นึกถึงปีที่แล้ว....ถ้าน้ำไม่ท่วม ก็คงยังไม่ได้เข้ารักษาตัวเอง...

เริ่มมีอาการป่วยมาหลายปีคะ...แต่ไม่มีเวลาไปหาหมอสักที
(ทำงานหกวัน/สัปดาห์ แต่ละวันทำงานเกิน 9 ชม.ต่อวัน)

จนช่วงหนึ่งเกิดอาการกำเริบและปวดมาก ทำให้เดินทางไปต่างจังหวัดหรือต่างประเทศลำบาก

จึงได้ไปพบหมอ(ครั้งที่ 1) ที่รพ.เอกชนใกล้บ้าน ตอนนั้นหมอให้นัดตรวจใหญ่อีกที(ตรวจประกันสังคม ไม่มีอุปกรณ์ที่เหมาะสม) และให้นัดมาตรวจอีกครั้งในเวลาราชการ...ชั้นจึงไม่ได้ไปหามอหอีกครั้ง เพราะกลัวที่จะต้องผ่าตัดและไม่มีเวลาแม้แต่จะไปตรวจซ้ำ

เพราะเราเป็นระดับ supervisor มีลูกน้องเป็นร้อย...งานที่ดูแลต้องทำทุกวันแม้แต่วันอาทิตย์ งานในหน้าที่มีกฎระเบียบการหยุดงานค่อนข้างเยอะที่เดียว(เราเป็นคนคุมกฎ) รู้สึกหน้าที่ความรับผิดชอบค้ำคอ...ไม่อยากจะลา ไม่อยากจะหยุดงาน เพราะจะทำให้เสียการคุม

หลังจากนั้นชั้นก็ปล่อยร่างกายตัวเองให้ต่อสู้กับโรคไปเงียบๆ(ไม่ได้บอกใคร)...และทานยาระงับอาการเจ็บปวดไปเรื่อยๆ...เคยต้องนอนร้องไห้ ร้องครางออกมาเพราะมันปวดมากๆ 

ผ่านไปเกือบปี...โรงงานประสพเหตุการณ์น้ำท่วม ทั้งบ้านที่ซื้อเองและหอพักน้ำท่วม...ตัวชั้นจึงต้องเดินทางไปพักที่บ้านเกิดของแฟนทางอีสาน ระหว่างนั้นได้ติดต่อ ผจก เพื่อรอฟังแผนงานของโรงงานตลอด

ระหว่างรอการตัดสินใจของ ผจก.โรงงานฯ อาการก็กำเริบตามปกติแต่คนรอบๆตัวต่างเป็นห่วง และขอให้ไปหาหมอ ชั้นจึงตัดสินใจไปพบหมอที่จ.อุบลฯ (เป็นการพบหมอครั้งที่ 2 ) ตอนที่ไปพบหมอ หมอตรวจสภาพแล้วบอกว่าต้องผ่าตัดทันที หมอถามชั้นว่า...ทำไมถึงปล่อยให้เป็นขนาดนี้??ระหว่างนั้นชั้นทำอย่างไรบ้าง??...ได้แต่ยิ้ม

คนที่บ้านแฟนและคนรู้จักของพ่อแม่แฟน (จ.ศรีสะเกษ) พากันมาเยี่ยมดูหน้าชั้น(เป็นของประหลาด) ระหว่างรอผ่าตัด (รอประมาณ 1 สัปดาห์)...ทุกคนบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า ถ้าไม่อาการหนักไม่ได้คิวผ่าตัดที่ ร.พ.นี้!! และถ้าได้ผ่าฯ ส่วนใหญ่ต้องรอคิวอย่างน้อย 2 เดือน!!

ระหว่างรอผ่าตัด..ชั้นยังประสานงานลูกน้อง-ผจก-บริษัท supplier ต่างๆ...จนกระทั่งวินาทีที่ถูกเข็นเข้าห้องผ่าตัด!! (จนบุรุษพยาบาลต้องรอให้คุยให้เสร็จและฝากมือถือไว้ที่ห้องพัก)...หลังออกจาห้องผ่าตัด เพิ่งฟื้นจากยาสลบ ยังมึนๆ ชั้นก็ยังต้องรับสาย ผจก.!! เพื่อประสานงาน supplier ให้ทางโรงงาน!!??(ในช่วงที่ยังพอคุยได้...ทั้งที่ ผจก ก็รู้ว่าชั้นเข้าห้องผ่าตัด แต่แกคงจะลืม???!!)

....จนวันนี้ ชั้นคงจำวันนั้นไม่มีวันลืม

วันที่ชั้นเคยทุ่มเทให้กับการทำงาน จนลืมความเจ็บป่วยของร่างกาย

และปล่อยให้ตัวเองเจ็บปวด โดยที่ไม่เกิดประโยชน์อะไร ไม่มีความเห็นใจจากการทำงาน

ที่สำคัญคือ รู้สึกขอบคุณ ร.พ.สรรพสิทธิประสงค์ จ.อุบลฯและเจ้าหน้าทีทุกท่านเป็นอย่างมาก..ในช่วงเวลาที่เจ็บป่วย การได้รับปริการทางการแพทย์ด้วยรอยยิ้มและมิตรจิตรมิตรใจ ช่างเป็นเรื่องที่ดีจริงๆ