Bloggang.com : TRM hong : เรื่องเล่าเศร้า ๆ บ้างนะ (ระวังต่อมน้ำตาแตกนะค่ะ)

เรื่องเล่าเศร้า ๆ บ้างนะ (ระวังต่อมน้ำตาแตกนะค่ะ)

รายละเอียด

เรื่องราวที่อยากให้คนรักหมาอ่าน “ทำลงไปแบบนี้ได้อย่างไรกัน”

“ไป เร็วๆ ลูกบอลอยู่ทางโน้นไปคาบมาสิ เจ้าหมาน้อยเอ้ย…. น่ารักจริงๆ เลย ลูกพ่อ”

“แน่จริงหาให้เจอสิ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

ตอนที่ฉันยังเป็นลูกหมาตัวน้อย ฉันมอบความสุข และเสียงหัวเราะให้แก่นายเสมอ

ลูกคือคำที่นายใช้กับฉัน

“เฮ้ยๆๆๆ นั่น รองเท้า นะลูก ไม่ดีๆ กัดทุกคู่เลยเหรอ”

“อ้าว แปล๊บเดียว มาฟัดหมอนอิงเสียแล้ว แหม ซนจริงๆ เลยเรา”

ไม่นานเท่าไรเราก็กลายเป็นเพื่อนซี้กัน

“ทำลงไปแบบนี้ได้ยังไงกัน” เป็นคำพูดที่นายใช้ พร้อมกับชี้นิ้วมาที่ฉัน เมื่อฉันทำไม่ถูกใจ

สักพักนายก็จะจับฉันหงายท้องแล้วเกาพุงให้

“คราวหน้า อย่าทำแบบนี้อีกนะลูก”

กว่าเราจะเข้าใจตรงกันว่านายต้องการให้ฉันถ่ายในบริเวณ ที่จัดไว้ ก็ใช้เวลานานพอสมควร เพราะนาย

มีงานมากมาย แต่ก็ไม่ยากเกินความพยายามของเราทั้งสอง

“ที่เล่าให้ฟังนี่ เป็นความฝันของพ่อเลยนะลูก”

“เป็นความลับด้วยนะ อย่าไปเล่าให้ใครฟังละ”

ฉันจำได้ ว่าใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันบนที่นอนอันอ่อนนุ่มของนาย คือ ที่ๆ นายอยากจะเล่า อะไรต่างๆ

ให้ฉันฟัง

ก่อนนอน ทุกคืน

ในตอนนั้นฉันมีความสุขมาก และคิดว่าชีวิตนี้คงไม่มีอะไรสมบูรณ์ไปกว่านี้แล้ว

“วันนี้เราจะไปเดินเที่ยวกันนะลูก”

“นั่นไง ร้านไอติมที่พ่อชอบ เดี๋ยวเราแวะกินกันก่อนนะ”

แต่ฉันก็ได้กินแค่โคน “ไอติม นี่ไม่เหมาะกับหมานะลูก”

ฉันจะนอนอาบแดดรอนายกลับบ้าน เมื่อเวลาผ่านไปหนึ่งวัน

“วันนี้กลับค่ำนะลูก คงไม่ได้ออกไปวิ่งกัน งานพ่อเยอะจริงๆ อย่าซนละ”

“เย็นนี้พ่อมีนัดกินข้าวกับเพื่อนนะลูก”

ถึงนายไม่บอกฉันก็รู้ว่าต้องเป็นผู้หญิง เพราะสีหน้านายมันฟ้องว่ามีความสุขมาก

ฉันรอนายด้วยความคิดถึง และอดทน

เมื่อนายผิดหวัง อกหัก ฉันจะเข้าไปปลอบใจนายเสมอ

ไม่เคยตำหนิ เมื่อนายตัดสินใจผิดพลาด และวิ่งถลาเข้าไปรับเมื่อนายก้าวเท้าเข้าประตูบ้านมา

“เป็นไง สวยไหมลูก ภรรยาพ่อเอง เขาจะมาอยู่กับเรานะ”

ฉันดีใจกับสมาชิกใหม่ของบ้าน พยายามแสดงความรักต่อเธอ ด้วยการวิ่งเข้าไปหา แล้วก็วนๆๆ รอบตัวเธอ

