปลี่ยนแปลงให้เหมือนข้าราชการที่พวกเราเห็นกันอยู่ตอนนี้นะ น้องหมีขอร้อง...!!