เพื่อนฉันก้อซึ้งเปนด้วยแฮะ อิอิ
รักเมิงที่สุดเรย

คนตัดไม้คนหนึ่งนำฟืนไปขายให้แก่ร้านขายฟืน
ซึ่งร้านขายฟืนก็ปฏิบัติต่อคนตัดไม้ดีมากดังนั้นคนตัดไม้จึงคิดอยากตอบแทน
โดยการจะตัดไม้ให้ได้เป็นจำนวนมากๆ ในวันแรกคนตัดไม้ตัดไม้ได้ 20
ต้นแล้วนำมาให้ร้านขายฟืนซึ่งร้านขายฟืนก็ชมเชยและปฏิบัติต่อ
คนตัดไม้อย่างดีแต่พอในวันที่ 2
คนตัดไม้ก็ตั้งใจจะตัดให้ได้มากขึ้นแต่ปรากฏว่ากลับตัดได้เพียง 18
ต้น ในวันรุ่งขึ้นก็กะว่าจะตัดให้ได้มากยิ่งขึ้นแต่ก็กลับเหลือ 16
ต้นยิ่งนับวันผ่านไปเรื่อยๆก็ตัดได้น้อยลงเรื่อยๆ
จนในที่สุดคนตัดไม้ก็รู้สึกละอายใจจึงไปกล่าวคำขอโทษกับทางร้านขายฟืน
แต่เจ้าของร้านขายฟืนก็กลับถามคนตัดไม้ว่า
คุณลับขวานครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่" คนตัดไม้ตอบว่า
ผมไม่มีเวลาหยุดลัดขวานเลย
เพราะขนาดไม่หยุดยังตัดไม้ได้น้อยขนาดนี้"
ซึ่งเจ้าของร้านก็บอกแก่คนตัดไม้ว่าคุณลองคิดดูสิว่าหากคุณหยุดลับขวานให้คม
โดยเสียเวลาเพียงเล็กน้อย คุณอาจตัดไม้ได้มากกว่านี้ก็ได้
เปรียบได้กับการทำงาน ถ้าคุณก้มหน้าก้มตาทำโดยไม่หยุดพักหยุดคิด
ก็เปรียบได้กับคนตัดไม้ คุณก็จะล้าลงไปเรื่อย

มันคือสิ่งสำคัญ.......ที่อาจมอง

ไม่เห็นด้วยตา....แต่มองเห็นได้ด้วยใจ

แก่มรึงออฟไลท์สไกท์ทำมายวะ กรูจาคุย กรูจาคุย อิอิ คิดถึงมึงจัง

background เราเหมือนกานเลย..แสดงว่าใจตรงกาน..เด๋วให้แม่มาขอนะ(ขอน้องชายแก อิอิ)