|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
| 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
วิศวกรโคสาวแก่ๆ แอนด์ เดอะหญ้าฝรั่งอ่อนๆ จั่งซี่ มันต้องถอน.... (หงอกตรู)
จากความเดิมตอนที่แล้ว อีโคสาวแก่ค้นพบว่า ตัวเองมีคุณสมบัติ ไฮโซ เพรียบพร้อมทั้งวัยวุฒิ คุณวุฒิ แอนด์อินคัมวุฒิ เหลือแต่ความสามารถทางภาษาที่อีแก่จะต้องฝ่าฝันเพื่อที่จะให้ได้มาซึ่ง Highly Skilled work permit เค้าต้องมีใบเซอร์ ไอเอล level 6 อีแก่ถึงขั้นหืดขึ้นคอ เนื่องจากจบประถมโรงเรียนวัด มัธยมโรงเรียนหน้าวัด แถมมหาวิทยาลัยก็ดันติดกับวัดอีก เด็กวิศวะรู้ๆกันอยู่ ขนาดเดี๊ยนนี่ถือเป็นยอดหญิงด้านภาษาของคณะ แต่ตอนเรียนโท advisor ถึงขนาดไล่กลับไปเขียน essay ภาษาอังกฤษใหม่ ตอนทำงานก็พอแหลๆได้ เนื่องจากใช้ภาษามือ โบ๊ะๆ เบ๊ะๆ แต่ไอ้ระดับหกนี่ ให้กรูตายเสียเหอะ..
แต่อ่ะนะ เพราะความแรด แอนด์ ร่านมันไม่ได้เข้าใครออกใครนิ หญ้ารูซี่ขนทองมันก็มาเป็นอินสไปเรซั่นซะขนาดนั้น อีนี่ก็สู้ตายถวายหัว จากเดิมต่อมแรดกำเริบทุกศุกร์เสาร์ออกไปร่านกะอีเพื่อนสาว กลับกลายเป็นต่อมแม่ชีแตกซะงั้น นั่งอ่านหนังสือ เปิดเทปฟัง ฝึกพูดและก็แชทกะอีหญ้าทุกเช้าก่อนไปทำงาน.. บ้านที่อยู่ก็เป็นทาวเฮาส์ไง ฝาบ้านมันคงบางมาก พี่ข้างบ้านก็บอกว่า ผีฝรั่งเข้าสิงรึงัยจ๊ะน้อง ได้ยินเสียงน้องลุกนึกมาตอนตีสี่ พูดภาษาอังกฤษอยู่คนเดียว.. เอ่อ ค่ะ พี่... ฝึกไว้ เผื่อจะมีผัวฝรั่งกะเขาบ้าง..
นั่นคือความพยายามที่เห็นผล ไม่นานอีสาวแก่ก็ได้ใบเซอร์ level 6 มานอนกอดพร้อมกับความช้ำ ระกำทรวง จากที่เคยแชทกะอีหญ้ารูซี่ทุกวัน มันเริ่มหายกบาล เดี๊ยนก็เริ่มผิดกลิ่น (เหมือนหมาดมกลิ่นยังงัยก็ไม่รู้ตรู..) เดี๊ยนเองก็กำลังเตรียมเอกสารยื่นขอ work permit แต่ดูมันเหมือนไม่ค่อยจะตื่นเต้น หรือยินดียินร้ายกะเดี๊ยน อยู่มาวันนึงมันก็บอกว่า เราเป็นเพื่อนกันดีมั๊ยจ๊ะป้าจ๋า ไอรู้สึกไม่สนุกแล้ว..  อ้าว.. เอี้ยยย ที่ผ่านมากูกะมึงเล่นขายของกันเหร๊อ ถึงจะได้สนุก... เออ.. กูกะว่า จะให้มึงช่วยเหลือกูตอนไปที่นู่น แล้วเรื่องเลิก กะจะเป็นคนบอกก่อน เพราะคิดว่ากรูไปอยู่ในดงหญ้าฝรั่งไฮโซ ก็คงจะมีช้อยส์เป็นล้าน.. มึงนะมึง ชิงบอกก่อน กูเลยเสียเซลว์เลยยยย..
กระนั้นก็ไม่ทำให้เดี๊ยนถอดใจเรื่องวีซ่านะค้าาา ทำงานเมืองฝรั่ง ไฮโซจะตาย ขืนทิ้งโอกาสนี้เพราะอีน้องหญ้าหน้ากระโห้ เดี๊ยนก็คงจะโง่เต็มทน เดี๊ยนยังคงเดินหน้าลุยกะเอกสารที่กองพะเนินเทินทึก ไหนจะนู่นนี่ ต้องแปล อู๊ยยย สารพัด..
ตอนนั้นก็ sad นะ อีสาวแก่ก็เลยหนีรักไปต่างประเทศ... เหมือนในเรื่อง หนีตามกาลิเลโอ ใช่ม้าาาาา อันนั้นมันก๊อปปี้ชีวิตเดี๊ยนนะค้าา แหม แต่เริ่ดๆอย่างเดี๊ยนน่ะ ต้องแบคแพคไปลาวค่ะ ไปลาว.. เป็นยังงัยล่ะ.. ก็มันไฮโซนิ ก็เลยต้องหนีตามโคตรเหง้าสักกระหราดตัวเองซะหน่อย ต่างกันแต่ เดี๊ยนฉายเดี่ยวค่ะ เพราะเป็นคนขี้รำคาญ พวกเพื่อนสาวที่มีอยู่ ไม่เปรี้ยวเยี่ยวเล็ดเหมือนเดี๊ยน แต่อย่างงั้น แต่อย่างงี้ เออ.. ไว้รอไปชาติหน้านะพวกมรึงงง.. กรูไปของกรูคนเดียวก็ได้.. แต่ไอ้ครั้นจะไฮโซนั่งเครื่อง หรือพักโรงแรมห้าดาว ปัญญาไฮโซบ้านนอกอย่างเดี๊ยนมันก็มีไม่ถึง ก็เลยต้องนั่งรถหวานเย็น ไปสะบายดีหลวงพระบาง เบ็ดเสร็จจากกรุงเทพ ไปหลวงพระบางล่อซะสามสิบชั่วโมง เล่นเอาอีแก่เอวเคล็ดลืมใจช้ำๆซะสนิท.. 