แต่ดูเธอไม่ยินดียินร้ายกับฉันเลยสักนิด

ฉันคิดว่าตอนนี้บ้านของเรามีสมาชิกเพิ่มอีกคนหนึ่งแล้ว เป็นสาวแสนสวย ท่าทางใจดี

“ว้ายๆๆ อย่าเข้ามา ไปอยู่ตรงโน้น ไป ไป”

สิ่งที่ฉันคิดมันช่างตรงกันข้ามเสียนี่กระไร ฉันต้องเชื่อฟังเธอ เพราะมันคงทำให้นายมีความสุข

ไม่นานนักก็มีสมาชิกตัวน้อยๆ เพิ่มขึ้นมาในบ้าน ฉันตื่นเต้นพอๆ กับนาย

“คุณ คุณ มันจะกัดลูกเรามั๊ยเนี่ยะ นั่นเดินเข้ามาใกล้แล้ว คุณไล่มันออกไปสิ”

น้องผิวสีชมพู กลิ่นตัวหอม ฉันอยากเข้าไปดูน้องใกล้ๆ จัง อยากหอม อยากเล่นด้วย

แต่ก็เข้าใกล้ไม่ได้ แม้แต่นายก็ยังไม่ไว้ใจฉันเลย

ชีวิตฉันก็เลยต้องอยู่ในกรง หรือไม่ก็ห้องอื่นๆ ที่นายคิดว่าจะทำให้น้องปลอดภัย

ฉันอยากรักลูกของนายเหลือเกิน แต่ทว่า ในตอนนี้ฉันได้กลายเป็น “นักโทษแห่งรัก” ไปเสียแล้ว

“ฮี่ ฮี่ ฮี่ หมาก็ขี่เหมือนม้าได้นะพ่อ”

“ดึงหางมันไว้สิพี่ เดี๋ยวมันวิ่งหนีไป อดขี่กันพอดี”

หลายปีผ่านไปสมาชิกตัวน้อยๆ ในบ้านของเราเริ่มเติบโตขึ้น ฉันกลายเป็นเพื่อนรักของพวกเขา

ขนของฉันกลายเป็นที่พยุงร่างของพวกเขาเวลาจะลุกขึ้นยืนบนขาที่ยังไม่แข็งดี

หลายครั้งที่พวกเขาเอานิ้วจิ้มตาฉัน บางคราก็แหย่เข้าไปในรูหู บางทีก็จูบลงบนจมูกฉัน

ฉันรักทุกสิ่งที่เป็นการแสดงออก และสัมผัสจากพวกเขา เพราะนานมาแล้วที่ฉันไม่ได้รับจากนายเลย

ฉันจะปกป้องพวกเขาด้วยชีวิตของฉันเลยทีเดียว

“เมื่อไหร่พ่อจะกลับมาละพี่”

“โตขึ้นฉันไม่อยากทำงานเหมือนพ่อ เพราะไม่ค่อยมีวันหยุดเลย”

“สอบครั้งนี้ฉันกลัวตกจัง”

ฉันแอบไปนอนบนเตียงกับลูกๆ ของนาย

บางทีพวกเขาก็เล่าถึงความฝัน ความกังวล ต่างๆ นานา สู่กันฟัง

และเราก็นอนรอฟังเสียงรถของนายกลับเข้าบ้านด้วยกัน

“รูปหมาในกระเป๋าสตางค์นายสวยจัง”

นายจะภูมิใจทุกครั้งที่มีคนชม ในยามที่นายเอารูปฉันให้คนอื่นๆ ดู

แล้วถ้าใครถามว่านายเลี้ยงหมาหรือเปล่า นายจะสนทนากับเขานานๆ และอวดรูปฉันทุกครั้งไป

หลายปีผ่านมานี้ นายแค่ตอบว่า เลี้ยงไว้ตัวหนึ่ง เท่านั้น แล้วก็ชวนเขาเปลี่ยนเรื่องคุย

ฉันกลายสภาพจาก “หมาของนาย” เป็นเพียงแค่ “หมาตัวหนึ่ง”

และนายก็บ่น พร้อมกับเหนื่อยหน่ายในค่าใช้จ่ายที่เกิดจากตัวฉัน ทุกอย่าง

“แม่ ลูกๆ พ่อมีข่าวดีมาบอก”

