ฟลาย อะเวย์ เวียตนาม...
พวกเขาทำงานหนักยิ่งกว่าใครๆใดๆทั้งสิ้น ริ้วรอยของสงครามเมื่ออดีตอาจปรากฏอยู่ตามตีนกาและหน้าผากของคนรุ่นก่อนแทน หัวใจของพวกเขากล้าแกร่งยิ่งนัก มีใครบ้างที่อาจหาญต่อกรกับคนตัวโต ตาสีฟ้าที่มีทุกอย่างในมือพร้อมสรรพทั้งอาวุธและอำนาจ แล้วคนเหล่านั้นก็ต้องยอมศิโรราบแก่คนตัวเล็กที่มีเพียงอาวุธกระจอกงอกง่อย เส้นขนานที่สิบเจ็ดตั้งแต่ครั้งกระโน้น พวกเขาลบมันออกแล้วบอก เราจะรวมชาติเป็นหนึ่งเดียว การรวมอุดมการณ์เป็นหนึ่งเดียวนั้นบางครั้งมันก็ต้องแลกมาด้วยเลือดและน้ำตา จนถึงวันที่ทุนนิยมเบ่งบานไปทั่วโลก พวกเขาก็พร้อมอ้าแขนรับผู้มาเยือนจากทั่วทุกมุมโลก คนถีบซิโคล่บออกผมก็ยังทำงานหนักฉิบหายเหมือนเดิมแต่ผมได้กลิ่นดอลล่าร์ปลิวไปทั่วไซง่อนเหมือนกัน เขาบอกว่ากลิ่นนั้นมันกระตุ้นกำหนัดให้ทั้งคุณและผมทำงานเยี่ยงทาส อย่างน้อยมันก็ซื้อความสุขชั่วคราวฉาบฉวยได้บ้างล่ะ จริงไหม? พิพิธภัณฑ์กลางกรุงไซง่อน อาจทำเอาผู้มาเยือนน้ำตาร่วงผล็อยได้ไม่ยาก โดเฉพาะอเมริกันชนรุ่นหลังได้มาระลึกอีกด้วยว่าพ่อกูทำไมถึงทำร้ายพวกเขาได้ขนาดนี้ พวกเงินน้อยพากันกระจุกตัวอยู่แถวๆย่าน ฟาม งู เลา ที่พักราคาถูก อาหารแสนอร่อยกับเบียร์เย็นๆ พวกเงอะๆงั่นๆ คีบตะเกียบผิดๆ ถูกๆ หนีบเฝอเข้าปาก พวกหัวล้านพุงโตหนีบแม่สาวพื้นเมืองที่ตัวเล็กกว่ากันซักสองเท่าไว้ข้างเอว คนถีบซิโคล่คันเดิมบอก ผมถีบรถทั้งวัน ยังหาไม่ได้เท่าพวกคุณผลาญกันคืนเดียวเลย... เวียตนามโดยเฉพาะที่ไซง่อนวันนี้มองเห็นแต่อนาคต แต่พวกเขาบอกพวกเขาไม่เคยลืมอดีตพวกเขาแลกกับมันมาพอแล้ว และแน่ละในเพื่อนบ้านทั้งหมดในภูมิภาคนี้พวกเขาน่าจะคลั่งไคล้ฟุตบอลมากที่สุด พวกเขาประกาศตัวขอเป็นเบอร์หนึ่งบ้าง จึงไม่น่าแปลกใจความมุ่งมั่น ขยันและอดทนได้ต่อการรอคอยของพวกเขา เบอร์หนึ่งของโลกนี้ก็ไม่ใช่พวกเขาหรอกเหรอที่โค่น ถึงแม้ว่าไอดอลของพวกเขาจากไปกว่าสามสิบปีแล้วแต่ความรู้สึกของชาวเวียตนามทั้งหมดเขายังบอกว่า ลุงโฮไม่เคยจากพวกเขาไปไหน...
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แวะเข้ามาชมภาพค่ะ
อาการแบบนั่งแล้วถ่าย คู่หนีบ ๆ (( ภาพสุดท้ายที่ลงไว้ ))
คล้ายกันเลย เห็นแล้วขำ นึกถึงภาพที่ตัวเองถ่าย