เนื่องจากไปตายเอาดาบหน้า ก็เลยได้สองสาวฝรั่งแชร์ห้องด้วยกันที่วังเวียง ตามสูตรเลยค่ะ ต้องไปล่องห่วงยางแม่น้ำซอง อีฝรั่งสองตัวก็ถอดเสื้อออก โชว์บิกี่นี่ตัวจิ๋ว.. สาวไทยวืดสนิท ก็ไม่ได้เอาผ้าถุงแม่ไปนิ ไม่งั้นอีสาวไทยจะตีโป่งอวด traditional Thai swimming suit ซะหน่อย ตายหล่ะหว่าาา เอางัยดีตรู เอาวะ ไม่มีใครรู้จักตรูนี่หว่า.. ไม่รอช้าอีสาวก็จกเสื้อตัวยาวมาสวม นุ่งกางเกงในลายลูกหมี กระโดดจ๋อม ล่องลำน้ำซอง ให้ปลาเล็กปลาน้อยได้ยลโฉมหอยลายเอ็กสะปอร์ต from Thailand ก๊ากๆๆๆ 
| Create Date : 14 ธันวาคม 2552 |
| Last Update : 14 ธันวาคม 2552 5:29:25 น. |
|
6 comments
|
| Counter : 2083 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: Thairabian  วันที่: 14 ธันวาคม 2552 เวลา:20:57:40 น. |
|
|
|
| โดย: Thairabian วันที่: 15 ธันวาคม 2552 เวลา:1:40:58 น. |
|
|
|
| โดย: เกรซายน์ วันที่: 15 ธันวาคม 2552 เวลา:17:34:01 น. |
|
|
|
| โดย: เนย IP: 58.10.108.201 วันที่: 17 กุมภาพันธ์ 2557 เวลา:20:10:31 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
London United Kingdom
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]
|
เกิดอยู่บ้านน๊อก บ้านนอก อยากจะมาบางกอกเพราะอยากขาว (ปรกติขาวอยู่แล้ว เจื๊อกไม่พอใจ ฮ่าฮ่า) ก็เลยเอนสะท้านเข้ามาเรียนคณะวิศวะ แม่อยากให้เป็นหมอ แต่อีนี่เห็นเลือดแล้วลมจับ ก็เลยต้องมาเป็นวิศวกรสาวสวย
ครั้นพอทำงาน เป็นวิศวกรออกแบบรถ แต่ด้วยความปากหมาและเซลว์จัด ไปเหยียบตาปลาเมียน้อยนายญี่ปุ่น ก็เลยรุ่งริ่ง ได้สัจธรรมว่า อย่างตรูเนี่ยต้องบริษัทฝรั่งเท่านั้น (เพราะปากหมา)
เปลี่ยนมาทำบริษัทฝรั่ง ต้องดีลงานกับลูกค้าฝรั่ง แขก แอฟริกัน ก็เลยใฝ่สูงอยากจะไฮโซ อยากจะกินขนมปัง มันฝรั่ง แทนส้มตำ ลาบ ก้อย อยากจะชุบตัวเมืองนอกเหมือนเค้าว่ากัน วาสนาตัวเองก็ต่ำต้อย ไม่ได้ผัวฝรั่งมาชุบเลี้ยง ก็เลยถีบตัวเองมาทำงานเมืองฝรั่ง
ท้ายที่สุด ก็ไม่ได้ไฮโซสมใจ เพราะทนกินไม่ได้ไอ้มันฝรั่ง หันไปจกกระติ๊บข้าวเหนียว กับส้มตำปลาร้าเหมือนเดิม
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
อ้าว.. เอี้ยยย ที่ผ่านมากูกะมึงเล่นขายของกันเหร๊อ ถึงจะได้สนุก... เออ.. กูกะว่า จะให้มึงช่วยเหลือกูตอนไปที่นู่น แล้วเรื่องเลิก กะจะเป็นคนบอกก่อน เพราะคิดว่ากรูไปอยู่ในดงหญ้าฝรั่งไฮโซ ก็คงจะมีช้อยส์เป็นล้าน.. มึงนะมึง ชิงบอกก่อน กูเลยเสียเซลว์เลยยยย..
แต่ไอ้ครั้นจะไฮโซนั่งเครื่อง หรือพักโรงแรมห้าดาว ปัญญาไฮโซบ้านนอกอย่างเดี๊ยนมันก็มีไม่ถึง ก็เลยต้องนั่งรถหวานเย็น ไปสะบายดีหลวงพระบาง เบ็ดเสร็จจากกรุงเทพ ไปหลวงพระบางล่อซะสามสิบชั่วโมง เล่นเอาอีแก่เอวเคล็ดลืมใจช้ำๆซะสนิท.. 
)