“อีกสองสัปดาห์ พ่อจะได้ย้ายเข้าไปทำงานในตัวเมือง”

“ดีจังเลยพ่อ เราจะได้ไปอยู่คอนโดกันเสียที”

“ไม่ไกลจากโรงเรียนหนูด้วย เย้ เย้”

แต่มันเป็นข่าวร้ายสำหรับฉัน เพราะคอนโดนั้นห้ามเลี้ยงสัตว์

นายตัดสินใจถูกสำหรับ “ครอบครัว” ของนาย

ฉันก็เคยมีช่วงเวลา ที่เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนาย

นานมาแล้วที่ฉันไม่ได้นั่งรถเที่ยว

ฉันตื่นเต้นมาก จนกระทั่ง เราเดินทางมาถึง “สถานสงเคราะห์สัตว์”

กลิ่นของหมา และแมว โชยมา มันเป็นกลิ่นของความกลัว ท้อแท้ สิ้นหวัง

“ผมรู้ว่าพวกคุณจะหาบ้านดีๆ ให้เจ้าตัวนี้ได้ ในไม่ช้า เพราะมันน่ารักมากครับ”

“ใจดี ขี้เล่น ไม่เคยกัดใครเลยครับ พวกเรารักเขามาก”

นายพูดพร้อมกับกรอกรายละเอียดลงในแบบฟอร์ม

เจ้าหน้าที่ยักไหล่ แล้วจ้องหน้านายด้วยสายตาอันเจ็บปวด

พวกเขาเข้าใจถึงความเป็นจริงที่สุนัขหลายตัวต้องเผชิญ ไม่เว้นแม้แต่ฉันที่ถูกเลี้ยงมาอย่างดี

“ไม่นะพ่อ หนูอยากให้เขาอยู่กับเราเหมือนเดิม”

“อย่าให้เขาเอาหมาเราไป นะพ่อ ได้โปรดเถอะ”

นายต้องแกะนิ้วน้อยๆ ของเขาออกจากปลอกคอฉัน ในขณะที่เขาร้องไห้ลั่น

ฉันห่วงพวกเขามาก

ห่วงว่านายกำลังสอนบทเรียนอะไรให้แก่พวกเขา

ความเป็นเพื่อน ความซื่อสัตย์ ความจงรักภักดี และความจริงใจ ที่ควรมีกับทุกๆ ชีวิต

นายตบหัวลาฉัน แต่ไม่กล้าสบตา

และปฏิเสธที่จะรับปลอกคอ กับสายจูงของฉันคืนจากเจ้าหน้าที่ อย่างสุภาพ

นายกำหนดเส้นตายในส่วนของงานที่จะต้องทำ

ส่วนฉันก็มีกำหนดเส้นตายของฉันเหมือนกัน

“เขาน่าจะรู้ก่อนย้ายตั้งหลายเดือน”

“ทำไมไม่หาบ้านใหม่ให้ก็ไม่รู้ น่ารักอย่างนี้ คงหาคนเลี้ยงได้ไม่ยาก”

เมื่อนายกลับไป เจ้าหน้าผู้หญิงคุยกัน แล้วส่ายหัวพูดว่า

“ทำลงไปแบบนี้ได้ยังไงกัน”

เจ้าหน้าที่ดูแลพวกเราเป็นอย่างดี เท่าที่เวลาจะเอื้ออำนวย

แน่นอนว่าเวลาให้อาหารต้องถูกจัดอยู่อันดับแรกของตารางทำงาน

แต่ฉันกินอะไรไม่ลงหลายวันแล้ว

วันแรกๆ เวลาใครเดินผ่านกรงของฉัน ฉันจะรีบวิ่งไปดูทันที

คิดว่านายอาจจะเปลี่ยนใจ และที่ผ่านมานายคิดผิด

สุดท้ายฉันหวังเพียงอย่างน้อยคนที่เดินผ่านมา จะเป็นใครก็ได้ ช่วยฉันออกไปที

ฉันเข้าใจว่า คงไม่สามารถเรียกร้องความสนใจ แข่งกับพวกลูกหมาตัวเล็กๆ

ที่กำลังแย่งกันอย่างมีความสุข โดยไม่รู้ถึงอนาคตของตัวเอง

ฉันแอบอยู่ในมุมด้านในของกรง และเฝ้ารอนายทุกวัน

ในตอนเย็นฉันได้ยินเสียงเจ้าหน้าที่ผู้หญิง เดินเข้ามา

และฉันก็เดินตามหลังเธอไปอย่างเชื่องช้า

เดินผ่านห้องโน่นห้องนี้ไปตามระเบียง จนมาถึงห้องหนึ่ง เงียบสงบมาก

เธออุ้มฉันวางบนโต๊ะ อย่างถนุถนอม เกาหูให้ฉัน

ลูบหัวพร้อมน้ำเสียงอันแสนอารีย์

“ไม่ต้องกังวลนะลูก”

หัวใจฉันเต้นแรงจากการเฝ้ารอ กับสิ่งที่กำลังจะมาถึง แต่ก็รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก

เวลาสำหรับ “นักโทษแห่งรัก” กำลังจะหมดลงแล้ว

ฉันเห็นสีหน้าของเจ้าหน้าผู้อารีย์ ดูเธอเป็นกังวลมาก

ในธรรมชาติจองฉัน ฉันเป็นห่วงเธอเสียมากกว่า

ภาระที่เธอต้องรับมันหนักหนาเหลือเกิน ฉันสัมผัสได้จากทุกย่างก้าวของเธอ

เธอค่อยๆ รัดสายยางรอบขาหน้าของฉัน

น้ำตาของเธอรินไหลอาบแก้ม

ฉันเลียมือของเธอ

เหมือนกับที่เคยปลอบใจนายเมื่อหลายต่อหลายปีมาแล้ว

เข็มฉีดยาค่อยๆ แทรกเข้ามาในเส้นเลือดของฉันอย่างแผ่วเบา

เมื่อฉันรู้สึกว่ามีน้ำเหลวๆ เย็นๆ ไหลเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในร่างกายฉัน

มันช่างง่วงอะไรเช่นนี้

มองเข้าไปในดวงอันแสนอารีย์ของเธอ ฉันพึมพำเบาๆ ว่า

“ทำลงไปแบบนี้ได้อย่างไรกัน”

เธอคงเข้าใจในสิ่งที่หมาอย่างฉันพูด

เธอจึงเอ่ยว่า “ฉันเสียใจจริงๆ”

แล้วเข้ามากอดฉัน พร้อมกับอธิบายว่า

ในหน้าที่ของเธอ นี่คือสิ่งเดียว ที่ทำให้เธอแน่ใจว่า

ฉันจะได้ไปอยู่ในที่ๆ ดีกว่านี้ ไม่ต้องถูกเมินเฉย ทอดทิ้ง

หรือถูกทำร้าย หรือต้องต่อสู้เพื่อความอยู่รอด

เธออยากให้ฉันไปอยู่ในที่ๆ เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก และแสงสว่างในชีวิต

และแตกต่างอย่างสิ้นเชิงบนโลกใบนี้

ด้วยพลังชีวิตเฮือกสุดท้าย ฉันพยายามสื่อสารกับเธอ

โดยการกระดิกหาง ให้เธอรู้ว่าที่ฉันบอกว่า

“ทำลงไปแบบนี้ได้อย่างไรกัน”

นั้นไม่ได้หมายถึงเธอแม้แต่น้อย

แต่มันหมายถึง “นาย” เจ้านายสุดที่รักของฉัน ที่ฉันกำลังนึกถึง

ฉันจะคิดถึงนาย และรอนาย ตลอดไป

ฉันก็ได้แต่ขอให้ทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของนาย

มีแต่ความซื่อสัตย์ กับนายไปตลอดชีวิต

จาก//www.212cafe.com/freewebboard/view.php?user=petdonation&id=34

Create Date : 29 ตุลาคม 2549

Last Update : 29 ตุลาคม 2549 9:37:50 น.

2 comments

Counter : 77 Pageviews.

น้ำตาไหลเลย ฮือออ

โดย: CaFe NEs

วันที่: 29 ตุลาคม 2549 เวลา:10:02:31 น.

งงอ่ะเล่าให้มันมีสาระหน่อยดิ

งงโครตๆๆๆๆๆ

โดย: หนุ่มเมืองแม่ IP: 222.123.93.166 วันที่: 21 ตุลาคม 2551 เวลา:13:23:56 น.